Przy Wiatracznej była piekarnia. Jak się wracało w nocy, to zakolegowane dziewczyny dawały gorące bułki. Trzeba było trzymać je przez ubranie. Zapach rozchodził się nad całym rondem. Skup butelek był na Prochowej. Drugi przy Uniwersamie, ale tam stały zawsze kolejki, a na Prochowej nigdy. Dwie, trzy osoby najwyżej. Prowadziliśmy dom właściwie otwarty. Bez przerwy ktoś przychodził. Parę razy była nawet milicja. Raz weszli, popsikali gazem i poszli. Innym razem zostali na dłużej, żeby wszystkich wylegitymować. Oczywiście większość miała zaświadczenia z Esoesu, że są wariatami. Też nie zabawili zbyt długo. Ale poza tą babą z dołu,

której wszystko przeszkadzało, kamienica była bardzo porządna. Nikt chyba nie pracował, bo wszyscy siedzieli od rana na ławeczce koło śmietnika i pili wino. W zupełnym spokoju. Jak w jakimś śródziemnomorskim kraju. Winko i rozmowa. Nie kłócili się, nie rzucali flaszkami. Nie to, co teraz. Tylko ta baba z dołu bez przerwy dzwoniła na gliny. Nikt jej nie lubił. Raz przykopałem jej psu na schodach. Od razu przestał szczekać. A tak to szczekał bez przerwy i nikt na milicję nie dzwonił. A wystarczyło, że wpadło do nas parę osób, puściliśmy U.K. Subs, a ta już za telefon. Kolegowaliśmy się z panią Krysią zza ściany. Wpadała pożyczyć parę groszy albo schować jakiś drobiazg, radio, nowe buty, kuchennego robota. Zawsze oddawała i zawsze przy odbiorze fantów dziękowała. Czasami przychodził jej mąż, ale go nie wpuszczała. My też nie, chociaż się dobijał. Ale rzadko. Na ogół go nie wypuszczali. Nie bardzo pamiętam, jakie mieliśmy radio, ale chyba Elizabeth Stereo. Na tamte czasy nie było złe. Dudi miał

radio Zodiak. Też niczego sobie. Czasami kupowaliśmy dużo białego wina, piekliśmy kurczaki i zapraszaliśmy przyjaciół. Puszczaliśmy Joni Mitchell. Na Joni Mitchell ta z dołu nie reagowała. Którejś zimy pojawiły się litrowe wina z Czech. Tak się mówiło, chociaż oddzielnej Słowacji jeszcze nie było. Kupowaliśmy je w sklepie na Szembeku. W tym samym domu, w którym był sklep, mieszkał Fantomas. Jeśli się nie mylę, kawałek dalej mieszkał Skandal z Dezertera. Grochów to była czadowa dzielnica.

