Przemytnik doskonały

Jak transportować tony kokainy i żyć szczęśliwie

Preludium z teologiem w roli głównej

Historia ta dobiega końca na międzynarodowym lotnisku Maiquetía
w Caracas. Ojciec Antonio mieszkał w jednym z nędznych
barrios w stolicy. Jego plebanię stanowiły cztery słupy i dwie
stalowe belki podtrzymujące dach z blachy falistej. Przychodzili
tam jedynie ludzie, którym się nie wiodło. Ojciec Antonio
ledwo wiązał koniec z końcem. Co gorsza, miał wykształcenie.
Był mianowicie teologiem. Nocami, gdy ogarniał go niepokój,
zwykle myślał sobie tak: „Żyję tu od sześciu lat, a owijam naszego
Pana w skrawek folii aluminiowej i chowam do skrzynki po
owocach”. Zgoda, Bóg nie ma domu, a Jego dom jest wszędzie,
lecz biedny ojciec Antonio sądził, że przydałaby się choć krztyna
piękna, by oddawać Mu cześć. Ksiądz uważał, że dobro zawiera
w sobie piękno. Powtarzał też sobie, że i z nędzy może narodzić
się absolutne piękno.
Któregoś dnia ojca Antonia zaproszono – przecież był wykształcony
– na konferencję w Bogocie. To wielki zjazd, w ramach
którego przewidziano trzy popołudnia wypełnione ćwiczeniami
duchowymi. Oczywiście nasz ksiądz nie miał grosza
na podróż, więc musiał prosić o zapomogę kurię, instytucję
zdecydowanie nie rozrzutną. Choć dostał niewielkie wsparcie,
na lotnisku w Bogocie szukał taksówki, by dostać się do centrum.
Wszystkie jednak pękały w szwach, a u ich drzwi kłębili się pasażerowie
– tak to już tam jest. No więc nasz ojczulek stoi jak
ten słup soli na placu przed halą przylotów. A słup w sutannie
przyciąga uwagę. Do księdza podchodzi w końcu jakiś człowiek
i proponuje, że go podwiezie. Ojciec Antonio się zgadza.
Zapewne dlatego, że nie wie, co krąży po głowie jego wybawcy.
A była to myśl w stylu: „Obok mnie będzie siedział ksiądz. Kto
chciałby mnie w takiej sytuacji zatrzymać?”. Oczywiście człowiek
ten ma bagażnik pełny kokainy, a gdy dostrzega zagubionego
księdza, natychmiast postanawia wykorzystać nadarzającą się
okazję. Ulice w Bogocie są zakorkowane, pasażer i kierowca
mają więc czas, by się zaprzyjaźnić i pogawędzić. Dobrze im
się rozmawia, mężczyzna słucha, dopytuje, a ojciec Antonio
opowiada mu o swoim barrio, o kościele, głodzie i o śliskiej
ziemi na wzgórzach, która przy pierwszym deszczu osuwa się
i niszczy po drodze wszystkie baraki parafian. Jego rozmówca
jest poruszony, a ksiądz – który nie jest wcale taki głupi – uznaje,
że właśnie trafił na kogoś, kto mógłby dać na tacę.
– Kiedy ojciec wraca do Caracas?
– Za trzy dni.
– To mój numer telefonu. Proszę zadzwonić, odwiozę ojca na
lotnisko.
„Mam szczęście” – myśli sobie ksiądz. Trzy dni ćwiczeń duchowych,
dwie podwózki, a do tego najprawdopodobniej mały
datek. Niezły zarobek dla kogoś, kto w kieszeni ma jedynie weksel
wystawiony przez sekretariat biskupa. Tyle że ofiara wcale
nie jest mała, przynajmniej w pojęciu ojca Antonia, który zwykł
działać na miejskich peryferiach. Mianowicie przed wejściem
do samolotu w kieszeni duchownego ląduje pięć tysięcy dolarów.
Proboszcz nie wierzy własnym oczom. Już widzi posadzkę
w swoim kościele, piękną betonową wylewkę z fundamentami
i wszystkim, co potrzebne. Teraz to kościoła nie porwie rzeka
błota przez kilka ładnych lat. Naturalnie pieniądze Kolumbijczyka
szybko się rozchodzą, ale ojciec Antonio zachował sobie
