Mądra, wnikliwa, erudycyjna, pięknie napisana książka Katarzyny Kotlarczyk budzi tęsknotę za mistyczną chwilą prawdziwej jedności z naszą małą ojczyzną.

Nienaganna stylizacja językowa idzie w parze z charakterystyką postaci. Oto idealistyczny lekarz, nie bacząc na przeciwności losu, rusza przez pustkowie rosyjskiej prowincji, by czynić dobro.

„Radioaktywny pył wysuszał śluzówkę, więc w tamtych dniach ciągle chciało się pić” – tak Francesco M. Cataluccio, włoski pisarz i filozof, wspomina dni po katastrofie czarnobylskiej w rozmowie z „Przekrojem”.

„Wierny przyjaciel” zbija nas z tropu wielokrotnie, a to wyznacznik dobrego kryminału.

Niełatwo jest napisać książkę o dzieciństwie spędzonym w rozpadającym się świecie. Jeszcze trudniej jest opowiadać o tym bez odwoływania się o odniesionych krzywd i obwiniania drugiej strony. Alexandrze Fuller udało się jedno i drugie.

To doskonała książka, błyskotliwy i wciągający kryminał, który spełni wymagania najbardziej wymagających czytelników. Na kolejne sprawy Frankena Frølicha czekam z dużą niecierpliwością.

„Dziś wieczorem nie schodźmy na psy” to zapewne najtrudniejsza książka z gatunku „podróżniczych”, jakie zdarzy nam się przeczytać. Przede wszystkim jest to jednak niezastąpione i bogate źródło wiedzy o prawdziwym życiu w Afryce.

Krzysztof Środa będzie gościem Teresy Drozdy w RDC w sobotę 4 maja o godzinie 19:00. Zachęcamy do słuchania!

Polecamy rozmowę Agaty Kowalskiej z Anką Grupińską w poniedziałek 29 kwietnia o godz. 10:00 w radiu TOK FM!

„Podróż to bardzo poważna sprawa, powinna być odbywana samotnie, nie należy wiedzieć, gdzie się będzie po drodze spało ani kiedy się z niej wróci. Musi być długa i nie mieć innego celu niż otwarcie się na to, co się zdarzy” — mówi Katarzynie Surmiak-Domańskiej Wolfgang Büscher.

Wywiad z podróżnikiem, nie turystą, w dzisiejszym Dużym Fomacie.

23 kwietnia odbył się uroczysty wieczór wręczenia Nagród Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Wśród laureatów znalazły się Beata Chomątowska (za Stację Muranów) oraz Dorota Jovanka-Ćirlić (za wybitne osiągnięcia w dziedzinie przekładu literatury serbsko-chorwackiej na język polski). Gratulujemy!

To, co zdecydowanie wyróżnia „Abchazję” od pozostałych dzieł reportażysty, to precyzyjnie nakreślony szkielet opowieści oraz niespotykane do tej pory uzewnętrznienie się autora.

Jak przystało na prawdziwego podróżnika z krwi i kości, Theroux nad pięciogwiazdkowe hotele i turystyczne rejsy przedkłada rozmowę ze zwykłymi ludźmi i podróż rozklekotaną ciężarówką. Przemierza kontynent od północy aż po południowy kraniec, dla samej dzikiej przyjemności płynącej z podróżowania.

Autor nie ocenia opisywanych bohaterów. Pozwala jednak poczuć duszną atmosferę wyspy, na której prawo jest prawem silniejszego i bardziej przydatnego dla wspólnoty.

„Abchazja” to zarazem jedna z, jak się wydaje, najbardziej intymnych książek Góreckiego. Praca, w której nie tylko Abchazowie i Gruzini stają się nam bliscy, ale i sam autor dzieli się z nami bardzo osobistymi refleksjami.

„Salki” zachwycają frazą i swobodą językową. Wpisany jest w nie zresztą jako jeden z wielu misternie przeplatających się i nawracających wątków traktat o języku.

„Musisz uciekać, jeśli chcesz uratować resztki swojego człowieczeństwa”

„W Lesie Wiedeńskim wciąż szumią drzewa” to książka wyjątkowa. Subtelność i celność w opisywaniu dramatycznych losów, piękna proza, wnikliwe analizy, dbałość o szczegóły zdarzeń, wrażliwość w podejściu do tematu. Kiedy czyta się tak niezwykłe dzieło, nie sposób nie poddać się refleksji nad przewrotnością losu, historii.

Autorka zdumiewająco lekko przeniesie nas do gorącej Hiszpanii nawet w chłodny wieczór.

Abchazja, choć może nieco bardziej jak twierdzi autor powściągliwa, jest częścią tego jakże barwnego mikrokosmosu. Lektura doskonała.

Zapraszamy do wysłuchania rozmowy z prof. Bogdanem Góralczykiem, byłym ambasadorem w państwach azjatyckich, na temat książki Wielki głód. Tragiczne skutki polityki Mao 1958–1962 Franka Diköttera 22 kwietnia między godz. 16:00 a 18:00 w radiowej Dwójce.

Jej największym atutem jest pokazanie Izraela prowincjonalnego, pełnego blokowisk i lejów po wystrzelonych przez Hezbollah pociskach.

Dahl, podążając za przykładem kolegów zza oceanu, buduje napięcie i porzuca wątek w najciekawszym momencie, by skupić się na innym i nie pozwolić nam zamknąć książki aż do ostatniej strony. Buduje równocześnie duszny, upalany klimat, też bardziej podobny temu, w którym musiał egzystować Marlowe niż skandynawscy stróże prawa. Konwencja NOIR doskonale sprawdza się w norweskiej wersji. Czego chcieć więcej? Bardzo dobry kryminał!

Świetny debiut literacki młodego krakowskiego reportera.