Siwy dym albo pięć cywilizowanych plemion

Ziemowit Szczerek

Siwy dym albo pięć cywilizowanych plemion

fragment

Kraków

No, ale tymczasem jesteśmy znów w Krakowie, witamy, Kraków – miasto królów, korona Rzeczpospolitej, Nowego Rzymu, krakowiaczek jeden wzgórz miał w mieście siedem.

Dwóch przechodzi podoficerów. Dobrze, że wojska, nie policji. Policajty to dla samego fanu by mnie mogły przeszukać, a wojskowi to w dupie mają.

Młody i stary idzie, chorąży i podchorąży, jak w kawałach. Młody, podoficerek śliczny, wąsik polski, w ciemnozgniłej rogatywce przekrzywionej zawadiacko, ze żmijami na kołnierzu, chorążym na pagonie, samotna gwiazda nad piszczelami w V na ramieniu świeci, z zazdrością patrzy, jak łykam. Salutuję mu piersiówką. Się szczerzę. Ucieka wzrokiem. Co uciekasz, wojoku-chujoku, chorąży-srąży, jakbyś nie uciekał, tobym ci dał pociągnąć, a tak, to se uciekaj i się łoblizuj.

Idą dalej. Patrzę za nimi, a tu ten chorąży, ten starszy, suchy taki, oko gorejące, wąsik blondawy, delikatnie za tyłek – hyc – tego podchorążego. W zasadzie – przejechał tylko, można było pomyśleć, że przypadkiem, ale ja wiem, że to nie przypadkiem, wiem dobrze, że to nie przypadkiem, i chichotam, w butelkę gulgotam, oni też wiedzą, że nie przypadkiem, młody wie, starszy wie, młody się spłoszył, starszy nastroszył.

Myślałby kto, takie wyczulone, jakby to nikt nie wiedział, co tam w tych akademijach swoich oficerki sobie robią. Nie Rzym, to Grecja, z Bogiem, żołnierze, z Bogiem.

A tu jeszcze jakieś bachory wyskakują z kamienicy, z bramy:

– Pan chorąży dupę drąży, będzie stękał podchorąży! – I długą, w Ofiarnego Stosu.

Starszy się jeszcze bardziej stroszy, a młodszy jeszcze bardziej płoszy. Starszemu kłąb rośnie tak, jak psu sierść staje, wąs mu się jeży, warkot na ustach zastygnięty, co on, myślę, głupi, zamiast olać, to się na bachory wścieka, co go tam, w tej podchorążówce, nie uczyli nerwów na wodzy trzymać, ale puszczam mu oczko. Zanim pomyślałem – puściłem. Kretyn jestem. Osobliwie, jak wypiję i wciągnę.

Puściłem, no, i się jeszcze śmieję jak kto głupi.

– Bawi cię to, chuyu? – piszczy starszy cieńkiem głosem w moją stronę i demonstracyjnie we mnie wierzchem dłoni z sygnetu celuje, niby że mnie sprawdza.

Sprawdzaj łona-bi-szwolu, sprawdzaj, zablokowany jestem, jak wszyscy, a nawet porządniej, bo mnie znajomy organizacyjny hakier blokował.

– Nie patrz sie tak oczęty mallowanemi, bo jak ci zaraz szabelką przez kark przepłazuye… – dopiskuje, ten pretensjonalny szwolsko-oficerski igrek zaznaczając mocno.

Myślałem, że oni tego unikają, że nawet oni wiedzą, że tak naprawdę nigdy nikt tego igreka nie wymawiał, skąd oni się tu wzięli, gdzieś, kurwa z jakiegoś zadupia chyba, gdzieś znad halickiej granicy pewnie, podoficery z kresowych stanic na święto państwowe do Dwustolicy na przepustkę, Chryste Panie, co za otok? Artylery…

Już mam odrzec, że owszem, bawi, już myślę, jak tu złożyć odpowiedź, żeby trafić w samo miękkie, w splot poprawić, żeby zabolało, żeby poczuł, zanim – niechybnie – dostanę od nich obu po pysku, bo choć ciapowatae, to yednak oficyjery, a tu zza rogu te same bachorki, łepki w kaszkietach, najpierw do siebie „trzy-czte-ry” i:

– Podchorąży będzie w ciąży, bo chorąży zad mu drąży! – I „hihihi”, jak chomiczki jakie, i znik za winklem.

Już nie tylko ja się śmieję, bo na ulicy oleandry się przypatoczyły, trzy szczurki takie szarawe, w ciemnych płaszczach, też patrzą na podoficerków kpiąco, tyż chichocą. Chorąży za szabelkę chwyta, szabelka co prawda paradna, wyjściowa, wieczorowa, ale za co ma chwytać? Młodszy ciągnie go za rękaw:

– Noo chooodź, kurwaaa, Tuleeek, nie bądź frajer, w mundurze jesteś, będziesz cwel-cywili jechał, Tuuuliuuusz, kurwaaa, opanuj się, gówno zarąbiesz, posadzą cię za człowieka, chodź, kurwa.

I poszli. Dobrze, bo już miałem się chwalić, że znam Gawera. Że przyjedzie czarnowoj i zrobi im koło wąsów tak, że ich rodzone psy nie poznają.

