Baba Jaga zniosła jajo

Popołudnie pawicy

Strasznie się cieszyła na to popołudnie. Dobrze, że mąż pracuje, wykorzysta cały czas dla siebie, tylko dla siebie. Jeszcze nie wie, czy pójdzie do kina, czy może pochodzi po sklepach… Kilka grymasów, kilka min przed lustrem nie zaszkodzi, kosmetyczki polecają te skurcze, jako ćwiczenie raczej zapobiegawcze, bo ona zmarszczek prawie nie ma. Tylko dwie drobne, pod oczami. Położyła cień na powieki, zielony, trochę pudru pod oczy, ostatnio jakoś często podkrążone. Właściwie wszystko jest w porządku, nawet piersi ma jędrne, sterczące, choć to one najpierw zwisają. Najszybciej zdradza wiek skóra na szyi. U niej też bez zarzutu.
Na ulicy dopiero poczuła, jak cudownie jest mieć wolne popołudnie, spacerować po mieście, oglądać wystawy, wstępować do sklepów, dotykać różnych rzeczy. To lubiła najbardziej. Weszła do kawiarni, zamówiła kawę. Cudownie jest pić kawę, patrzeć na przechodniów, palić i pozwalać myślom błądzić, gdzie zechcą. W pewnej chwili za oknem zobaczyła jego. On też ją zauważył, zaraz podszedł, wargi rozciągnął mu jakiś półironiczny uśmieszek, grymas, którym bronią się ludzie niepewni, to rzecz sto razy sprawdzona, znała to zresztą z doświadczenia. Pomyślała, że strasznie się zestarzał i jak to dobrze, że nigdy nie zgodziła się na jakiś poważniejszy związek. W przeciwnym razie, kto wie, mogłoby się to skończyć małżeństwem i miałaby teraz starego męża. Mówili o głupstwach i dziwiła się trochę, że nie pyta jej o coś ważniejszego, na przykład: gdzie pracuje, czy wyszła za mąż, i to. Skoro tak, to ona też go nie zapyta. Może tak lepiej, kiedy w grę wchodzą znajomi, którzy już nic dla siebie nie znaczą.
Zaprosił ją do cukierni. Przyjęła to rozweselona, bo propozycja była urocza i w ogóle, przyjemnie jest iść do cukierni, romantycznie. Cukiernie są takie białe, pełne lepkiego, słodkawego zapachu, i te szeregi kolorowych ciastek, ubranych lekkim, drżącym kremem przez młodych cukierników za szklaną ladą. Zamówiła mnóstwo ciastek, zadowolona z siebie, jak dziewczyna, która nie dba o linię; zapragnęła przejrzeć się w lustrze, z ustami pełnymi białego kremu. A potem śmiała się, było to piękne tak śmiać się bez powodu i cieszyć ciastkami. Poza tym przyszło jej na myśl, czy to dobrze, że po upływie pięciu lat nie pyta tego człowieka o parę ważnych rzeczy, czy jest żonaty, i to, ale w końcu poddała się rozbawieniu, słodkiej tępocie, i zrezygnowała. Może i lepiej.
Kiedy wyszli z cukierni, pomyślała o ogrodzie zoologicznym, miło byłoby, gdyby ją zaprosił do zoo, tak jakoś stylowo. Od lat nie była w ogrodzie zoologicznym, naprawdę szkoda; zwierzęta są takie interesujące, zwłaszcza tygrys, który ma w sobie coś erotycznego, choć sama nie wiedziała co.
Domyślała się, że teraz zaprosi ją na martini, i tak się też stało. Znowu bawili się dobrze, on opowiadał dowcipy i musiała się śmiać. Tylko w jednej chwili zauważyła, że śmieje się za głośno, piskliwie, i on może pomyśleć, że czuje się zagrożona; mężczyźni zawsze skłonni są tak myśleć, kiedy kobieta śmieje się za głośno. Trochę więc spuściła z tonu i tak było lepiej. >Alkohol lekko uderzał jej do głowy, a ładnie go podawano, z oliwką, harmonizującą z jego żółtawą barwą. Pomyślała, że na pewno zaprosi ją do domu na kawę, jak tylko zauważy, że się zaczerwieniła. I tak też się stało, po drugim kieliszku.
