Genialny fotograf i wspaniała piosenkarka. Przez lata byli parą i ślubowali sobie miłość aż po grób. I słowa dotrzymali. On zmarł na AIDS, ona napisała o ich związku poruszającą książkę.

Ogłoszenie nazwiska laureata i wręczenie Nagrody odbędzie się w Fundacji Batorego w dniu 12 października 2012 o godz. 15:00 (Warszawa, ul. Sapieżyńska 10 a).

Jael Neeman spędziła w kibucu pierwszych dwadzieścia lat swojego życia. Napisana przez nią książka to fascynująca i poruszająca opowieść o życiu w utopijnym, zaprogramowanym świecie, w którym nie ma miejsca na indywidualizm.

Książka L. Ostałowskiej może dla wielu okazać się inspirującą lekturą, pozwalającą odkryć skrywane światy ponurej polskiej rzeczywistości ostatniego dwudziestolecia.

Ta książka to relacja z epoki, kiedy Nowy Jork stawał się kulturalnym centrum zachodniego świata, ale jeszcze nie mógł w to uwierzyć, oglądając się jak przez ostatnie 100 lat na Europę. Amerykańska awangarda czyta wciąż Rimbauda, Brechta, ogląda Godarta i Brassaia i odbywa rytualne podróże do Paryża.

Powieść Engera czyta się świetnie – akcja jest dynamiczna, nie traci napięcia. Wątki wikłają się w taki sposób, że Juul musi prowadzić dochodzenia w kilku równoległych sprawach. Od razu powiem, że nie wszystkie wątki są domknięte, na rozwiązanie niektórych musimy poczekać do kolejnych tomów. Także bohater jest interesującą postacią – naznaczony piętnem smutku i cierpienia, koszmarem utraty ukochanego dziecka jest czytelnikowi bliski; potrafimy go zrozumieć, odczuć bezmiar jego rozpaczy. I ta finałowa rozgrywka na cmentarzu! Brawurowe rozegranie makabrycznego pomysłu! Nie pozostaje mi nic innego jak zachęcić do czytania Engera, bardzo ciekawej postaci na firmamencie skandynawskich kryminałów.

Nasza wakacyjna zabawa dobiegła końca. Dziękujemy wszystkim za udział w zabawie. Wspólnie odwiedziliśmy niemal cały świat! Wśród autorów stu pięćdziesięciu sześciu opublikowanych zdjęć rozlosowaliśmy 3 komplety książek składające się z dowolnych 3 tytułów z naszej oferty. Komplety wędrują do Ani Gruszczyńskiej, Patrycji Iterman i Marty Chodorowskiej.

Nagrodę książkową za zdjęcia, które zdobyły najwięcej głosów otrzymują Karolina Barałkiewicz - Sokal, Łukasz Klimczak oraz Jurek Dmitrowicz.

Zwycięzców prosimy o podanie wybranych pozycji - konkurs@czarne.com.pl.

Dla wszystkich naszych czytelników mamy niespodziankę, czyli Wielką Czarną Mapę z wszystkimi punktami, które odwiedziliście z naszymi książkami. Mapę przygotował Michał Urbański, któremu bardzo gorąco dziękujemy za niezwykły prezent!

Wywiady prezentowane w „Prowadzącym umarłych” przepełnione są spokojem. Czytając je bardzo wyraźnie można odczuć wpływ osobowości autora — wyciszonego, przypominającego temperamentem buddyjskiego mnicha. Taki powolny rytm rozmowy udziela się czytelnikowi, wpływając na jego sposób myślenia, uniemożliwiając pochopne oceny czy egzaltację podczas lektury. Jest to wyjątkowo cenne, biorąc pod uwagę zagadnienia poruszane przez Liao.

To jedna z tych niewielu książek, której lekturze towarzyszy głęboki smutek, że kiedyś się ona skończy. Pod sam koniec przewracałem już kartki coraz wolniej i wolniej, aby jak najdłużej pozostać w Ameryce Środkowej wraz z autorem. Na szczęście Wydawnictwo Czarne ma w planach (choć dość odległych) kolejną książkę Thomsona, na którą już dziś czekam z niecierpliwością.

Troje naszych Autorów ma szanse na zdobycie tego wyróżnienia: w kategorii Torpeda — Jerzy Haszczyński, a w kategorii Obserwator — Lidia Ostałowska i Filip Springer.

Laureatów poznamy 1 grudnia w Auditorium Maximum UJ w Krakowie.

William Dalrymple tropi świętość, przy okazji odsłaniając brutalną indyjską współczesność.

Po tej książce trudno spodziewać się radosnego gruchania matek nad wózkiem. Nie jest to żadna idylla ani medialny różowy przekaz. Jednak są to wspomnienia, które czyta się niewiarygodnie dobrze, mimo dość radykalnych przedstawianych obrazów. Tak dobrze, że w wielu miejscach można się utożsamiać z bohaterką, która pisze nie tylko o swoich zmaganiach z macierzyństwem, ale również z pracą po porodzie, jak również wspomina o tym, jak macierzyństwo wpływa na relacje z partnerem.

