„Farma lalek” to dopiero druga, po „Podpalaczu”, powieść niespełna 30-letniego Wojciecha Chmielarza, niemniej wygląda na to, że dorobiliśmy się kolejnego znakomitego autora kryminałów.

O tym właśnie – jak można żyć w takim miejscu – jest „Stacja Muranów”. Beata Chomątowska nikogo nie ocenia, ona pokazuje rozdarcie między pamięcią a niepamięcią.

Jak Spurlock w McDonaldzie, tak Duve zaczyna zaopatrywać się wyłącznie w sklepach oferujących żywność z etykietą bio. I tak zaczyna się jej podróż między półkami, na których obok koszy ze zdrowym jadłem ustawione są rozmaite mity współczesności.

„Hipnotyzer” to pozycja obowiązkowa dla wielbicieli mrocznych thrillerów oraz powieści psychologicznych ze skomplikowaną fabułą. Już po kilku pierwszych stronach zostajemy automatycznie wciągnięci do gry i poddani hipnozie, która odkryje przed nami mrożące krew w żyłach tajemnice.

Kulinaria coraz śmielej wgryzają się w kulturę. Na ostatnim festiwalu filmów dokumentalnych Planet+ Doc w Warszawie w ramach sekcji „Jedz lokalnie, myśl globalnie“ oglądaliśmy filmy o poszukiwaniu nieznanych gatunków owoców tropikalnych, ginących tuńczykach, o małżach i miłości. W kioskach pojawiają się nowe, piękne magazyny kulinarne. Trudno o lepszy moment na przeczytanie książki „Jeść przyzwoicie. Autoeksperymen” Karen Duve.

"UWAŻNOŚĆ ISTNIENIA”

Różnorodność opowiadanych w „Południu” historii i rozległość przedmiotu obserwacji nie przytłaczają czytelnika, dlatego książka szybko zebrała wiele pozytywnych recenzji. Podkreśla się zmysł obserwacyjny pisarza, wrażliwość na detale, twórcze kontynuowanie tradycji prozy Kapuścińskiego.

„Południe” Andrzeja Muszyńskiego sprawia, że potnieje koszula, zasycha w gardle, obgryzam paznokcie i połykam książkę nie kęsami, a wielkimi gryzami.

„Jutro przypłynie królowa” często porównywana jest z wydaną w 1954 roku powieścią „Władca much” Williama Goldinga. Ciekawsze wydaje się jednak pokazanie, czym różnią się od siebie te dwie pozycje i jak przez nieco ponad 50 lat zmieniło się postrzeganie odizolowanych społeczności.

Od poniedziałku (17.06) w radiowej Dwójce można będzie posłuchać fragmentów książki Edmunda de Waala Zając o bursztynowych oczach (tłum. Elżbieta Jasińska) w interpretacji Grzegorza Małeckiego.

Zachęcamy do słuchania cyklu „To się czyta latem...” codziennie o 9:30!

Wystarczy bowiem odczłowieczyć ofiarę i już zbrodnia wydaje się prostsza. To widać bardzo wyraźnie w Krotowicach, gdzie nikt nikogo nie lubi. Ludzie nie znoszą policjantów, dziennikarzy, Cyganów, lekarzy i w ogóle swoich sąsiadów. Aż dziw bierze, że tyle niechęci kłębi się w tym brzydkim, ale ładnie położonym miasteczku.

Zanim dowiemy się, jakie jest rozwiązanie zagadki, uda się autorowi zwieść nas kilka razy i dorzucić parę dodatkowych trupów. Tak zbudowany kryminał czyta się świetnie.

To pierwsza książka w nowo powstałej serii Menażeria firmowanej przez wydawnictwo Czarne. Jeśli kolejne będą na podobnym poziomie, czytelnik może być pewien, iż czekają go lektury bardzo ważne, mądre, skłaniające do rozważań natury etycznej oraz odsłaniające niezwykle trwały związek między człowiekiem a zwierzęciem. Tak właśnie jest w tym przypadku.

Rozmowa z Łukaszem Baksikiem

„Jutro przypłynie królowa” to książka o poświęceniu własnego człowieczeństwa dla ochrony samego siebie. Czasem nie ma się innego wyjścia. Tylko co zostaje – zdaje się pytać Wasielewski – jeśli to człowieczeństwo się poświęci? Z odpowiedzią na to pytanie czytelnik musi poradzić sobie sam.

Polecam „Wśród mangowych drzew” tym, którzy chcieliby poszerzyć swą wiedzę Indiach. To ciepła, rodzinna saga o wielkiej patriarchalnej familii, niepozbawiona też szerszego spojrzenia na sytuację polityczną i społeczną kraju.

Zgodnie z nieśmiertelną zasadą Hitchcocka mamy więc trzęsienie ziemi, a następnie napięcie tylko rośnie. Chmielarz mistrzowsko buduje napięcie serwując nam kolejne zagadki, których rozwiązanie zaskoczy każdego chyba czytelnika.

Reportaż Kobylarczyk to surrealistyczna, oniryczna podróż po kraju, który wydaje się być tak dobrze znamy, a który wciąż jest dla nas nieodkrytą tajemnicą.

„Niektóre kobiety w opowieściach o swoim życiu omijały temat gwałtu, inne mówiły o nim wprost. Chyba czuły w sobie taką powinność, że muszą zaświadczyć o tym, co się kiedyś wydarzyło. Nigdy nie zadałem im pytania, czy wybaczyły swoim katom. Myślę, że takie pytanie byłoby nieludzkie” — opowiadał o swoich doświadczeniach w Rwandzie i Bośni wybitny reporter — Wojciech Tochman.

Te suche fakty stanowią rusztowanie niebywale wciągającej opowieści, której bohaterami są zarówno ludzie, jak i miejsca czy przedmioty.

Swietłana Aleksijewicz po raz kolejny udowadnia, że ma oko do wyłapywania ważnych tematów. Ma także talent, który pozwala spojrzeć na zdawałoby się już dość wyeksploatowany temat drugiej wojny światowej z nowej perspektywy. A „Ostatni świadkowie”, trzeba przyznać, to wyjątkowo wstrząsająca perspektywa. Kolejna pozycja w dorobku białoruskiej pisarki, która nie pozostawia czytelnika obojętnym.

To historia jednego człowieka, który na otaczającą go rzeczywistość zaczyna nagle patrzeć z zupełnie innej perspektywy.