Familia grande

Moja matka umarła 9  lutego 2017  roku. Całkiem sama, w szpitalu w Tulonie. W dokumentacji medycznej wpisano: „zgon w obecności bliskich”, ale nie było przy niej żadnego z dzieci.

Moja matka umarła beze mnie, taka malutka na szpitalnym łóżku. A ja muszę z tym żyć.

Miesiąc wcześniej dowiedziała się, że ma raka. Trzy tygodnie badań doprowadziły do niedorzecznej decyzji: operujemy. Segmentektomia bazalna, usuwamy guza. Proszę zachować spokój. Napisała do mnie: „Nie martw się, nie jestem sama”.

Moja matka się ulotniła. Przerwano „leczenie” – jeśli można to tak nazwać – nie pytając mnie o zdanie, nie czeka‑ jąc, aż przyjadę, by potrzymać ją za rękę. Skrócono jej cierpienia, wyrywając jej serce. Nie pozwolono, by wysłuchała słów swoich dzieci, słów kojących lub wspierających, słów pożegnania, słów miłości. Moja matka poddała się śmierci, daleko ode mnie.

Piszę te słowa po wielu latach. Piszę: „Moja matka umarła”, lecz w tym konkretnym momencie nie czuję jej braku.

Owszem, mam ściśnięte gardło i do oczu napływają mi łzy, ale świadomość, że mi ją wyrwano, jest nierealna.

Moja matka… straciłam ją tysiąc razy, tym razem jej nie stracę.

*

 Może tylko jej oczy.

„Oczy. Czy mogą wziąć jej oczy?” Wysyłam pytanie braciom. Wymiana esemesów. „Wygląda na to, że wszystko jest przegniłe, poza oczami. Płuc, serca i wątroby nikt nie chce. Ale oczy chętnie by wzięli. Nie przeszkadza wam to? Odda‑ jemy oczy mamy? A tak w ogóle to co robimy? Luz pyta, czy zgadzamy się, by matka spoczęła w Sanary. Co my na to? Ona by chyba tego chciała, nie?” Nie ma czasu do namysłu. Trzeba odpowiedzieć natychmiast, by powstrzymać te pytania, by je przerwać. „Tak, tak, okej, jeśli uważasz, że to w porządku, to tak, tak, okej”.

W górach, gdzie się schroniłam, dopinam ostatnie detale pogrzebu matki. Moja młodsza siostra Luz jest w szpitalu w Tulonie. Mówi mi przez telefon: „Będzie mieć dżinsy i błękitny sweter z kapturem, ten, który lubiła. Jak myślisz? Wyobrażasz sobie, co by było, gdyby włożyli jej majtki? Powiedziałabym, że nie ma mowy! Moja matka nigdy nie nosiła majtek. Oszaleliście czy co? Sprawdzimy to!”.

Wiemy to, Luz i ja, bo ta historia z majtkami czyni z nas sieroty szczególne. Dla nas, córek, strata matki wiąże się z  obawą o  utratę takich wspomnień. Z  ryzykiem, że któregoś dnia zapomnimy o widoku matki kucającej w trawie w Sanary i wydającej westchnienia ulgi. I tak co wieczór. „Dzieci, pora na siusianie w trawie!” znaczyło dla niej: „Pora spać”. Na  drodze prowadzącej do Farmy, zawsze w  tym samym miejscu, powtarzała: „Tyłki na wierzch i wszystkie razem, jak wspaniale! Rozkoszujcie się źdźbłami, dziewczynki! Jakie to szczęście, że żadna z nas nie jest facetem!”. Dla mnie i dla mojej siostry był to wspólny język, wymiana spojrzeń z myślą o jutrze, o przyszłym życiu z własnymi córkami, o  tym, że trzeba będzie spróbować. I  pozostać buntowniczkami.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji pod adresem: jakub.nowacki@czarne.com.pl