Nowa ja

Halle Butler

Nowa ja

fragment

Budzę się chora. Mam wrażenie, że utknęłam w pętli. Patrzę na wielką stertę ubrań na podłodze. Zjadam garść płatków śniadaniowych na sucho. Myję się pod pachami. Idę do pracy. Myślę o różnych rzeczach w wagonie kolejki. Wjeżdżam windą. Podchodzę do biurka Karen. Jestem albo spokojna, albo pusta w środku, trudno powiedzieć.

–  Może mogłabym dzisiaj zrobić coś jeszcze? Mało kto dzwoni, a ja skończyłam już z tymi pakietami.

Karen wygląda na zaskoczoną.

–  Jak chcesz, możesz dalej robić pakiety. Naprawdę potrzebujemy cię przy telefonie. Postaram się coś dla ciebie wymyślić, jeśli się nudzisz, ale muszę najpierw dokończyć swoją pracę. – Wskazuje dłonią cienki notes.

 –  Świetnie – odpowiadam słabo. – Nie nudzi mi się, po prostu chciałam być pomocna.

Idę przez salon, gdy to do mnie dociera. Zarabiam dwanaście dolarów na godzinę, to najlepiej płatne zajęcie, jakie mi się trafiło od ponad roku. Jeśli ja dostaję dwanaście, to agencji płacą co najmniej piętnaście, maksymalnie dwadzieścia, powiedzmy osiemnaście; razy trzydzieści pięć godzin to sześćset trzydzieści dolarów tygodniowo, razy dwa tygodnie to tysiąc dwieście sześćdziesiąt dolarów, razy dwa to ponad dwa i pół tysiąca dolarów miesięcznie, żeby taka idiotka jak ja siedziała na krześle, pracując naprawdę przez jakieś cztery godziny na tydzień, szesnaście godzin na miesiąc, co daje stawkę za moje rzeczywiste usługi w wysokości około stu pięćdziesięciu dolarów za godzinę.

 Na metalowej konsoli widzę duży brązowy wazon w kształcie dzbanka, prosty, mający przywoływać skojarzenia z wytworem pierwotnej kultury, wypełniony suszonymi łodygami. Gdybym potrafiła kompresować i rozciągać czas do woli, za sto pięćdziesiąt dolarów na godzinę mogłabym kupić ten dzbanek tylko po to, żeby się z niego nabijać. Za sto pięćdziesiąt dolarów na godzinę prawdopodobnie mogłabym nawet ubierać się na tyle uwodzicielsko, by poznać nowych przyjaciół.

Dzisiaj w socjalnym nie ma pączków, tylko czerstwy chleb, który zachłannie pożeram.

Mówię „dzień dobry” jednej projektantce. Pewnie myśli, że zwracam się do kogoś innego, i dobrze.

Uwalniam kawałek chleba zza prawego górnego trzonowca i zdaję sobie sprawę, że chyba jestem jeszcze trochę pijana. Idę do swojego biurka.

Włączam komputer, a wtedy dzwoni telefon, kolejna wściekła osoba w samym środku projektu, który daje jej iluzję rozwoju. Łączę ją z działem tekstyliów. Oddzwania i mówi, że na dziale tekstyliów nikt nie odbiera. Jest chyba strasznie wściekła, pyta, czy mogę ją połączyć z żywym człowiekiem. Przepraszam, w gardle czuję uwięziony wrzask, mówię, że spróbuję przełączyć ją gdzie indziej. Oddzwania jeszcze raz, a kiedy słyszy mój głos, wzdycha, mamrocze coś i odkłada słuchawkę.

Zastanawiam się, jak by to było, gdybym załatwiła tę sprawę inaczej. Co by się stało, gdybym po jej kolejnym telefonie powiedziała: „Jezu, ja pierdolę, jaja sobie ze mnie robią? Przepraszam, na dziale tekstyliów ktoś powinien być przez cały czas. Co chwila to samo, bardzo mi przykro. Próbujemy tu prowadzić biznes, ale nie możemy, bo te wszystkie dziewczyny biegają w kółko i bawią się, jakby były u siebie w domu. Proszę zaczekać moment, zawołam kogoś do telefonu. Tak nie może być”.

 Czy to by się jej spodobało? Czy to by się zgadzało z jej życiowymi zasadami? Gdybym to zrobiła, czy miałabym odwagę skorzystać z głośników? Może wypróbowując nowe osobowości, zmienię swoje samopoczucie. Rozmyślam nad tym.

Projektanci się snują, nie są uwiązani do biurka jak ja. Patrzę na nich, zastanawiam się, do kogo mam najpierw podejść. Dzisiaj znajdę sobie jakieś zajęcie. Będę asertywna.

Strach nie pozwala mi się ruszyć z miejsca.

Sprawdzam skrzynkę mejlową, może przyszła jakaś wiadomości, która odmieni moje życie. Dostałam kolejny newsletter ze schroniska dla kobiet.

W ubiegłym roku pracowałam tam charytatywnie przez dwa tygodnie w ramach nieudanego przepracowywania problemów emocjonalnych. Praca była przerażająca i ciężka, ale też strasznie nudna; podświadomie wiedziałam najwyraźniej, że jej nienawidzę, bo pewnego dnia zaspałam i obudziłam się koło południa, mając pięć nieodebranych połączeń ze schroniska, do którego już nie wróciłam, a oni wysyłali mi mejle codziennie przez jakiś tydzień, tacy byli zdesperowani, ja ich nie otwierałam i ani razu już się tam nie pojawiłam, starałam się zapomnieć, że to w ogóle robiłam, i nigdy o tym nie wspominałam, tylko raz, kiedy byłam w barze z Sarą, próbowałam zaimponować obcemu facetowi obyciem i wyrafinowaniem, więc powiedziałam: „Tak naprawdę jestem wolontariuszką w schronisku dla kobiet, więc…”.

Za bardzo się wstydzę, żeby otworzyć ten newsletter, a tylko tak mogę zrezygnować z subskrypcji. Dostaję go dwa razy w miesiącu. Takie dziwne przypomnienie o moich porażkach.

Drugi mejl jest od Credit Karma, dają mi znać, że nastąpiły pewne zmiany w mojej zdolności kredytowej, kogo to obchodzi, co za przyziemna bzdura.

Wstaję i zaciskam dłonie u dołu brzucha, wyobrażam sobie, że moje ciało jest bezbronne i niepewne. Udaję, że zerkam zza ściany kabiny przy moim biurku, pukam w róg i zagaduję:

–  Cześć, jestem tu nowa, pracuję tymczasowo w recepcji. Prawie nikt nie dzwoni, a ja mam trochę wolnego czasu, może więc mogę ci jakoś pomóc?

Nigdy wcześniej nie zauważyłam tej kobiety. Jest na serio dorosła, po czterdziestce, ma lśniące czerwonobrązowe włosy bez śladu siwizny i grube korale na szyi.

–  Nie, kochanie, daję radę – oznajmia.

Mam trzydzieści lat i pachnę jak pizza cebulowa.

–  W porządku, w razie czego daj mi znać – mówię.

Wracam za biurko, siadam i powoli gromadzę pieniądze, którymi zapłacę za czynsz i jedzenie, żebym mogła dalej żyć i przychodzić do tego pokoju, i siedzieć przy tym biurku, i powoli gromadzić pieniądze.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.