Baronowa jazzu

Nika świadomie zrezygnowała z bycia panią Rothschild (chociaż czasami korzystała z pieniędzy swojej rodziny). Wierzyła bowiem, że życie jest tak niezwykłe i ulotne, że trzeba błyskawicznie, tu i teraz, realizować swoje pasje i marzenia. Z całą pewnością, jako mecenaska jazzu, osiągnęła sukces. Czy była jednak kobietą szczęśliwą, spełnioną? Tego dowiemy się z genialnej książki Hanny Rothschild.

„Baronową jazzu” Hannah Rothschild pokazała, jak można napisać biografię rzeczową i jednocześnie romantyczną. Skromną i pozbawioną zbędnej i rażącej bufonady, a przecież pełną głębokich przemyśleń.

Książka „Baronowa jazzu” to wciągająca opowieść o Pannonice Rothschild, opisana piórem jej ciotecznej wnuczki, Hannah Rothschild, w znakomitym polskim przekładzie Dobromiły Jankowskiej. Jest to muzyczna odyseja i przepiękna historia miłosna. Opowieść o niezwykłym życiu wiodącym z brytyjskiej posiadłości, przez ciemność Holokaustu, aż do szalonego środowiska nowojorskiej sceny jazzowej.

Baronową opisał już Julio Cortazar w swoim opowiadaniu poświęconym pamięci Charlie Parkera – „Pościg”. Utrwalił w nim sensacyjne plotki na temat jej roli w wydarzeniach związanych z nagłą śmiercią słynnego Birda. Tak czy owak, związek białej kobiety, w dodatku arystokratki, z domu Rotschild, z Theloniousem Monkiem – czarnym pianistą pochodzącym z nizin społecznych, może się na pierwszy rzut oka wydawać kuriozalny. Jednak po lekturze „Baronowej jazzu” zapomniałem o wszelkich funkcjonujących od lat stereotypach.

Ważna książka dla tropiących spuściznę jazzu poza muzyką. [...] Książka o trudnej i niezrozumiałej dla otoczenia miłości do jazzu i mężczyzny. O cenie bycia outsiderem. O potrzebie dawania siebie innym, wychodzenia z własnej strefy komfortu i śladach, jakie pozostawiamy w spotkanych na drodze ludziach.

„Baronowa jazzu” Hannah Rotschild (Czarne, przeł. Dobromiła Jankowska) to fascynująca opowieść biograficzna o kobiecie, która poświęciła rodzinne zaplecze finansowe, małżeństwo ze znanym, choć irytująco pedantycznym francuskim dyplomatą, a także pozostawione przy ojcu dzieci, aby żyć po swojemu. [...] Jako nieformalna menedżerka, hojna filantropka i opiekunka czarnych artystów odegrała bezprecedensową rolę w heroicznych czasach rozwoju gatunku, który miał zawojować świat.

Książka ta jest historią opowiedzianą z perspektywy 50 lat od niej młodszej Hanny Rothschild, która o swojej ciotecznej babce słyszała, że jest wariatką, że źle się prowadzi, ale też, że jest „mecenaską jazzu, kimś w rodzaju Peggy Guggenheim albo Medyceuszy”. Zainspirowana tą postacią młoda brytyjska dziennikarka postanowiła odkryć jej fascynujący świat. I powstała z tego równie fascynująca książka.

Historia, którą autorce udało się ująć w swojej książce, jest jak życie Pannoniki – muzycznie zestrojona, niejednoznaczna, ulotna, wielobarwna na kształt motyla, ale i w ćmi sposób skąpana w mroku jazzowych knajp. Warto oddać się lekturze, by – podobnie jak Nica – odkryć piękno drzemiące w tym, co niestałe, chwilowe, zwinne.

“Baronowa jazzu” to zarazem saga ekscentrycznego rodu Rothschildów, portret muzycznego undergroundu i subtelna historia dość osobliwej miłości.

Z pewnością jest to przewodnik po świecie, w którym jazz był kolumną wolności. Bogata w dzieje rodu Rothschildów i zwyczaje europejskich potentatów opowieść wymyka się z klasycznie rozumianej biografii.

Jej biografia to niesamowita opowieść o miłości do muzyki oraz niezależności i oddaniu.

Pannonica de Koenigswarter, nazywana baronową jazzu była kobietą, która nie bała się łamać obowiązujących zasad, wyjść poza konwenanse i podążać własną drogą.