– Te, Tuliusz! Jak masz chuya od parady, yako y szablę – ogłosił jeden ze szczurków, ten igrek jego parodiując – to se yebać możesz panią matkę chyba, bo yak kocha, to pozwoli, cwelu yednorodzony z yayami oberwannemi!

Zerknąłem na oleandrów, nie wiem, może chciałem jakąś solidarność chwilową z oleandrami – kozakami poczuć, wstyd się przyznać, ale jakoś zawsze miałem dziwną ochotę się do kozactwa przymilić. Perwersja taka. Ci to zawsze wiedzieli, co powiedzieć. To specyficzni ludzie. W Dogerlandii, na Zachodzie, oleandry, łajttrasze, fokuhile, mantafarery – to był zazwyczaj kretyn na kretynie, a ci tu, na Wschodzie – mieli w sobie iskrę bożą, boży dar. Bożydary istne.

Ale oleandry już do bramy wlazły, strzelając z niedopałów po ścianach odmalowanych. Nie przymilisz się, nie uśmiechnisz. Tylko dziewczynki małe siedzą na krawężniku, z pierścienków puszczają se muzyczkę i śpiewają do tego popularną ostatnio wśród dziećwy rymowankę:

Z mgły powróci królowa, świeża jak kwiat wiśni,

Jeśli tylko się znajdzie ten, który ją wyśni.

No więc dalej idę.

Raz, dwa, sztyblet, sztyblet, krawężnik, krawężnik, kałuża. Nie był to dziś pierwszy łyk i choć równo idę, to jednak, myślę, nie warto na święto wielkie narodowo-państwowe chodzić zbyt pijanym. W końcu idę tam, w jakimś sensie, do roboty.

Więc dalej idę Prusa, ale skręcam w Piusa, tu bram nie ma, to stary, dwudziestowieczny budynek, ni to blok, ni kamienica. O! Ale jest jakaś budka stara śmietnikowa, tynkowana jeszcze chyba za pierwszego Tuska, antyczne napisy spod graffiti wystają, brudno, zapomnieli łodmalować, hi, hi, staję za budą, niby że sikam, sikanie w miejscu publicznym jest w tym mieście dzikiem, choć po wierzchu wylizannem, kurwa, bardziej akceptowane niż wciąganie kokosu, choć po koko nikomu nic, a po szczaniu śmierdzi i się błoto robi, i się na ten nowy bruczek wylewa, na którym każdy kamień ma wytłoczone „SPQRP”.

Nawet oficyjerowie naczelnikowscy po pijaku szczą po parkach, nawet, kurwa, szwole. I wtedy policja udaje, że nie widzi. Sama zresztą szczy. Kiedyś widziałem, jak wigil konny z konia w parku zlazł, w krzaki polazł, a potem wylazł, dopinając rozporka. A koń tyż mu się zesrał pod siebie. Cholera, jak się z psem idzie, to trzeba takie torebeczki ze sobą brać na kupy pieskie, a te gliny konne pączkiem swój szlak znaczą i kto to musi sprzątać? Bezrobotni, co w szwadroniech sprzątacielnych na zasiłek zarabiają.

No więc staję przodem do budki TRAFO, tyłem do świata, tyłem do Nayyaśnieyszey Rzeczpospolitey, koko wyjmuję w puzderku, lewą ręką puzdro trzymam, klucz prawą, klik – kciukiem puzderko naciskam, klucz w białym kokosie zanurzam, potem do nossa, niuch, jedna dziurka, druga dziurka, niuch, hejże, hej, a, co tam, poprawię, potem okazji nie będzie – i jeszcze raz, raundenraund.

Och. No, naprostowało.

No, to teraz mogę wziąć udział w uroczystości.

A na uroczystości świat cały, nie tylko Polska. Co prawda głównie slawskłacze międzynarodowe, neohipisi na Slawskłacz Trejlu, w dresach z trzema paskami, kucające w stadkach po kilka, wtrącające do swojej angielszczyzny dźwięki mające naśladować ich wyobrażony słowiański, jakieś końcówki typu „iski”, „oski”, „oszki”, z tymi swoimi ksywami kończącymi się na „off”, „ski”, „enko”. Slawskłacze jak mrówkojady ryjki długie wszędzie pchają – ale za obcokrajowych gości się liczą i tak też będzie w oficjalnych komunikatach: w obchodach brał udział tłum, a w nim wielka liczba międzynarodowych gości, co zadaje kłam tezom o międzynarodowej izolacji Polsk. Polski. Polsk. E, oni sami już się gubią.

No ale tak, od kiedy pojawił się Siwy Dym, do Europy Wschodniej zaczął cały świat zachodni walić w takich ilościach, w jakich nigdy nie walił. Chyba ostatni raz jak hitlerowskie, a wcześniej napoleońskie armie na wschód waliły. A teraz wszyscy walą. Siwy Dym oglądać, badać, próbować zrozumieć, interpretować.

A przy okazji, jak już byli w okolicy, to i o Polskę, Polski, Polskę zawadzali, zobaczyć te cudda wszystkie.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.