Mnie nie ma

Rozmowa z Maciejem Nowakiem

I oto po kilku latach posuchy właśnie do niego wrócił. Został kilka tygodni temu dyrektorem artystycznym podupadłego Teatru Polskiego w Poznaniu. Pewnie niebawem, jak to ma w zwyczaju, zrobi z niego pierwszorzędną scenę i epicentrum artystycznego zamieszania. Dlatego tytuł [...] wywiadu rzeki, który brzmi „Mnie nie ma”, uznać należy za zwykłą prowokację. Zupełnie w stylu Macieja Nowaka.

Rozmowa Olgi Święcickiej z Maciejem Nowakiem jest rozpisaną na wiele tematów refleksją nad współczesnością i historią, polityką i sferą prywatną, epoką socjalizmu i transformacji, seksualnością i tożsamością. „Mnie nie ma” to kunsztownie ułożony i przeprowadzony dialog, w którym rozmówcy nie uciekają od najtrudniejszych tematów.

Całość składa się w ciekawy, złożony obraz jednej z najbarwniejszych postaci polskiego teatru i polskiej kuchni ostatnich dwóch dekad.

(...) sporo osobistych wyznań, tych związanych z rodziną czy cielesnością, i jeszcze więcej rozważań okołopolitycznych. Jest i śmieszno, i straszno, i wzruszająco. Jawi się tu on [Maciej Nowak] jako osoba niezwykle pracowita, otwarta na inne światopoglądy, zasłużona dla teatru i gastronomii oraz mająca dystans do siebie.

(...) książkę przeczytać warto. W świecie, który premiuje proste recepty, jednoznaczne etykietki i łatwe podziały na „naszych” i „ich”, przypomina, że człowiek, a z nim świat są znacznie bardziej skomplikowani.

Trzeba czytać tę książkę. Jak w soczewce widać w niej sukces i samotność, talent, ból, czasami tragedię i radość życia. Ogromną!

Ta rozmowa ma przede wszystkim pomóc zrozumieć człowieka pełnego sprzeczności – pytania prowokują, ale nie przyjmują formy agresywnego przesłuchania, a sam Nowak stroni od radykalnych opinii – ale nie z braku odwagi: potrafi po prostu wysłuchać racji strony przeciwnej. I uważnie przygląda się otoczeniu.

Maciej Nowak jest kolorowym człowiekiem. Jego stroje oddają, moim zdaniem, jego charakter, który mieni się odcieniami. Niektóre są zabawne, inne poważne. Nowak ma jedną cechę niezmienną: robi swoje, nie poddaje się modom, chyba że sam mody kreuje. Jeśli jest przekonany do czegoś, konsekwentnie się tego trzyma.

Bohater jest bezpruderyjny i zachowuje autentyczność, która występuje tylko u niektórych osób, samych zajmujących się pisaniem. Otóż Nowak nie autoryzuje wywiadu. Dzięki temu tekst zachowuje pierwotną świeżość i spontaniczność. (...) Zaufanie do autorki zaprocentowało. Całość godna polecenia amatorom teatru, kulinariów i dobrych wywiadów.

Na przekór tytułowi, jest to książka o nim i o jego wyrazistej obecności w życiu. O wykorzystaniu wszystkich oferowanych mu szans.

Widać, że zaklęta w książce osobowość Macieja Nowaka to na pewno nie dzieło przypadku, ani też zasługa tego, z kim był prowadzony wywiad-rzeka, a świadome działanie Autorki.