Pisanie Bánk jest świadectwem wyjątkowej wrażliwości i przekonania o tym, iż tylko łącząc czas miniony z tym, co mamy i mieć będziemy, jesteśmy w stanie zrozumieć samych siebie i wybaczyć – sobie i światu jego bezwzględność, brak subtelności, brak możliwości zatrzymania na zawsze czasu, w którym nieświadomość dawała szczęście...

Ta książka kusi, by użyć wobec niej wielu przymiotników: ważna, ciekawa, pouczająca, fantastyczna, wyczerpująca, rzetelna, wciągająca, porażająca, niezwykła. Świetna.

W „Miedzy” przeżywa się zapach zgniłych liści, fakturę trawy, smak skubanych źdźbeł i dźwięk chmur, które płyną. Tymi środkami ze środka ziemi pisarz i bohaterowie kontemplują siebie. Lubią „przycupnąć i patrzeć, jak uważnie umiera świat”, a to od dawna rodziło u nas dobrą prozę.

Przyszłość dziennikarstwa tkwi w reportażach. Chociaż codziennie docierają do nas setki wiadomości z radia, prasy, internetu i telewizji, to są to tylko namiastki rzetelnych informacji, które wyjaśniają nam świat, mówiąc, co jest prawdą, a co kłamstwem. Taką umiejętność według mnie wciąż posiadają jeszcze rasowi reportażyści. Do nich z całą pewnością należy austriacki dziennikarz Florian Klenk, autor książki „Kiedyś był tu koniec świata”.

„Jasne dni” to tekst, jakich coraz mniej – powieść pełna niezwykłych historii, fascynujących postaci, napisana świetnym językiem (brawo dla tłumaczki).

„Czuły punkt” to ważny i mądry reportaż, szczególnie w kontekście intensywnie odradzających się ostatnimi czasy ruchów neonazistowskich.

Prawie wszystko, o czym pisze Göran Rosenberg, dzieje się po Auschwitz, w skandynawskiej arkadii. A i tak najlepszym rozwiązaniem wydaje się samobójstwo.

Wszystko w tej książce niesie ze sobą ciężar symboliczny, nawet parzenie herbaty staje się duchową podróżą pełną zdrowej melancholii.

Nie ulega wątpliwości, że ojciec Görana Rosenberga został zamordowany w Auschwitz. Tyle tylko, że wiele lat po wojnie.

Florian Klenk swoimi reportażami udowadnia, jak świetnie działa PR zachodnich państw, który pozwala skonstruować wizerunek doskonale wybielony, a jednocześnie daleki od realiów. Klenk wyciąga bowiem na światło dzienne sprawy, o których wygodniej jest milczeć.

To niezwykle silnie oddziałująca opowieść, mocno dotykająca wyciszonych luksusem sumień.

Wieś Muszyńskiego to miejsce zapomniane, gdzieś na końcu świata, gdzie strach przed nowoczesnością idzie pod rękę z tęsknotą za wartościami, które kiedyś stanowiły kręgosłup prowincji, a dziś są zasypane śmieciami i gruzem.

Nie ma w zebranych przez Ankę Grupińską opowieściach nachalnego patosu ani przebijającej się z każdego słowa Zagłady. Są przede wszystkim wspomnienia codziennego życia, układające się w części pewnej niemożliwej do odzyskania całości.

Podróż Rosenberga-ojca, niemożliwa do zrozumienia dla jego syna /.../ jest bowiem podróżą dla kogoś,kto podróżuje tylko po to, by podróżować, a nie — dążąc do jakiegoś celu. Cel już dawno został osiągnięty, Auschwitz nie można przeskoczyć. Droga z niego jest wyłącznie drogą w dół, podczas której życie po Zagładzie może być tylko krótkim przystankiem — doskonale napisaną analizą klęski sprokurowania tożsamości, która przez swoją tymczasowość nie istnieje.

[...] niezwykła książka. Nie jest to bowiem kolejny zapis przeżyć obozowych, lecz wiwisekcja drogi z Auschwitz. Göran Rosenberg, syn polskich Żydów z Łodzi, wychowany w Szwecji, snuje opowieść dla swojego ojca Dawida. Opowieść dotyczącą losów Dawida Rosenberga w jego drodze z Auschwitz.

Z tym większą satysfakcją wypada powitać polską edycję „Podróży do krainy zeków”, pozycję szokującą i pełną celnych obserwacji. Margolin /.../ nie przejawiał cienia złudzeń co do natury władzy Stalina. Na własnej skórze odczuł „dobrodziejstwa” Kraju Rad i nie szczędzi pod tym względem wyjątkowo koszmarnych szczegółów.

Michał Cichy w swojej książce „Zawsze jest dzisiaj” eksploruje czas „po”, odczytując kolejne warstwy miasta z fragmentów murów i kamieni, zrujnowanych domów i nowoczesnych enklaw, mających nadać Warszawie bardziej nowoczesne oblicze.

Jej styl jest intensywny, obrazowy, a długie zdania często brzmią jak strumień myśli bohaterki, a nie tradycyjna narracja. A skoro przejmujemy myśli – to i emocje.

Druga książka Beaty Chomątowskiej, wydana wkrótce po „Stacji Muranów”, stanowi przykład takiej właśnie udanej mieszanki. I zarazem świadectwo skali talentu autorki. „Stacja” była reportażem historycznym, odkrywaniem na nowo podwójnej tożsamości dzielnicy, którą wzniesiono na miejscu getta, a częściowo z jego gruzów. „Breda” to rzecz zupełnie inna, zapis doświadczenia pokoleniowego, równie jednak bogaty i wielowarstwowy.

Bohaterką audycji Bartosza Panka będzie kultowa czeska powieść Jana Pelca w przekładzie Jana Stachowskiego. O książce dyskutować będą Piotr Kofta i Leszek Engelking.

11 lutego (wtorek), godz. 21:30

Bohaterowie reportażu przekonani są o absurdzie trwającego konfliktu. Czują, że to nie jest ich wojna i że niesprawiedliwie stali się jej ofiarami, podczas gdy reszta świata umywa ręce.