Siłą tych historii okazują się ludzie, z którymi reporterka spotyka się często wielokrotnie, uważnie ich słuchając.

Patrycja Dołowy sugestywnie opowiada o losach rzeczy żydowskich. Stają się one namacalnym łącznikiem z przeszłością przemilczaną i trudną, z innym człowiekiem w po-Holokaustowych relacjach.

Andrzej Stasiuk laureatem Nagrody Literackiej Prezydenta Miasta Białegostoku im. Wiesława Kazaneckiego! To specjalna nagroda przyznawana autorom związanym z Białymstokiem lub regionem.

Tytuł najlepszej książki roku przypadł powieści Andrzeja Stasiuka Przewóz oraz tomowi poetyckiemu Justyny Kulikowskiej „gift. z Podlasia”. Serdecznie gratulujemy!

Po raz drugi przeszedłem przez wszystkie levele proponowanej przez Macieja Jakubowiaka intelektualnej gry w programowanie końców świata. Donoszę: warto zagrać, choć nie obejdzie się bez strat.

Historia Ernaux staje się w tej pięknej prozie historią tysięcy kobiet – Francuzek, Europejek, obywatelek świata, którym przyszło dorastać w zmieniającej się rzeczywistości, które chciały i potrafiły walczyć o swoje prawa, które realizowały swoje marzenia, wybijając się na niezależność. Wielka Historia i historia jednostki splatają się tutaj nierozerwalnie, a pióro Ernaux w mistrzowski sposób łączy to, co indywidualne, prywatne z doświadczeniem zbiorowości.

Biografia, jak to historia życia aktorki, pełna jest opowieści o jej rolach filmowych i teatralnych. (…) Dowiemy się o mężu, operatorze, reżyserze i aktorze Andrzeju Kostence. Znajdziemy tropy, niekiedy dokumentowane fotografiami, zauroczeń i romansów. (…) Wszystko to wypełnia książkę Tomasika. Lecz skupmy się również na warstwie jakby pobocznej, lecz moim zdaniem pierwszoplanowej. To zapis drogi, jaką od lat 60. ubiegłego stulecia przeszła Polska, a szła – daję głowę – w dobrym kierunku, choć zapewne zbyt wolno.

„Jej uroda robiła wrażenie na reżyserach. Jednak Raksa musiała mieć też talent, łatwość odnajdywania się przed kamerą. W innym wypadku nie byłaby tak często zapraszana przez twórców”. Z Krzysztofem Tomasikiem, autorem książki Poli Raksy twarz, rozmawiała Magda Huzarska-Szumiec.

Ernaux wpatruje się w siebie po to jedynie, aby odnaleźć świat, pamięć i wyobrażenie minionych dni, by pochwycić „znaki epoki”, wymianę idei, opinii i wrażliwości [...].

[...] poezja nie jest od tego, żeby o niej mówić, tylko - czuć ją. Poezja Podsiadły - szczególnie wkompoonwana w zwykło-niezwykłe, elektryzujące zdjęcia Kramarza, daje się czuć.

Podsiadło daje czytelnikowi świat, w którym niczego nie pragnąc, dostajemy aż nadto - spokój wyleguje się w tych wierszach jak człowiek, który wystawia twarz do słońca i przez chwilę po prostu - jest.

[książka] O tym, jak media - nie tylko społecznościowe - stały się terenem, a zarazem generatorem współczesnych politycznych i tożsamościowych wojen [...].

Z okazji premiery książki Krzysztofa Tomasika Poli Raksy twarz w dniach od 29 marca do 4 kwietnia kupicie wybrane biografie z 30% rabatem.

Promocja obowiązuje na czarne.com.pl i w warszawskiej księgarni w alei Jana Pawła II 45a/56 (wejście od ul. Nowolipki; pon. – pt. 11-19).

Rabat dotyczy książek papierowych oraz e-booków.

Reportaż jest mocny i mroczny. Rzetelny. Bardzo potrzebny jako pierwszy krok ku zmianom.

