Książka Ilony Wiśniewskiej daleka jest od romantycznej przygody, od epickiej opowieści z filmu o polarnej krainie. Jest tam prawda o codzienności (...)

Po świetnej „Godzinie szakala”, czytelnik otrzymuje równie znakomicie napisaną „Kamienistą ziemię”.

Apartheid zniesiono w latach 90., ale trzeba wieków – co potwierdzają bohaterowie „Kamienistej ziemi” – żeby nowy ład zaczął faktycznie obowiązywać.

(...) to porządnie napisana książka, klasyczny kryminał bardziej w duchu Agathy Christie niż współczesnych krwawych thrillerów.

Fragmenty Miedzianki. Historii znikania czyta Anna Radwan-Gancarczyk.

Od poniedziałku do piątku, o godz. 11:45 i 22.50.

Radio Kraków

Bernhard Jaumann nie idzie na łatwiznę. Nie serwuje czytelnikom kryminalnej historyjki z egzotyczną Afryką w tle, którą znamy z wymuskanych folderów biur podróży. Kamienista ziemia jest przede wszystkim wnikliwym obrazem współczesnej Namibii.

„Białe” Ilony Wiśniewskiej stanowi świetny przykład tego, jak powinien wyglądać dobry reportaż.

W tej książce możemy dotknąć tajemnicy tego miejsca, choć to niebezpieczne.

Pisarz Ádám Bodor stworzył karpacką wersję realizmu magicznego, w którym więcej jest dusznej kafkowskiej atmosfery niż márquezowskiej cudowności. W „Ptakach Wierchowiny”, tak jak w innych powieściach Bodora, codziennością jest bowiem to, co pozostaje nierzeczywiste.

“Baronowa jazzu” to zarazem saga ekscentrycznego rodu Rothschildów, portret muzycznego undergroundu i subtelna historia dość osobliwej miłości.

Historia, którą autorce udało się ująć w swojej książce, jest jak życie Pannoniki – muzycznie zestrojona, niejednoznaczna, ulotna, wielobarwna na kształt motyla, ale i w ćmi sposób skąpana w mroku jazzowych knajp. Warto oddać się lekturze, by – podobnie jak Nica – odkryć piękno drzemiące w tym, co niestałe, chwilowe, zwinne.

To erudycyjna wyprawa w głąb – choć może raczej należałoby napisać: wzdłuż (i wszerz) – specyficznego doświadczenia, jakim w historii ludzkości jest stosunek rozmaitych cywilizacji do jednej z najbardziej zagadkowych części męskiego ciała.

To tekst niedługi, ale niezwykle ważny. Wiele osób po jego przeczytaniu może zmienić podejście do życia, do świata, do tego, co jest naprawdę ważne, a czym być może wcale nie należy się przejmować.

[...]to książka, która podnosi na duchu. Ja na pewno będę do niej wracać: choćby po to, by po raz kolejny przeczytać, że „z każdej sytuacji można wyciągnąć pozytywne wnioski. Może to być korzyść dla charakteru. [...] Człowiek może stać się silniejszy psychicznie. Może chcieć to oddać innym”. Polecam wszystkim, malkontentom także – a może im zwłaszcza.

Peter Harris to pisarz, który bardzo brutalnie rozprawia się z naszą skłonnością do postrzegania świata w bezpiecznie jednoznaczny sposób.