Wszystko jest

1. Ładne skarpety

[Lubił białe ręczniki, ale tylko takie, które miały brązowe aplikacje; po prysznicu starannie wycierał uszy palcem wskazującym, wetkniętym pod kolorową wstawkę, miał wtedy pewność, że na białej połaci tkaniny nie pozostaną rdzawe plamki — ślady wykręconych z małżowiny resztek brunatnej, lepkiej woskowiny.
Obudził go huk. Coś uderzyło w szybę. Ptak. Prosto z łazienki wyszedł o świcie przed dom. Z prawej strony schodów wiodących do sieni, na ławce pod kuchennym oknem, leżała sierpówka. Na szybie pozostał ślad. Krew i pióra. Pierwszy raz. Wrócił do domu. Nakarmił Psa. Usiadł przy stole. Kawa. Papieros. Widok. Ślad. W poprzednim domu sierpówki często ginęły rozbijając się o okno sypialni. Odkryli przyczynę. Morwa i jej odbicie. Pułapka lustra. Ale tutaj? W drugim domu? Niebo w szybie. Pułapka nieba?
Dzwonek przy furtce. Łysa. Wciągnął zielone sztruksowe spodnie i wybiegł na dwór. Rosa. Miał nadzieję, że ją zobaczy, że zamienią kilka słów. Otworzył furtkę. Tylko koszyk. Rozłożył na kuchennym stole dostawę. Litr mleka i zawinięta w pergamin osełka od Staruszki, jeszcze ciepły chleb od Witka, gazety. Na dnie koszyka lśniła płyta. Zadzwonił telefon.]

— Słucham.
— Cześć, tato.
— Dzień dobry Marysiu.
— Jak się czujesz? Potrzebujesz czegoś?
— Dobrze. Mam wszystko.
— Zadzwonię w sobotę.
— Czekam.
— Cześć.

[Włożył czarną podkoszulkę. Sweter. Na stopy czerwone skarpety. Jeszcze jedna kawa. Papierosy. Siedział przy stole rozgrzany kąpielą. Z mruczącego cicho radia dotarło do jego wypielęgnowanych uszu zdanie: „Na Antarktydzie pierwszymi jaskółkami zwiastującymi wiosnę są pingwiny”. Patrzył na ślad. W południe zakopał sierpówkę i wymył szybę. Telefon.]

— Słucham.
— Łysa. Staruszka ma półpaśca. Pójdziesz ze mną?
— O której?
— Za godzinę.
— Czekam przed furtką.

[Siedział oparty o drewniane ogrodzenie. Z lewej strony zbliżał się Sąsiad z Górki.]

— Dzień dobry. Proszę spojrzeć, minęły dwa lata, a z krawężników zostały tylko kamienie — powiedział do sąsiada.
— Dzień dobry. Tak. Sam piach. Nic cementu. No, ciut. Co słychać?
— Czekam na Łysą.
— Wie pan? Ania urodziła dziecko. Syna.
— Czy to owoc jej tygodniowego burzliwego romansu?
— Tak mówi. Idę. Do widzenia. Ładne skarpety.
— Co u żony?
— Patrzy na nas. Jeszcze raz.
— Do widzenia.

[Kilkanaście metrów od niego po drugiej stronie drogi były tory. Dwa tory magistrali węglowej. Spojrzał na zegarek. „Zaraz pojawi się eurocity, pięć, dziesięć minut po nim zobaczę Łysą” — pomyślał. Półpasiec. Ból i trudno gojące się rany. Drogą szły dwie obce dziewczyny. Z przodu wyglądały dobrze. Szesnaście, siedemnaście. Brunetka i blondynka. Śliczne buzie. Kiedy go mijały, usłyszał fragment rozmowy. (Z tyłu też wyglądały dobrze).]

— Kurwa jego mać, ale mi się szczać chce — mruknęła brunetka.
— A srać? — zainteresowała się blondynka.
— Nie. Dzień dobry panu. Ładne skarpety.
— To wylej się. Masz las.

