Wszyscy interesujący się historią powojennej Europy powinni sięgnąć po „Nagą Wyspę”, aby poznać losy obozu dla komunistów, w którym strażnikami byli także komuniści. Fascynujące.

Takie bolesne książki potrzebne są po to, by zrozumieć, że życia nie przeżyją za nas krasnoludki; w całej jego gorzkości i smutku musimy to zrobić sami.

Shilo rozpisuje opowieść na kilka głosów. Pisze o miłości, dojrzewaniu, inicjacji, pokazuje brutalną stronę dorastania do odpowiedzialności, miłości, człowieczeństwa. Ociera się o tabu, penetruje niebezpieczne rejony, odważnie i efektownie, ale nie efekciarsko.

Pełna absurdu komedia DeWitta, osadzona w umownych realiach Kalifornii czasów gorączki złota, opowiada o rodzeństwie trudniącym się morderstwami na zlecenie.

Gdzie mieści się źródło opowieści, skąd wypływa i w jaki sposób danej historii udaje się przeniknąć do wrażliwości czytelnika? Rzadko kiedy zadajemy powyższe pytania podczas lektury. W przypadku książki wielokrotnie nagradzanej izraelskiej pisarki Sary Shilo nie sposób się od nich ustrzec. „Krasnoludki nie przyjdą” to historia jednocześnie odrębna i uniwersalna, przewrotna i prosta.

Tę znakomicie udokumentowaną książkę z pełnym przekonaniem można postawić obok wybitnych „Bałkanów wyobrażonych” Todorovej oraz arcydzieł literatury łagrowej Sołżenicyna, Szałamowa czy Herlinga-Gruzińskiego. Równie dobrze może stanąć też na półce wraz z dziełami Kossak-Szczuckiej i Borowskiego, wszak, jak dowodzi Jezernik, różnica pomiędzy komunistycznymi a nazistowskimi obozami była niewielka.

Tak naprawdę Armenia jest tu tylko pretekstem do znacznie głębszych rozważań, które czytelnik — prowadzony za rękę przez autora — dodatkowo kontempluje w swojej głowie.

Autentyczna i nieskrępowana wymiana myśli pomiędzy najlepszymi umysłami pokolenia, swoistymi soul mates tworzy pokaźne postscriptum buńczucznego, porywczego życia.

Nie jest łatwo pisać o tym wszystkim, wyzbywając się ckliwości i sentymentalizmu. Dlatego nie dziwi, że za „Gołębie wzlatują” Melinda Nadj Abonji otrzymała Deutscher Buchpreis i Schweitzer Buchpreis.

Marcin Kącki, dziennikarz „Gazety Wyborczej”, śledził Samoobronę od czasów blokad na krajowych drogach aż do ostatecznego upadku partii i jej lidera. Do którego zresztą nieco się przyczynił.

Nieznane oblicze autora „Lepperiady”.

Opowieści Kleyffa przykuwają uwagę i bawią, a jego opinie skłaniają do zastanowienia — choćby nad tym, dlaczego czasami nie sposób się z nim zgodzić.

„Umarł mi ojciec” – tym krótkim zdaniem Miljenko Jergović rozpoczyna wielowątkową, jednocześnie intymną i uniwersalną, bezlitosną, bolesną, ale i poruszającą opowieść, w której śmierć rodzica okazuje się pretekstem do frapujących rozważań na temat pamięci, historii, Boga, miłości i innych fundamentalnych kwestii.

Serhij Żadan walczy z upływającym czasem siłą smutnej wyobraźni. Z pozalepianej lepką mgłą pamięci wydobywa na strony swojej powieści zabawne i ponure postaci, zaludniając nimi ponury i zabawny świat.

Książkę Chmielarza czyta się z przyjemnością, dzięki wartkiej akcji i zaskakującemu finałowi. Pomysł z seryjnym podpalaczem może nie jest nowy, ale autorowi udało się maksymalnie skomplikować i uatrakcyjnić akcję.

Największą zaletą „Brudnej roboty” jest jej szczerość, ujawniająca się gdzieś pomiędzy instrukcją obsługi konnego pługa a opisami pysznego i kolorowego jedzenia przygotowywanego z własnoręcznie wyhodowanych roślin.

Książka „Oczami radzieckiej zabawki” to przyczynek do odratowania doświadczeń pokolenia tłamszonego przez system, które mimo szykan krzyczało wspólnie jednym głosem – z pomocą muzyki, gitar, punk rocka czy społecznie zaangażowanego hip-hopu.

Wyjątkowo gorąco polecamy najbliższe wydanie audycji „Przestrzenie kultury”.
Gośćmi Katarzyny Nowak będą Miljenko Jergović i tłumaczka Magdalena Petryńska. W drugiej części audycji wysłuchamy rozmowy o książce Božidara Jezernika Naga Wyspa. Gułag Tity (w przekładzie Joanny Pomorskiej), w której udział wezmą dr hab. Lilla Moroz - Grzelak i prof. Wiesław Walkiewicz .
9 lutego (sobota), w godz. 12:00–13:30.

W sobotę o godz. 17:00 gorąca dyskusja na temat Braci Sisters Patricka deWitta (tł. P. Schreiber) i Lepperiady Marcina Kąckiego.

Tok fm, 9 lutego (sobota).

Polecamy!

Klasyczny western umarł, ale powieść „Bracia Sisters” to dowód, że Dziki Zachód wciąż inspiruje twórców.

„Lepperiada” to przede wszystkim znakomicie opowiedziana historia fenomenu społecznego Andrzeja Leppera, jego ugrupowania i ludzi, którzy je tworzyli, między innymi Renaty Beger, przeznaczona dla każdego czytelnika ceniącego dobre reportaże.