„Język baklawy” jest napisany w formie pamiętnika, w którym autorka zręcznie operuje perspektywą małej dziewczynki oraz dorosłej kobiety, przez co książka jest niezwykle plastyczna. Jest tu miejsce zarówno na dziecięcą fascynację w „pochłanianiu” świata naokoło i zatracaniu się w odkrywaniu go, jak i na wyważone i głębokie komentarze dojrzałej już osoby.

John Gimlette w poświęconej Gujanie książce „Dzikie wybrzeże” odkrywa amerykańskie „jądro ciemności”, kraj, któremu nieobca jest żadna zbrodnia.

Fakt, że „Podpalacz” był dobrą książką, nie wynikał ze szczęścia początkującego. Chmielarz po prostu potrafi pisać.

Szanowni Państwo,

z ogromną przyjemnością zapraszamy na kolejną edycję Czarnych Warsztatów Pisania Prozą.

To nie będzie jeszcze jeden typowy kurs creative writing. Z pewną dozą patosu można by rzec, że bardziej kurs poszerzania granic Państwa wyobraźni i pogłębiania wiary w siebie. A także całkiem pragmatyczny przewodnik po współczesnym polskim rynku książki, nagrodach literackich, metodach mądrej autopromocji i paru innych rzeczach. A wszystko w pięknej jesiennej scenerii Beskidu Niskiego i polsko-słowackiego pogranicza.

Plan, regulamin i warunki uczestnictwa w warsztatach

W związku z wakacjami przedłużamy rekrutację na warsztaty o 10 dni.

Serdecznie zapraszamy!

Larkin kolekcjonuje wszelkie możliwe informacje dotyczące cyklonu, poczynając od tych dostępnych w oficjalnych mediach, przez obecne w nielegalnym obiegu filmy nagrywane w delcie, po wszelkie krążące wśród mieszkańców Rangunu plotki i tworzące się na bieżąco miejskie legendy.

Jezernik opisuje ciemną stronę Titowskiej Jugosławii, trafnie zobrazowaną w oryginalnym tytule książki: Non cogito ergo sum. Arheologija neke šale (Nie myślę, więc jestem. Archeologia pewnego żartu). Podstawą tamtej zmarginalizowanej, rzadko pojawiającej się w opracowaniach historycznych rzeczywistości było zniszczenie w człowieku „ja”, jego wyjątkowości, „poniżenie go i zhańbienie” (s. 218).

Buscher rozpoczyna swoją podróż od Dakoty, przekracza granicę kanadyjsko-amerykańską i podróżuje aż do Meksyku. Kończy swoją podróż tuż za granicą, w Matamaros, siedząc na murku i obawiając się ulicznej strzelaniny. Jego podróż wynika z pragnienia poznania – nie wierzy bowiem w legendy amerykańskie.

„Ostatni wyścig” to historia wielkiej przegranej, ale jednocześnie ogromnej siły, dzięki której można przegrać z wdziękiem.

Najnowsza książka serii [Orient Express] wydawnictwa Czarne to wyjątkowa opowieść o Stanach Zjednoczonych – zachwyca, inspiruje, zmusza do myślenia. Opowieść o Ameryce jakiej nie znacie, ale jednocześnie opowieść o Ameryce, która Was pochłonie.

W książce nieustannie rozbrzmiewa dysonans między ideologiami a życiem codziennym. Skrajny przykład Ingvara Kamprada budzi emocje, od niedowierzania i niezrozumienia po złość. Ale warto zadać sobie pytanie, czy sytuacja ta rzeczywiście jest tak wyjątkowa jak zdaje się na pierwszy rzut oka. Czy nawet teraz, współcześnie, nie mamy do czynienia z ludźmi, którzy znają i przyjaźnią się z Innymi, i jednocześnie bronią Innym praw, nawet tych najbardziej podstawowych.

Niewykluczone, że już najwyższa pora, by uznać wielkie małpy za braci – za inny rodzaj człowieka. W każdym razie opowieść Westolla to poważny argument za takim rozwiązaniem.