Kurczę, nikt wtedy nie jeździł taksówkami, przynajmniej nikt z nas. Taryfiarze byli podejrzani. Jak się ma szesnaście lat, to większość jest podejrzana. A zresztą nie mieliśmy kasy. Jak się nie ma kasy, to wszystko od razu robi się podejrzane, zwłaszcza ci, co mają. My w każdym razie nie mieliśmy. Jeździło się autobusami i tramwajami. Tramwaje skrzypiały jak nieszczęście. Skrzypiały na zakrętach. Pierwszy był na rondzie Starzyńskiego, jak jechało się do Śródmieścia. Skręcały w prawo i skrzypiały. Jak się jechało na Pragę, to dopiero przy Ratuszowej był ten cholerny skrzyp. Ale tam można było wysiąść i była zielona budka z piwem. Można było pójść w prawo i do zoo, popatrzeć na małpy, słonie i hipopotamy. Jak się doszło do hipopotamów, to był już most Gdański i można było złapać tramwaj do Śródmieścia. Tak robiliśmy. Można też było na piechotę na drugą stronę i w lewo przez park, potem koło fabryki pieniędzy i już łapało się staromiejski klimat, kamieniczki, bruk, elegancka makieta i w Pasiece piwo kosztowało dziesięć złotych. Nikt się nie pytał. Zresztą wyglądaliśmy na więcej. Rzadko jest tak, że się wygląda na mniej. Nam się w każdym razie nie zdarzyło. A może kelnerki były zdemoralizowane. To jest sprawa niejasna i dzisiaj raczej nie do rozkminienia. Pierwsza telefoniczna budka stała na rogu Freta i Kościelnej. Zawsze była zepsuta. Guzik nas to obchodziło bo i tak nie mieliśmy do kogo dzwonić. W Bombonierce wieczorami koleś grał na fortepianie przedwojenne szlagiery. Ciociosan był po dwadzieścia złotych lampka, a cola po dziesięć. W sobotę nie było gdzie usiąść i do tego jasno jak u lekarza. I wszyscy to samo: cola, ciociosan i ciastko. Papierosy caro były w miękkich błękitnych paczkach. Kosztowały dwadzieścia złotych. Klubowe cztery pięćdziesiąt. To był poważny rozrzut. Dzisiaj już tak nie ma. Najchętniej paliliśmy ekstra mocne bez filtra, bo najbardziej szkodziły. Potem gdzieś znikły i musieliśmy się zadowalać byle czym. Ale zanim przepadły, kosztowały chyba najpierw sześć pięćdziesiąt, a potem dziesięć. Żółty pasek i czarne litery. Zanim wyleciał z nich tytoń, były grube jak mały palec. Wierzyliśmy, że mają coś wspólnego z gitanesami. Nie miały. Teraz to wiem. Kościelną można było zejść koło Najświętszej Marii Panny nad samą Wisłę. Nikt tego nie robił, bo tam nic nie było. Chodziło się zawsze prosto. Ludzi robiło się więcej i więcej, a przy Barbakanie już przelewał się tłum. To zawsze działało trochę podniecająco. Nie wiadomo właściwie, dlaczego. Wszyscy pałętaliśmy się między jednym Rynkiem a drugim i z powrotem. Po drodze żadnych atrakcji, a niektórzy potrafili robić to cały boży dzień. Zawsze była nadzieja, że coś się stanie i stawało się zazwyczaj mniej więcej to samo. Spotykaliśmy się i tyle. Niektórzy dzisiaj nie żyją. Nie wiadomo na przykład, czy żyje Bobik. Był ciut szurnięty, więc naprawdę trudno coś powiedzieć. Nosił chyba szalik i wyglądał całkiem przystojnie. Trochę jak ładny Niemiec. Co do innych też nie można mieć pewności. Chodziło się i czekało. Siedziało się i czekało, stało i czekało. Trochę monotonne zajęcie, ale nikt nie mówił, że mu się nudzi. Na Rynku jak zwykle wisiały obrazy i pilnowali tego artyści w sandałach. Czasami ustrzelili jakiegoś jelenia i szli pić do Fukiera. Towaru pilnował wtedy jakiś wynajęty. To było ekstra malarstwo. Zachody słońca, wschody, żaglowce, roślinność, postacie kobiece i staromiejskie widoki. Te ostatnie szły najlepiej, bo można było od razu porównać, że to prawda. Niemcy brali po kilka sztuk. Holendrzy nic nie kupowali, bo na ogół też mieli sandały, byli podobni do malarzy i wiedzieli, co jest grane. Kiedyś nie miałem papierosów i podszedłem do jednego Holendra. Zrobił skręta z druma i mi dał. To był mój pierwszy skręt i wcale mi nie smakował. Wieczorem chodziło się do Jaja. Paliły się świeczki, można było mazać po ścianach i puszczać swoje taśmy. Tak wyobrażaliśmy sobie wolność. Wszędzie było tanio. Nie mieliśmy o tym pojęcia. Czasami legitymowała nas milicja. To było coś. Nie wszystkich legitymowała. Jak się chciało mieć spokój, to się szło Celną na Gnojną Górę. Tam można było robić właściwie wszystko, byleby nie za głośno. Wierzyliśmy we wszystko, co sobie opowiadaliśmy i nie przychodziło nam do głowy, by cokolwiek sprawdzać. Piszę w liczbie mnogiej, bo nie lubię zwierzeń. Szło się Brzozową w lewo i pod Barbakan.