Gościem Poranka Dwójki był Krzysztof Tomasik, który opowiedział o swojej książce Poli Raksy twarz. Zachęcamy do wysłuchania rozmowy!

O tym, jak Pola Raksa trafiła na ekrany, oraz o tym, jak całkowicie odeszła ze świata filmu i teatru, z autorem książki Poli Raksy twarz rozmawiała Joanna Skonieczna.

Na kilka dni przed premierą nowej książki Krzysztofa Tomasika Poli Raksy twarz zachęcamy do lektury tekstu o tej legendarnej aktorce.

„Zaczynając pracę nad książką, miałem przekonanie, że jak tylko zadzwonię do bliskich Przemyka i Sadowskiej albo osób niesłusznie obwinionych o śmierć, to się ucieszą, że o tym piszę. Nikt nie chciał o tym gadać. To była dla nich głęboka trauma. Rozgrzebywanie starych ran” – mówi Cezary Łazarewicz. Z autorem reportażu Żeby nie było śladów oraz scenarzystką filmu o sprawie Grzegorza Przemyka rozmawiał Dawid Dróżdż.

Pomysł, wyczucie, drgający nerw opowieści – tu jest naprawdę wszystko. Jeśli piszę z nadmiernym entuzjazmem, to również dlatego, że czytelnik otrzymuje tutaj portret miasta, które stało się autentyczną częścią życia. Na ból i na szczęście, na niezrozumienie i nadzieję, na pisanie i na zamilknięcie – czyli zaczytanie się.

W prozie Urszuli Honek widzę [...] kawał naturalizmu dobrej próby i podskórnego prymitywnego erotyzmu [...], kapitalnego daru obserwacji, oka i słuchu na detal, węchu na „odór życia”, na fizjologię właśnie, owego wyczucia brzydoty, która pod utalentowanym, midasowym „piórem”, może przeobrazić się w literackie złoto.

„Mam wrażenie, że dzieci teraz wychowujemy hybrydowo. Z jednej strony jest to coś najbardziej intymnego, prywatnego, a z drugiej rzeczywiście wychodzimy z tym na forum” — mówi Karolina Lewestam, z którą o jej książce Pasterze smoków rozmawiała Sylwia Czubkowska.

Egan stworzył ponadczasową opowieść o człowieku jako wrogu środowiska, który sam sobie szykuje zgubę, jakże aktualną w dobie trwającej katastrofy ekologicznej.

[...] Swoiste odmistycznienie Tybetu oraz ukazanie dawniejszych, jak też obecnych dylematów Tybetańczyków w CHRL i w diasporze stanowi wartość dodaną tej bardzo dobrej książki. Zjadanie Buddy w pewnym stopniu pozwala także lepiej zrozumieć turbulencje, jakie przechodzi cały świat na polu zderzenia tożsamości narodowych z globalną zmianą paradygmatu cywilizacyjnego

Pawłowska-Krać dociera do rodzin chorych, ich samych, rozmawia z psychiatrami, pielęgniarkami, które nie kryją bezradności. Nie tak powinno wyglądać leczenie psychiatryczne w XXI wiek.

Bycie rodzicem to bycie pod ostrzałem nieustannej oceny. Bycie rodzicem to nieustanne spełnianie oczekiwań, stawanie na wysokości zadania, to praca na całe życie. [...] Jak to dobrze, że Karolina Lewestam odważyła się wypowiedzieć to wszystko, co niejednej osobie od wielu miesięcy, ba, od wielu lat spędza sen z powiek. Pasterze smoków to książka nie tyle zabawna i wciągająca, to przede wszystkim książka naprawdę potrzebna.

Paulina Siegień Kaliningrad vel Królewiec poznała od kuchni. Nie epatuje informacjami turystycznymi, woli opowiadać przez pryzmat ludzi i ich historii. Rasowy reportaż z całkiem nieodległej podróży, mimo wszystko, do innego świata. Polecam.