Może dobrze byłoby pójść i zobaczyć, gdzie on mieszka, nigdy nie widziała jego mieszkania, byli tylko znajomymi, niczym więcej. Wtedy, za młodu, nie wydawał jej się zbyt sympatyczny, teraz jednak wiedziała, że pójdzie. Dziwiła się sama sobie, nie miała ochoty, mogła odmówić, ale poszła.
Mieszkanie było ciemne, zimne, pełne starych zakurzonych mebli; kurzu dawno już nikt nie ścierał. Na półkach szeregi brzydkich figurek z białej porcelany. Okazało się, że jego rodzice mieli przed wojną fabrykę porcelany, więc został mu ten szmelc; nie ma co z tym zrobić, niech stoi.
Usiedli na łóżku i z miejsca zabrał się do niej. Była zimna, ale uległa, sama nie wiedząc czemu. Czuła na skórze słodkawą lepkość ciastek, które jedli. Najwstrętniejszy był jego duży, zaśliniony język. Przez cały czas patrzyła na białe porcelanowe figurki. Miała wrażenie, że się trzęsą i zuchwale, szkliście śmieją.
Kiedy było już po wszystkim, spytała o łazienkę. Łazienka okazała się duża i brudna, bez prysznica, bez ciepłej wody, tylko jakiś zachlapany gumowy wąż. Puściła silny strumień wody. Bała się, czy nie zajdzie w ciążę, tego by jeszcze brakowało. Przerażało ją to głupie popołudnie, obrzydliwe ciastka, martini z idiotyczną oliwką i te białe porcelanowe figurki z wyszczerzonymi zębami.
Wyszła bez pożegnania, on plótł coś o kolejnym spotkaniu. Do domu wracała biegiem, myśląc, że pewnie się rozchoruje po kąpieli w zimnej wodzie.
W domu leżała trochę, nie śpiąc, a mąż już spał, co było jej na rękę. Popołudnie jednak skończyło się dobrze, na pewno nie jest w ciąży… Szkoda, że nie zmyła makijażu, ale zrobi to jutro, z samego rana. Przyszło jej do głowy, że mogła kupić dla męża marcepanowych ciastek, trzeba będzie to naprawić, przyniesie mu jutro do spróbowania… Potem jeszcze myślała o tym, że oboje z mężem, w ciemnościach, przypominają wielkie białe ślimaki, i zastanawiała się, jak ślimaki robią te rzeczy. Prawdziwe ślimaki, małe, białe, oślizłe…

Salome, u diabła

Przez całą drogę taksówkarz opowiadał o sobie, o swoich znajomych, o przemytnikach, prostytutkach, o nocnym życiu miasta. Pomyślała, że gdy zajadą na miejsce, z pewnością zaproponuje jej, żeby coś wypili… Poczuła się niepewnie, jakby taksówkarz wiedział, że jej męża nie ma w domu. Bo gdyby było inaczej, czemu by wracała tak późno, i to sama. Spojrzała na zegarek. Druga po północy.
Przyjechali. Spytała, ile ma zapłacić, on jednak zaproponował, aby wypalili po papierosie. Przyjemnie było palić po ciemku, zauważyła przy tym, że ma ładną twarz.
— Na którym pani mieszka piętrze?
— Na dziewiątym.
— Napije się pani ze mną? Znam pewien bar w pobliżu.
— Nie, dziękuję. Muszę iść.
— Męża nie ma w domu?
— Przeciwnie, jest. Dlatego się spieszę.
— Niech pani zaczeka. Zapalmy jeszcze po jednym.
