Książkę Okońskiego powinien przeczytać każdy kibic futbolu, aby czegoś się dowiedzieć i poczuć wspólnotę. Przypomnieć sobie, że nic nas nie dzieli, piłka łamie bariery wieku, kasy, wykształcenia, płci nawet.

Po wycieczce na Wyspy Owcze z Marcinem Michalskim („81:1. Opowieść z Wysp Owczych”), Maciej Wasielewski trafił na koniec świata. Do miejsca niedostępnego. Gdzieś, gdzie nikt nie może dowiedzieć się, że jest reporterem.

We wszystkich tekstach intrygują spotkania autorki z tubylcami. Rodowici mieszkańcy sprawiają wrażenie, że nie lubią obcych, w każdym razie rozmawiają z przyjezdnymi z dystansem.

Powieść Larsa Keplera pod pewnymi względami można porównać z Edgarem Allanem Poe. Podobne budowanie nastroju, dobra konstrukcja psychologiczna postaci, potęgujące się, a równocześnie coraz bardziej wciągające czytelnika, poczucie zagrożenia i osaczenia głównego bohatera.

Tym, co towarzyszy nam w książce Wasielewskiego od samego początku jest napięcie i poczucie, że coś wisi w powietrzu. Już na wstępie dowiadujemy się, że z jakichś powodów mało kto w ogóle jest na Pitcairn wpuszczany. A dziennikarze mogą o tym tylko pomarzyć. Wasielewskiemu się udaje.

To książka o wędrowaniu, o wyprawie w głąb pamięci, do źródeł czasu.

„Zając o bursztynowych oczach” to wolno snująca się opowieść o niebanalnych ludziach, oryginalnych zainteresowaniach, pięknych przedmiotach i świecie, którego już nie ma. Nie jest to jednak kolejna saga rodzinna, to coś więcej – traktat o potędze smaku i wyzwalającej roli sztuki.

To, czym powieść „Krasnoludki nie przyjdą” zachwyca najmocniej jest język, żywy, idealnie współgrający z tonem poszczególnych opowieści, aż płonący od emocji.

Niezaprzeczalnym atutem powieści Shilo jest wyjątkowy, nieulegający gramatycznym zasadom język pogranicza, przeplatający potoczną hebrajszczyznę z arabskim.

Colin Thubron opowiada o świecie, gdzie przeszłość miesza się z teraźniejszością i nie sposób powiedzieć, co jest bardziej prawdziwe.

„Spustoszenie. Nieopowiedziana historia o katastrofie i dyktaturze wojskowej w Birmie”, wydana właśnie nakładem oficyny Czarne, to pochylenie się nad historią najnowszą, tą, którą doskonale znamy z doniesień prasowych.

To nie tylko opis katastrofy naturalnej, ale ukazanie na jej przykładzie szerokiej panoramy społeczno-politycznej współczesnej Birmy. W ciekawy i wnikliwy sposób.

Rozmówcy tej białoruskiej pisarki i dziennikarki, mającej na swoim koncie m.in. dzieła takie, jak „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” i „Czarnobylską modlitwę”, wylali stanowczo zbyt wiele łez.

DATA: 8 czerwca 2013

GODZINA I MIEJSCE: akcja będzie miała miejsce w dwóch punktach – po dwóch stronach Mostu Śląsko-Dąbrowskiego. Przy Stacji Muranów (ul. Andersa 13) oraz Centrum Kultury Prawosławnej im. św. Cyryla i Metodego (ul. św. Cyryla i Metodego 4).

Od 13:00 do 17:00 każdy będzie mógł przynieść książki, które będą zbierane do specjalnych pudeł. W obu tych miejscach organizatorzy przygotują stoliki, przy których Majewscy będą czytali fragmenty książek. Będzie można dosiąść się i posłuchać. Ten, kto przyniesie książkę, dostanie specjalny więzienny kwitek, przypieczętowany przez prawdziwych więziennych strażników.

Oba punkty łączy most, dzieli je 3,6 km. Gdybyśmy chcieli ustawić książki od jednego punktu do drugiego, aby je znów połączyły (i tym sposobem uwolniły Majewskich), potrzebowalibyśmy ok. 120 000 książek.
Czy uda się je zebrać tego dnia?

Akcja MAJEWSKICH POSADZILI jest częścią kampanii KSIĄŻKI W PUDLE, która od prawie pół roku prowadzona jest przez Fundację ZMIANA.

Elisabeth Åsbrink swoją trzecią książką, „W lesie wiedeńskim wciąż szumią drzewa”, dokłada kamień do zbiorowej pamięci o Zagładzie. Zaczyna zwyczajnie, wręcz kojąco w rytmie cichego głosu bajarki

To jednocześnie powieść, esej o podróżowaniu i dokument połączony ze wspomnieniami.

„Hartland” to czytelna sugestia dla podróżników: jeśli chcecie naprawdę poznać kraj, do którego się wybieracie, przemierzcie go pieszo. Tylko wtedy będziecie mogli poczuć klimat miejsca: jego kolor, zapach, smak i temperaturę.

Książka Anki Grupińskiej jest udaną próbą uzupełnienia luki w bibliografii powstania oraz przypomnienia heroizmu prostych obywateli pochodzenia żydowskiego w II Rzeczypospolitej.

Emmie Larkin udało się uchwycić najważniejsze wydarzenia, które doprowadziły do katastrofalnego położenia Birmy pod koniec pierwszej dekady XXI wieku. Tytułowe „spustoszenie” to nie tylko krajobraz po niszczycielskim huraganie, ale i po nie mniej zabójczej dla kraju wojskowej dyktaturze.

Mamy przed sobą zbiór reportaży podróżnika, który stara się zachować reporterską obiektywność. A może to reporter, którego ponosi podróżnicza żyłka? Łączy je jedno: uważne, głębokie i pełne podziwu spojrzenie na niedoceniane dotąd Południe.

Opowieść podana przez de Waala jest osnuta wokół bajońskich sum, znanych nazwisk i wspaniałych budynków i miejsc, i już to w znacznym stopniu przesądza o atrakcyjności książki.

Skłania do refleksji o kondycji współczesnego człowieka, stawia pytanie o istotę naszej natury i analizuje fenomen zła – zła odartego z rogów, ogona czy piekielnych oczu, a którego pierwszym poruszycielem jest człowiek.