Tochman: Reportaż jest jednym z polskich towarów eksportowych

Jak co roku, czekamy na Wasze wakacyjne zdjęcia z naszymi książkami, od 1 czerwca do 30 września. Co tydzień w piątek będziemy publikować nadesłane fotografie w albumie na Facebooku oraz na specjalnej multimedialnej mapie!

Najciekawsze zdjęcie, wybrane przez jury z Filipem Springerem na czele, zostanie nagrodzone zestawem e-Czytelnika, ufundowanym przez Virtualo.pl. Tradycyjnie rozdamy też 3 zestawy trzech dowolnie wybranych tytułów Wydawnictwa Czarne.

Szczegóły oraz regulamin konkursu znajdziecie na stronie „Więcej”.

Intryga splątana jest misternie, napięcie narasta, na niektóre pytania odpowiedzi nie będzie. W tle zaś mamy namibijski pejzaż – właśnie dobiega końca męcząca pora sucha, wszyscy nie mogą już doczekać się deszczu – i wspomniane tło obyczajowe.

Nie ma u Thubrona egocentryzmu, powierzchownej fascynacji egzotyką, pełnego wyższości spojrzenia Europejczyka odwiedzającego Azję. Jest wyciszenie, zachwyt i czułość dla śladów cudzego cierpienia, których na Jedwabnym Szlaku nie brakuje.

Na tę opowieść składa się kilka warstw, które, choć różne, świetnie się uzupełniają i tworzą książkę, którą czyta się jednym tchem.

Myślę, że jesteśmy świadkami narodzin gwiazdy polskiego kryminału. W „Farmie lalek” czytelnicy odnajdą wszystko, co najlepsze: wysublimowane zagadki, wyrazistych bohaterów, prawdopodobny scenariusz i dużo akcji — obław, strzelanin, pościgów i gwałtownych zwrotów fabuły. Jakby tego było mało, Chmielarz udowadnia, że sceną dla zbrodni nie musi być wielka metropolia. Zło czai się wszędzie, a na przeciw niemu wychodzi komisarz Jakub Mortka.

Amerykański pisarz i dziennikarz Peter Hessler opisuje rozciągającą się na wiele lat podróż po nowych Chinach – państwie w ciągłej przebudowie. Szuka śladów z przeszłości, bada sytuację obecną i zastanawia nad możliwymi konsekwencjami gwałtownych przemian. Czyni to w sposób fascynujący, udowadniając jak wiele jeszcze tajemnic kryje się w tym zadziwiającym kraju.

„Farma lalek” to dopiero druga, po „Podpalaczu”, powieść niespełna 30-letniego Wojciecha Chmielarza, niemniej wygląda na to, że dorobiliśmy się kolejnego znakomitego autora kryminałów.

O tym właśnie – jak można żyć w takim miejscu – jest „Stacja Muranów”. Beata Chomątowska nikogo nie ocenia, ona pokazuje rozdarcie między pamięcią a niepamięcią.

Jak Spurlock w McDonaldzie, tak Duve zaczyna zaopatrywać się wyłącznie w sklepach oferujących żywność z etykietą bio. I tak zaczyna się jej podróż między półkami, na których obok koszy ze zdrowym jadłem ustawione są rozmaite mity współczesności.

„Hipnotyzer” to pozycja obowiązkowa dla wielbicieli mrocznych thrillerów oraz powieści psychologicznych ze skomplikowaną fabułą. Już po kilku pierwszych stronach zostajemy automatycznie wciągnięci do gry i poddani hipnozie, która odkryje przed nami mrożące krew w żyłach tajemnice.

Kulinaria coraz śmielej wgryzają się w kulturę. Na ostatnim festiwalu filmów dokumentalnych Planet+ Doc w Warszawie w ramach sekcji „Jedz lokalnie, myśl globalnie“ oglądaliśmy filmy o poszukiwaniu nieznanych gatunków owoców tropikalnych, ginących tuńczykach, o małżach i miłości. W kioskach pojawiają się nowe, piękne magazyny kulinarne. Trudno o lepszy moment na przeczytanie książki „Jeść przyzwoicie. Autoeksperymen” Karen Duve.