Zgodziła się. Zgodziła się właściwie połechtana faktem, że jest sama o drugiej po północy, z nieznajomym mężczyzną, taksówkarzem, który w końcu może się na nią rzucić, jako że takich rzeczy nie sposób przewidzieć. I że nie jest to ani przyzwoite, ani normalne siedzieć tu i palić przed własnym domem, o drugiej po północy.
Ten mężczyzna, jak na taksówkarza, wydawał jej się całkiem miły. Oni zazwyczaj są kłótliwi, prymitywni, oszukują, a człowiek boi się odezwać. A ten jest poza tym przystojny. Powiedział, że ma piękne oczy, i jeszcze parę komplementów, które znała na pamięć. Nagle przypomniał jej się film o kobiecie, która co pewien czas zamawiała kurs i gwałciła, dosłownie gwałciła taksówkarzy.
Usiłował ją objąć, ale wyraźnie dała mu do zrozumienia, że wychodzi, i znowu spytała, ile jest winna. Po czym dalej siedziała w taksówce. Czy widać po niej, że męża nie ma w domu, i co on sobie myśli, jakim prawem, ludzie naprawdę są zuchwali… Przypomniał jej się mit o porwaniu Prozerpiny i to, co gdzieś przeczytała, że ten mit w dzisiejszych czasach może się przełożyć na sytuację, w której taksówkarz napada na pasażerkę. Potem pomyślała, że jest to chyba nocny taxi-lover, który zarabia na chleb; jeżeli trafi się reszta, to dobrze, a jeżeli nie — drugie dobrze. Poczuła się pewniej. Taksówkarz poczęstował ją trzecim papierosem.
Mówił o kobietach. Zaznaczył, że ona jest delikatna, przeprosił ją za to, co przed chwilą, ale dodał, że z kobietami nigdy nie wiadomo, i dlatego zawsze trzeba próbować. Opowiadał o żonie, którą uwielbia, o małej ładnej konduktorce, z którą spotka się jutro, gdy żona będzie w pracy. Także o tym, że kocha kobiety i dobrze je zna. Bywają różne, różne też wozi taksówką, a w łóżku wszystkie są dobre, czy to doktorki, czy konduktorki. Oczywiście za młodu.
Wyróżnił jednak taką, z którą w życiu było mu najlepiej. Poznał ją w autobusie, wracała znad morza tak jak on, siedzieli obok siebie i gawędzili. Gdy przyjechali na miejsce, zaproponował jej spotkanie. Bał się o skutek, a jednak się zgodziła. Była sporo starsza, ale podobała mu się. Przyprowadził ją do swojego pokoju. Kiedy nalewał wiśniówki (jedyne, co się znalazło w domu), ona już się rozebrała. Miała dojrzałe, wypielęgnowane ciało. Pili wiśniówkę, trochę uderzyło im do głowy. Pozwoliła, żeby jej włożył wiśnie. Wkładał więc jedną po drugiej, potem się kochali, a wiśnie jedna za drugą wypadały i toczyły się po białym prześcieradle. Dodał, że była to szczęśliwa mężatka, że nie widzieli się nigdy więcej, ale dumny jest, że miał i taką, niezwykłą.
W pewnej chwili poczuła dotyk jego rąk. Zdawało jej się, że na dziewiątym piętrze pali się reflektor. Kiedy później położyła mu rękę na głowie, ogarnął ją strach. Włosy miał lepkie, na skórze jakieś narośle, a głowa oddychała i kołysała się we wgłębieniu między piersiami. Ścisnęła tę głowę rękoma jak obręczą, a wtedy ujrzała obraz kobiety i czerwonych wiśni toczących się jedna za drugą po białym prześcieradle. Na dziewiątym piętrze płonęło obojętne światło. Lepka głowa kołysała się we wgłębieniu między piersiami. S a l o m e! S a l o m e, u d i a b ł a! Potem poruszyła się głowa, a za nią ciało. Odepchnęła go z całej siły i wyskoczyła na ulicę. Odeszła z wyrazem zwycięstwa i wstrętu na twarzy.