Ta książka wymyka się konwencjom i klasyfikacjom, urzekając swoją frywolnością i bezpretensjonalnością. Bargielska uprawia swoje małe poletko i robi to z wdziękiem, który sprawia, że do „Małych lisów” chce się wracać raz po raz.

Uważam, że książka doskonała nie tylko dla osób, które przeżyły rozstanie z partnerem życiowym. Warto czasami przeczytać coś o zupełnie innym smaku podane w znakomitej formie i skłaniające do przemyśleń nad własnym życiem i postępowaniem.

Takie pisanie, takie książki są nam bardzo potrzebne. Żyjemy w czasach wykorzenienia totalnego, a może i fatalnego zarazem. Pamięć się skraca. Miejsca umierają. Wędrowanie nie pozwala już przypomnieć sobie punktu, z którego się wyruszyło. Andrzej Muszyński udowadnia w swych dziewięciu opowiadaniach, że bez pamięci o miejscach nie jest się sobą do końca.

Czytelnik dostaje do ręki niezwykły słownik, który czyta się jednym tchem. Świetna lektura.

»relacja ze spotkania«

Nie jest więc „Jakuck” klasyczną opowieścią z początkiem, rozwinięciem i końcem. To raczej pewien zapis stanu przebywania i poznawania miejsca, w którym się niespodziewanie znaleźliśmy. Etnograficzny opis gęsty.

Powieść Czyżowej to przejmujący portret codzienności stłamszonej i niszczonej przez system. Komunizm w tej opowieści jest synonimem upodlenia w wymiarze najbardziej bolesnym, bo zwyczajnym.

» Szpiegu, szpiegu, chodź na tortury! «

Johan Theorin w „Świętym Psycholu” doskonale zgrał thriller psychologiczny z mroczną historią miłosną, ale nie zrobił z tego banalnej historii o przewidywalnym zakończeniu.

» Polska jest w tych pekaesach «

„Aby dotrzymać tej chorobie kroku, trzeba stale wykazywać się inwencją, uczyć się nowych strategii i zapominać o starych” — przypomina Mukherjee.

„Ludzie za ścianą” to genialny thriller psychologiczny, dogłębnie przerażający, oddający istotę powierzchowności relacji międzyludzkich i nieufności, jaką obdarzamy obcych.

Lampedusa to symbol tej europejskiej schizofrenii. Prawdopodobnie dziś lub jutro wypłynie ku niej kolejna łódź wypełniona uchodźcami, którzy bardziej wierzą w europejskie wartości, niż sami obywatele starego kontynentu.

Bukareszt Małgorzaty Rejmer to śmierć i życie, potęga i nędza. Przestrzeń skonstruowana przez Ceauşescu, która pochłonęła swych mieszkańców.

Ta książka wciąga jak magma i niepokoi, drażni swoją prawdą, a może też przede wszystkim wspaniałym językiem reporterskim, jakim operuje autorka, obrazami jakie potrafi fascynująco namalować słowem.

Igor T. Miecik przemierza ten ogromny kraj, aby uszczknąć to co najsmaczniejsze i przekazać to co w nim najciekawsze. Jak w pigułce dostajemy przegląd najważniejszych, zazwyczaj tragicznych wydarzeń ostatnich lat. Poznając historie uczestników tych tragedii.

Autor pisze po prostu, podobnie jak świat jest po prostu. W naiwny sposób przeżywa zdziwienie tym, co widzi i czuje, wciąż daje się zaskoczyć światu jego nieskomplikowaną urodą, prostotą, zwyczajnością, nie wpadając przy tym w sentymentalizm.

Serdecznie gratulujemy Autorowi. Zwycięzcę poznamy 7 listopada.

Można się tą książką zachłysnąć, można się w niej zatopić, żałując jedynie, że jest tak krótka, że przyjemności nie wystarczy na długo.

Żywe, pełnokrwiste, zawadiackie opowiadania Muszyńskiego ocalają pamięć o wsi — tej prawdziwej, mówiącej gwarą, wyznającej twarde zasady. „Miedza” to jednak nie cepeliada. Bywa tu, co prawda, lirycznie, ale piękno języka, którym Muszyński wywija jak mało kto, służy przede wszystkim opisowi rozpadu.