Książkę absolutnie polecam wszystkim tym, którzy chcą wyjść po za medialny obraz oglądu współczesnego świata, i tym którzy mają absolutnie dość istnienia w kreowanych przez zachodnie media krzywdzących mentalnych stereotypach. Ci, którzy zechcą podjąć próbę zrozumienia tego co się działo i dzieje na Bliskim Wschodzie, powinni tę książkę koniecznie przeczytać.

Czy zostanie nim Filip Springer? Dlaczego Miedzianka. Historia znikania zasługuje na to wyróżnienie? Do 5 października do godziny 12:00 na naszym profilu FB czekamy na Państwa głosy w tej sprawie. Trzy uzasadnienia nagrodzimy książkami z...autografem autora. Prosimy o wpisy w komentarzach pod postem.

Mogą Państwo wesprzeć Miedziankę i przy okazji powalczyć o bardzo atrakcyjną wycieczkę. Wystarczy skorzystać z linka.

Tegorocznym laureatem jubileuszowej – przyznanej po raz 50. – Nagrody im. Fundacji Kościelskich został Andrzej Dybczak, nagrodzony za książkę reportażową Gugara.

Jak napisano w uzasadnieniu: „Jury nagrodziło debiutancką książkę o podróży na syberyjską Północ i życiu wśród ewenkijskich pasterzy na skraju cywilizacji i poza historią. Wykraczająca poza ramy reportażu, ukazująca codzienność rzeczywistości postsowieckiego Wschodu opowieść Andrzeja Dybczaka niepostrzeżenie zmienia się w fascynującą przypowieść o ludzkim losie”.

Nagroda Kościelskich przyznawana jest od 1962 roku przez Fundację im. Kościelskich – jedną z najstarszych polskich instytucji kulturalnych, działającą w Genewie. Celem Fundacji jest wspieranie rozwoju literatury polskiej poprzez przyznawanie nagród młodym twórcom.
Wręczenie nagrody nastąpi 13 października 2012 roku w Miłosławiu – dawnym majątku rodziny Kościelskich.

„Cygan to Cygan” to wartościowa lektura. Otwiera oczy na problem tolerancji wobec Romów. Bo jakąś społeczność można nie tylko tolerować, ale można również starać się ją zrozumieć i z nią żyć. Szkoda, że łatwiej jest nienawidzić. Jedno jest pewne – Cygan umie się zasymilować.

„Dziewięć żywotów” to dzieło kunsztowne i wysmakowane, które pozwala spojrzeć na Indie jako na jedyny w swoim rodzaju religijno-kulturowy mikrokosmos. Jak wiadomo, obecnie jest to jedno z najszybciej rozwijających się państw na świecie, a postęp cywilizacyjny najczęściej związany jest z laicyzacją społeczeństwa. Mimo zachodzących zmian, subkontynent indyjski nadal jest niezwykle barwną krainą tysiąca bóstw i miliona świątyń, w której do świętości można zmierzać różnymi drogami.

Mariusz Szczygieł weźmie udział w tegorocznej edycji Hay Festival w Segowii i 30 września, w rozmowie z dziennikarzem i filozofem Fernando Valenzuelą, zaprezentuje hiszpański przekład Gottlandu (Acantilado, 2011).

Kiedy ostatnio przeczytaliście książkę, po zamknięciu której potrzebowaliście czasu, by poradzić sobie z natłokiem myśli? Teraz macie okazję.

Europa nie może zniknąć. Tak kondensuję wrażenia z lektury pism austriackiego wędrowca, który nie przesadza z optymizmem, ale w wyrafinowany sposób mierzy się z tym, co nieuniknione. Nie jest to zatem brutalna proza jakiegoś kanibala ery atomowej. Nie jest to też, pozbawiona homoerotycznych inklinacji, wyprawa po śmierć do „śląskiej Wenecji“. Nie jest to lektura, ani łatwa, ani do końca przyjemna w odbiorze, co nie zmienia faktu, że po gąszczu warto się przejść. Tyle w nim przecież pięknych drzew.

„Byliśmy przyszłością” Jael Neeman powinno się czytać przede wszystkim jako przykład relacji „dzieci drugiego pokolenia” – potomków tych, którzy przeżyli Holocaust.

Aborygeni to wciąż rana, rysa na pięknym i politycznie poprawnym obrazie Australii. To skaza, której nie można się ani pozbyć, ani zatuszować. Co więc z nimi zrobić? Nie zauważać? Zaakceptować? O tym właśnie opowiada niezwykły reportaż Mateusza Marczewskiego „Niewidzialni”.

Opowieść Dalrymple’a urzeka samym swoim rozmachem: udało mu się z równą starannością opisać tradycje skrajnie odmienne, od rytualistycznych praktyk dźinistów po kontestujących zewnętrzną obrzędowość sufich czy poszukujących świętości w muzyce indyjskich minstreli, baulów.

Czyta się to wszystko jak opis idealistycznego marzenia zamieniającego się w rzeczywistość, ale też jako wyjątkowy romans, dla którego motorem jest nie pożądanie, tylko sztuka.