Weronika ma 29 lat. Pochodzi z małej wsi, ale od blisko dekady mieszka w stolicy województwa. Ma wyższe wykształcenie i zna języki obce. Zawsze chciała żyć w Polsce, bo trudy emigracji zna z opowieści brata.

– Od 10 lat żyje w Szwecji. Widziałam, ile kosztowało go ułożenie sobie życia tak daleko od bliskich. Tęsknił, ale uważał, że do kraju nie ma po co wracać. Widziałam, jak było mu trudno. Nie chciałam powtarzać jego drogi także ze względu na rodziców, którzy na starość zostaliby tu całkiem sami – mówi Weronika.

Dlatego robiła wszystko, aby ułożyło się jej w ojczyźnie. Pracowała już na studiach. A kiedy tylko zdobyła dyplom, znalazła zajęcie na cały etat.

– Marzyłam o byciu stewardesą, ale życie nauczyło mnie twardo stąpać po ziemi. Kiedy więc dostałam pracę na umowę o pracę w firmie produkującej meble, nie wahałam się długo – opowiada i wyjaśnia, że zajmuje się eksportem. – Znam trzy języki, więc pomagam w sprzedaży naszych produktów za granicę. Nie zarabiam kokosów, bo pensja to głównie prowizja.

Aby zarobić więcej, Weronika często bierze nadgodziny. Razem z mężem zbiera na wkład własny do mieszkania, które chcą kupić na kredyt.

– Nie możemy liczyć na pomoc rodziców. Musimy sobie radzić sami. Dlatego, kiedy jest możliwość dorobić, to się zgadzamy. Życie nauczyło nas nie odmawiać.

Z tego też powodu Weronika nie odmówiła szefowi, kiedy zapytał ją, czy chce dodatkowo pełnić również funkcję asystentki zarządu, czyli jego i jego wspólnika. Robić kawę, umawiać spotkania i dzięki temu zarabiać dodatkowe kilkaset złotych miesięcznie.

– W firmie krążyły plotki, że szef to pies na baby i poprzedniej asystentce wynajmował kawalerkę w wiadomym celu. Nie chciałam w to wierzyć, bo przecież ma żonę i dzieci – opowiada Weronika i dodaje, że już pierwszego dnia w nowej roli przekonała się, że powinna posłuchać ostrzeżeń koleżanek. – Jak tylko przyszłam do pracy, to rzucił zboczony tekst, ale zmroziłam go morderczym spojrzeniem i odpuścił. Myślałam, że to wystarczy. Niestety się myliłam.

Przez kilka miesięcy niemal każdego dnia szef przychodził do Weroniki i rozmowę zaczynał słowami: „Co słuchać w życiu erotyczno-uczuciowym?”.

– Niby taki żart. Udawałam, że mnie to nie rusza. Później chamskich tekstów zaczęło przybywać. Jakich? A na przykład, żebym zadowoliła ważnego klienta. Prezes mówił to przy nim i obaj panowie głośno się śmiali. Albo kiedy przynosiłam mu kawę, to rzucał: „Chodź, zaszalejemy” i z uśmiechem wskazywał prywatny „pokoik”, do którego wejście miał z gabinetu. Podtekst był oczywisty.

Przełom w życiu Weroniki nastąpił, kiedy miała stłuczkę. Za naprawę rozbitego auta mechanik wystawił rachunek na kilka tysięcy złotych.

– To równowartość kilku moich pensji – mówi Weronika. – Kiedy się dowiedziałam, to wyszłam zdenerwowana zapalić. Przed biurem spotkałam prezesa. W emocjach wyżaliłam się, że naprawa będzie taka droga. Zaproponował przerwę i zaprosił mnie do kawiarni obok. Myślałam, że to ludzki gest – opowiada Weronika.

Kiedy usiedli w lokalu, prezes zaproponował jej układ: seks w zamian za uregulowanie kosztów naprawy.

– Nie wierzyłam w to, co słyszę. Powiedział to tak naturalnie, jakby robił to codzienne. Trzymałam w ręku smartfon i szybko włączyłam nagrywanie. Poprosiłam, aby powtórzył. Zachęcony zrobił to z uśmiechem. Chyba myślał, że się zgodzę. Może wcześniej nikt mu nie odmawiał? Ja grzecznie odmówiłam, choć w głębi duszy chciałam strzelić go z całej siły w twarz. Wydrapać mu oczy. Złapałam się siedzenia, aby się powstrzymać. Musiałam, bo wiedziałam, że tylko od niego zależy moja praca w tej firmie. Nie mogłam sobie pozwolić na utratę źródła utrzymania. Nie miałam innej możliwości – opowiada Weronika.

Szef przeszedł nad propozycją do porządku dziennego. Za to Weronika długo nie mogła poradzić sobie z tym, co ją spotkało.

– Zachowywał się, jakby nic się nie wydarzyło, a ma w zwyczaju nawiązywać kontakt cielesny podczas rozmowy. Łapie za ramię lub obejmuje. Kiedy teraz to robi, chce mi się rzygać.

W pamięci telefonu Weroniki nadal zapisane jest nagranie z propozycją szefa. Nie wie, co z nim zrobić. Nie powiedziała o nim nawet mężowi, bo na pewno honorowo poszedłby wymierzyć sprawiedliwość.

– Myślałam, aby wysłać je żonie szefa, ale boje się. Nawet jak stanie po mojej stronie, to potem na wszelki wypadek każe mu mnie zwolnić – mówi Weronika.

Kilka miesięcy temu Weronika postanowiła, że przy najbliższej okazji wyjedzie z Polski na stałe.

– Może wtedy odważę się zrobić pożytek z nagrania – dodaje.