[Tuż za magistralą zaczynał się las. Ciągnął się do podnóża gór. Dwa kilometry. Prawie wszędzie widać było granicę drzew, niezwykle ostro zarysowaną: drzewa się kończyły, a za nimi kończyło się wszystko; nie było już nic, tylko skały. Nigdy nie był w górach. Wychodził z lasu, siadał pod sosną dziewczynek i godzinami wgapiał się w masyw. Na jeden ze szczytów wiodła skrajnie trudna droga, zwana ścianą Agaty. Poza wszelkimi skalami. Jedyna w kraju. Najdłuższa na świecie. Tysiąc czterysta metrów. Przewieszona na całej wysokości. Wyzwanie dla najlepszych. I najlepsi z całego świata przyjeżdżali. Obserwował migocące na tle skały kolorowe plamki wspinaczy. Wsłuchiwał się w zwielokrotnione, poobijane odgłosy. Młotki, pohukiwania, komendy.
Przemknął pociąg. Przez hałas przebił się dźwięk dzwonka telefonu, dobiegający z okien domu. Pobiegł w stronę natarczywości. W dzień nigdy, jeżeli tylko pogoda pozwalała, nie zamykał okien. Wiedział, że dom jest pod nieustanną obserwacją. Sparaliżowana żona Sąsiada z Górki od świtu do nocy nie odrywała oka od okularu lunety ustawionej na parapecie w jej pokoju. No i Pies. Nie wpuszczał za furtkę obcego. Swojego wpuszczał. Żona sąsiada też swojego wpuszczała. Jeżeli odwiedzał go ktoś po raz pierwszy, natychmiast dzwonił telefon: „Panie Maćku, kto to?”, „Swój”, „W porządku. Będę go wpuszczała”. Co to tak naprawdę znaczyło, nie miał zielonego pojęcia. Czuł się bezpiecznie, zostawiając otwarte okna. Uniósł słuchawkę.]

— Słucham.
— Cześć, tato.
— Dzień dobry, Zosiu.
— Jak się czujesz? Potrzebujesz czegoś? Dzwoniła Marysia?
— Dobrze. Nie. Tak.
— Zadzwonię jutro.
— Czekam.
— Cześć, tato.

[Kiedy zamykał furtkę zobaczył przyszpiloną do sztachety żółtą karteczkę: Nie było cię. Słyszałam, że rozmawiasz przez telefon. Czekam u Staruszki. Ł. Złożył starannie wiadomość i schował do kieszeni. Drogą przejechał autobus z zatkniętą za przednią szybą tablicą z napisem CIECZKA. Poboczem wędrował starzec z plecakiem. Przed sklepem stał Janek.]

— Siemas, Maciek. Mas dwa złote?
— Cześć, Janek. Mam.
— Dziękuję. Dobze wyglądas. Pijes mleko?
— Tak.
— Od Staruski?
— Tak.
— Widać. Mas ogień?
— Palisz?
— Zuciłem, ale wróciłem. Ceść, Maciek. Ładne skarpety.
— Cześć. Wiem.

[Zrobił się upał. Ściągnął sweter i przewiązał się nim w pasie. Przy podstawówce wyminął go Misiek. Brat Dzidka. Mieszkał w pierwszej wiosce. Jechał szybko na starym rowerze. Obok biegł czarny, kudłaty pies. (Miśkowi zawsze towarzyszył pies, czasami dwa). W pewnej chwili, nie zwalniając pędu, Misiek zdjął z prawej stopy biały tenisówek i wytrząsnął z niego na asfalt kamyczek. Był bez koszuli. Tylko w czerwonych szortach.
Staruszka mieszkała za szkołą. Drewniana chałupka, stodoła, miniaturowe pastwisko, żuraw, kierat, dwie krowy, kury, kogut. Miała dziewięćdziesiąt lat i żyła samotnie. Córka Agata zginęła w Himalajach. Mąż przepadł w świecie. W okolicy słynęły mleko, masło i jaja, które firmowała swoim autorytetem i doświadczeniem. W ubiegłym roku zaprojektował dla niej pieczątkę. Od tamtej pory każde jajko, każde zawiniątko z masłem, każda butelka mleka były oznaczone czerwonym znaczkiem — czekanem skrzyżowanym z łbem koguta. Pod rysunkiem Staruszka starannie kaligrafowała datę i godzinę. Sprzedawała tylko swoim. Odmawiała konsekwentnie slowfoodowcom z miasta, którzy znając niebotyczną jakość nabiału, oferowali szalone ceny i nieograniczony zbyt.
Z daleka zobaczył Waldka i Właściciela. Właściciel stał na chodniku i zatrzymywał samochody. Waldek był bez koszuli, a Właściciel w brązowym swetrze. Kiedy podszedł bliżej, okazało się, że Właściciel opierał się o sztycę po znaku drogowym co z daleka wyglądało, jakby
stał na chodniku z wyciągniętą ręką i zatrzymywał samochody. Też był bez koszuli. Bardzo opalony. Dlatego nie zauważył, że jest bez koszuli. Myślał, że jest w brązowym swetrze. Waldek nie był opalony a biel torsu podkreślała liczne tatuaże i dystynkcje pułkownika na ramieniu. Obaj pili piwo. Upał. Za ich plecami, przed warzywniakiem Właściciela, na drewnianych skrzynkach po owocach stało kilkanaście łubianek z truskawkami i wiśniami. Obok bielały kartonowe pojemniki z malinami. Kiedy się witali, wyminął ich Zatopek. Zwolnił, zasalutował, przyspieszył i pognał w stronę stacji kolejowej.
Łysa siedziała na ławce pod płotem. Na kolanach lśnił srebrny discman. Pięknie grał w słońcu z czerwonymi spodniami i żółtą podkoszulką.]