Pamięć ciała

Przemoc seksualna, morderstwo i kara

W okresie Bożego Narodzenia lekarze pozwalają jej na kilka dni opuścić szpital. Alcide pożycza z tej okazji pikapa i z pomocą sanitariuszy układa ją z tyłu, na skrzyni wyłożonej poduszkami, które przygotowała dla niej Luann. Luann i Lyle przenoszą się do salonu i oddają Alcide’owi i Bessie swoją sypialnię. Leżąc na łóżku, wreszcie może rozmawiać z dziewczynkami tak, by mieć ich twarze na poziomie swojego wzroku. Nocą Alcide kładzie się obok niej, przychodzą też dziewczynki i po kolei nachylają się nad matką, przystawiając czoła do jej ust. W takich chwilach znowu są razem jako rodzina – to znaczy wszyscy, którzy pozostali. Potem dziewczynki idą spać, a Bessie i Alcide nadal leżą razem. Wszyscy razem witają nadejście 1965 roku. Następnie Bessie wraca do szpitala.

Jeszcze przez pięć miesięcy leży uwięziona w gipsie, jeszcze pięć miesięcy prześwietleń, leków przeciw infekcjom i środków przeciwbólowych, które nie działają, jeszcze pięć miesięcy potajemnego picia whisky. Ciało Bessie kurczy się wewnątrz gipsu, aż w końcu zaczyna ważyć ledwie trzydzieści kilogramów. Kobieta rozmiarami przypomina dziecko.

Ale chociaż robi się mniejsza, gips zaczyna ją cisnąć. Nie wszędzie. Tylko wokół brzucha.

Bessie jest w piątym miesiącu ciąży.

STENOGRAM ROZ PRA WY SĄDOWEJ, 2003

Sędzia: Wiem, że nie mogę zadawać pytań, ale…

Adwokat obrony: Życzy pan sobie, żebym to ja zadał to pytanie?

Sędzia: Chcę tylko wiedzieć, jak w tym czymś można zajść w ciążę.

Adwokat: Panie sędzio, starałem się być delikatny i nie zadawać tego rodzaju pytań.

Sędzia: Powiedziałem tylko to, o czym wszyscy pomyśleli, znaczy się – jak to się stało?

Adwokat: Panie doktorze, zdaje się, że postanowiliśmy pozostawić to wyobraźni obecnych tu osób, prawda?

W sali sądowej historia ta zostaje opowiedziana następująco: Ciało Bessie jest w gipsie. Bessie zachodzi w ciążę.

W jej brzuchu rośnie Ricky.

Wyobraźmy sobie radość Bessie, kiedy lekarze przekazują jej tę wiadomość. Jej maleńka córeczka nie żyje i nie żyje jej syn, lecz w roku, który przyniósł jej tak ogromną rozpacz i ból, w pewną świąteczną noc, jak gdyby z całego tego cierpienia, powstało nowe życie. Lekarze mówili jej, że już nigdy nie będzie mogła zajść w ciążę.

To dziecko to cud.

Wyobraźmy sobie teraz lekarzy stojących wokół jej łóżka. Białe fartuchy, zwisające z szyj stetoskopy, wykształcenie, jakie odebrali, życie, które wiodą. Tak, wiedzą, że jest szczęśliwa, ale tej ciąży nie należy wcale uważać za cud. Bessie była faszerowana wszelkimi możliwymi lekami, a wiele z nich nie jest wskazanych dla kobiet w ciąży. Płód ma już pięć miesięcy, co oznacza, że przez pięć miesięcy rozwijał się na przekór krępującej go twardej skorupie gipsu. Bessie była prześwietlana niezliczoną ilość razy. Mimo że promienie rentgenowskie mogły doprowadzić do poronienia, płód przeżył, ale kto wie w jakim stanie.

– Nie może pani donosić tej ciąży – mówi jeden z lekarzy. – To nie jest bezpieczne. Ani dla pani, ani dla dziecka.

– To dowód na to, że znowu może pani zajść w ciążę – przekonuje inny. – Lepiej pozwolić teraz, żeby pani ciało się wyleczyło. Lepiej przygotować je na kolejną szansę.

Być może Alcide trzyma się z Bessie za ręce, być może, kiedy słuchają słów lekarzy, pełni wyrzutów sumienia ściskają mocniej dłonie, przypominając sobie to, o czym lekarze nie mogą wiedzieć: whisky. Wyrok w sprawie Roe przeciwko Wade* zapadnie dopiero za osiem lat, Szpital Miłosierdzia to katolicka instytucja, ale lekarze mimo wszystko nalegają: dziecko nie może się urodzić.

Matka nie zamierza jednak rezygnować ze swojego dziecka.

A zatem lekarze robią, co muszą, przystawiają piłę do gipsu i wycinają w nim okrągły otwór, jakby aureolę wokół brzucha Bessie. Bessie zaś robi to, co musi robić matka: czeka w swym pancerzu. Dziecko tymczasem rośnie.

11 września 1965 roku lekarze wykonują wreszcie długie cięcie wzdłuż brzucha Bessie i wyjmują z niej dziecko. Chłopca. Trzy kilogramy i dwadzieścia cztery deka. Bessie nadaje mu imiona Ricky Joseph – chłopiec zajmie miejsce jej nieżyjącego syna. Alcide i Luann przyjeżdżają do szpitala, żeby zabrać go do domu, gdzie czekają już podekscytowane starsze siostry, pragnące poznać nowego braciszka.

Wiele lat później przed dwunastką sędziów przysięgłych stanie adwokat i uniesie wysoko w górę sklejoną taśmą dokumentację medyczną dotyczącą niewskazanych podczas ciąży leków, jakie brała Bessie. Potem zaś puści ostatnią stronę, a kartki sfruną w dół i uderzą o podłogę. Demerol i kodeina. Librium. Atropina, wodzian chloralu, Diabex i halotan. Imferon, Lincocin, luminal. Menadion, Nembutal i hydroksyzyna. A do tego wszystkie prześwietlenia.

Wiele lat później dwunastka sędziów skaże człowieka, który na razie jest tym dzieckiem, na śmierć. Zostanie on osadzony w ciasnej, wyłożonej płytkami celi w bloku więziennym, w którym pięć razy usłyszy, jak strażnicy otwierają kraty celi innego więźnia, wyciągają go na zewnątrz i prowadzą korytarzem do komory, z której już nigdy nie wróci. Człowiek, który na razie jest tym dzieckiem, będzie czekał w zamknięciu i nasłuchiwał cichnących w oddali kroków innych skazańców. Człowiek, który na razie jest tym dzieckiem, będzie czekał na swoją kolej.

Ale jeszcze nie teraz. Na razie jest rok 1965 i dumna starsza siostra unosi brzeg kocyka, żeby zerknąć na swojego nowego brata.

– Dwie ręce, dwie nogi, u każdej ręki pięć palców, pięć palców u każdej nogi – powie po latach Darlene, wspominając tę chwilę.

Chłopiec był idealny. Sama sprawdziła.

* Wydany w 1973 roku przez Sąd Najwyższy wyrok w sprawie Roe przeciwko Wade zalegalizował aborcję w Stanach Zjednoczonych.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.