Odważna, nieobliczalna opowieść o młodej kobiecie, która wędruje przez surrealistyczną Warszawę w podartej sukni ślubnej. Jest umazana złotą farbą, zamiast torebki trzyma butelkę wina, a w gorsecie chowa skradziony przedmiot. Powrót do domu utrudniają jej apokaliptyczny upał i chmura czarnego dymu, która zmierza nad miasto.
Osoby, które spotyka po drodze, zaskakują nawet bardziej niż pogoda w stolicy. Ambroży chce stworzyć arcydzieło, choć brakuje mu talentu. Ramona zajmuje się dłońmi klientek kompleksowo: robi manicure i wróży z ręki. Stefan zapewnia, że jest albinosem – a przynajmniej jedna z części jego ciała jest. Rozmowy z nimi stanowią pretekst, by opowiedzieć o sobie i swoich doświadczeniach. A może raczej: o osobie, w którą się teraz wciela, bo prawdziwe imię bohaterki do końca pozostaje tajemnicą. Znamy jedynie jej pseudonim – to jako cam girl Violet Love występuje przed mężczyznami, którzy płacą jej za spełnianie ich fantazji, nie tylko seksualnych.
Zaklinanie węży w gorące wieczory to brawurowy debiut prozatorski i wciągająca zabawa konwencjami. W tej apokaliptycznej wędrówce przez Warszawę są kicz, katastrofizm, groza i pornografia. A pod ironią i złotą farbą – prześmiewczy portret naszych czasów.
Ta burleska wymknęła się spod kontroli i bezceremonialnie ryje czytelnikom mental. Kampowa, erotyczna wizja Żarów to „Sklepy cynamonowe” nago i na kwasie. „Przeżuwam własny język, czy ma jakiś smak?” – przed kamerkami pyta samą siebie narratorka. Tak – całą apokaliptyczną feerię smaków! Serio, takiej jazdy w nowej polskiej prozie nie przeżyliśmy chyba od debiutu Masłowskiej.
W powieści Żarów udało się o seksie pisać z perspektywy Violet Love, dziewczyny transmitującej, a nie patrzącego mężczyzny. Nie jest łatwo wyjąć kobiecą cielesność i seksualność z perspektywy męskiego oka. (…) Żarów zachowuje autoironiczny dystans i humor.
Małgorzata Żarów debiutuje mocno i bezkompromisowo. Odwaga to zdolność mówienia otwartym tekstem o tym, co jest zamknięte w szafach pancernych z napisem „tabu”. To głos nowy i donośny.
To Violet jest narratorką tej opowieści, ale narratorką enigmatyczną, mówiącą tylko tyle, ile w danej chwili uważa za stosowne. Temat kamerek - z jednej strony bardzo popularnych, budzących ogromną ciekawość, ale też okrytych obyczajowym tabu - tu jest uchwycony bez uprzedmiotowiającego „male gaze”.
„Zaklinanie węży w gorące wieczory” to „Melancholia” von Triera w groteskowej, psychodelicznej i szczęśliwie ani trochę patetycznej wersji, przepuszczonej przez niezwykle poetycką wyobraźnię autorki. Jej styl jest ciężki, zanurzony bardzo głęboko w języku, meandrujący w jakieś mega dziwne rejony, wciągający w lepką i grząską materię słów i chorych skojarzeń.
Sekspraca, ludzie mijani po drodze i ci po drugiej stronie ekranu – ten zaskakujący debiut wciąga od pierwszych zdań.
Mamy tu tajemniczą historię, która trzyma nas w napięciu do ostatnich stron. Jednocześnie, opowieść hipnotyzuje swoją sensualnością. Sceny seksu nie służą jednak prostej satysfakcji czytelników.
Doskonały język, doskonałe wyczucie dialogu, doskonałe wyczucie postaci, bardzo wysoka temperatura całej książki, dużo seksu. Bardzo, bardzo polecam zainteresować się debiutem Małgosi Żarów.
Otrzymujemy odważną, surrealistyczną, prześmiewczą, przełamującą tabu i balansującą na granicy dobrego smaku powieść.
Żarów wciąga nas w kampową grę skojarzeń, pozwala, aby w samej narracji dominowała taktyka parodystyczna, kompromitująca normatywną kulturę przyjemności wizualnej. To właśnie dowcip angażuje tu w odkrywanie teatralności społeczeństwa opartego na wyobrażeniach płciowych.
To intensywny, sensualny debiut, pełen nietypowych postaci i błyskotliwych dialogów. A pod błyszczącą powłoką kryje się dojmująca refleksja o współczesnym świecie.
Debiut Małgorzaty Żarów (rocznik 1988) jest bezczelny, brawurowy, niebojący się kampu ani erotyki.
