Każdy kto kiedykolwiek w życiu zainteresował się którymkolwiek z rosyjskich pisarzy musiał usłyszeć nazwisko Babla. Wymienia się go na jednym oddechu z Majakowskim, Erenburgiem, Pasternakiem – po prostu całą plejadą najwybitniejszych twórców literatury tego języka w XX wieku. Kłopot w tym, że zaraz potem gdy to nazwisko padnie i z uznaniem pokiwamy głową, okazuje się, że na myśl nie przychodzi prawie żaden tytuł. Babel jest więc twórcą cenionym, pomnikowym, encyklopedycznym i, jak to często bywa, zupełnie zapomnianym. Z Aleksandrem Kaczorowskim, autorem biografii Izaaka Babla, na antenie radia TOK FM rozmawiał Jakub Janiszewski.

„Jeśli nie mogą grać na instrumentach w kapelach, to może będą wydawać płyty zespołów, które zakładali ich kumple i kumple ich kumpli. To wszystko było takim lokalnym przedsięwzięciem przyjacielskim. Tak naprawdę to, co nazywamy nieco szumnie grungem, w gruncie rzeczy na początku było grupą kilkunastu znajomych, którzy spotykali się w tych samych klubach i zasadniczo łączyła ich raczej geografia niż jakieś większe ideologiczne założenie” – mówi Piotr Jagielski, autor książki Grunge. Bękarty z Seattle, na antenie radiowej Czwórki.

„Jest to opowieść nie tylko o oprawcach, ale też o tych, którzy pomagali. Zdarzało się niektórym dzieciom przeżyć wojnę po tym, jak były zdane tylko na siebie, ale większość dzieci w jakimś momencie otrzymało pomoc. Oczywiście z tych, które przeżyły” – mówi Anna Bikont, autorka reportażu Nigdy nie byłaś Żydówką, w rozmowie z Szymonem Bojdo.

„Jeden z założycieli słynnej wytwórni Sub Pop, Bruce Pavitt, postrzega grunge jako muzykę folkową tylko graną na gitarach elektrycznych. W trakcie pracy nad książką dowiedziałem się, co nieco mnie zaskoczyło, że dwóch wiodących wokalistów grunge’owych – Layne Staley i Chris Cornell –  uczęszczało na lekcje śpiewu. To imponujące i oznacza, że niezwykle poważnie podchodzili do kwestii rozwijania swoich umiejętności”. Zachęcamy do lektury rozmowy z Piotrem Jagielskim, autorem książki Grunge. Bękarty z Seattle.

Kalina Błażejowska w rozmowie z Karolem Paciorkiem opowiada o pracy nad reportażem Bezduszni, w którym na przykładzie trzech miejsc – dziecięcej kliniki psychiatrycznej w Lublińcu, szpitala psychiatrycznego w Gostyninie i domu opieki w Śremie, opisuje wszystkie kategorie ofiar nazistowskiego programu „eutanazji” w okupowanej Polsce.
Polecamy Państwa uwadze tę rozmowę!

By odtworzyć losy swoich bohaterek Anna Bikont zaglądała do wielu archiwów, pukała do wielu drzwi,  szukała ich śladów w Polsce, także w Stanach Zjednoczonych czy Izraelu. Dzięki reporterskiej wytrwałości i dociekliwości autorki powstała  niezwykła opowieść o „życiu w ukryciu, o ratowaniu się lub o byciu ratowaną”. Także o tym brzemieniu, który bohaterki niosły przez całe życie: „bólu, tęsknoty, niemożliwości zapomnienia, ale również ukrytej siły, by stawić czoło przyszłości, nawet gdy nieustannie pada na nią długi cień Zagłady”. Z Anną Bikont, na antenie Radia Kraków, rozmawiała Jolanta Drużyńska.

„Jej kariera potoczyła się po wrześniu 1939 r. w tempie, które dla wszystkich musiało być wielkim zaskoczeniem, również dla niej samej. Wasilewska musiała czekać na audiencję ze Stalinem jedynie trzy dni, co było bardzo zastanawiające. Nikt inny z Polski nie spotykał się z nim równie często”. Z Piotrem Lipińskiej o Wandzie Wasilewskiej rozmawiał Piotr Włoczyk.