numer darczyńcy. Dzwoni do niego, dziękuje i prosi o jeszcze.
Ten człowiek zaskakuje go po raz kolejny:
– Przyjadę do Caracas, ojcze. Do zobaczenia na miejscu.
Był pobożny – bez dwóch zdań.
Proboszcz pokazuje mu wylewkę, przedstawia swoje plany,
daje do zrozumienia, że potrzebuje pomocy. Jego rozmówca
udaje, że się zastanawia, choć w rzeczywistości już wcześniej
wszystko sobie obmyślił.
– Wiem, jak ci pomóc, ojcze. Możliwe jednak, że moja pomoc
mogłaby urazić twoje sumienie.
I już przechodzi na ty.
– Nie mogę ci przekazać pieniędzy. Ale za to dam ci coś lepszego.
Kokainę. Najlepszą. Niech tam, dostaniesz ją ode mnie
w prezencie!
Oczywiście ojca Antonia ogarnia przerażenie, ale pokusa jest
tak wielka jak wątpliwości sumienia. Ksiądz widział wokół siebie
chorych, głód, przemoc, a do tego brak jakiejkolwiek kontroli.
Nasunęło mu się porównanie godne teologa: jak zbudowano
Bazylikę Świętego Piotra w Rzymie? Z pieniędzy wpadających
do puszki na jałmużnę? Dzięki błogosławionym duszyczkom lecącym
do raju? Nie. Ksiądz dobrze wiedział, że wspaniałe dzieła
sztuki renesansowej ociekają krwią biedaków. Tych samych biedaków,
którzy cierpieli dokoła ojca Antonia w zalanym błotem
barrio. A jednak rzymska bazylika istnieje i na dodatek stanowi
przykład dla całego świata. Więcej nawet: daje pocieszenie
i schronienie nie komu innemu, tylko tym, którzy nieśli jej ciężar
na swoich barkach. Tym ostatnim. Jest symbolem chrześcijaństwa,
najbardziej rewolucyjną nowiną, jaka kiedykolwiek została
po wsze czasy wykuta w kolumnach, kopułach i ogromnych
ołtarzach. Ojciec Antonio nie chciał wcale wznosić bazyliki, nie
rozglądał się za dziełami sztuki. Pragnął jedynie przyzwoitego
kościoła. Poza tym zdawał sobie sprawę, że jego owieczki i tak
kupują kokainę, gdzie mogą. A kto wie, z jakimi świństwami się
ją miesza? Kontrolowanie jej byłoby więc dobrym uczynkiem,
sposobem na ograniczenie szkód, które wyrządza.
„Mógłbym dostarczać narkotyki parafianom osobiście. A płacone
przez nich pieniądze odkładałbym do kasetki, żeby im
służyły. Kościół, który powstałby dzięki temu, przypominałby
im o porządnym życiu, co byłoby z korzyścią nie tylko dla ich
zdrowia, ale także dla ich duszy. Na czym niby polega różnica
między moimi pieniędzmi a pieniędzmi Leona X?”
Najpiękniejsze w tym wszystkim jest to, że ksiądz miał rację.
A handlarz z Bogoty istotnie był pobożnym człowiekiem.
Naprawdę też dostarczał duchownemu najlepszą kokainę na
świecie, tak zwaną perłę.
Perła. Tak się nazywa, bo gdy tylko wysypiesz ją na dłoń, staje
się jakby oleista i mieni się różnymi kolorami. Cudo. Na coś
takiego mogą sobie pozwolić tylko bardzo nieliczni. Na całym
świecie zaledwie kilkadziesiąt osób. Nie wyrabiają jej wielcy
producenci, ale chłopi, którzy pracują na własny rachunek. Wytwarzają
ją w niewielkich ilościach z dojrzałych, starych liści,
a nie z masowo zbieranych świeżych, jasnozielonych listków.
Żeby wyprodukować perłę, potrzeba zatem czasu, nie wolno
nadmiernie wykorzystywać roślin. Trzeba się zadowolić jednym
zbiorem na rok, a nie trzema. A krzak, na którym rosną liście,
rozwija się spontanicznie, więc jeśli się go utraci, nie tak łatwo
zasadzić nowy. Jego liście są większe niż liście innych roślin
uprawnych, więc łatwo je dostrzec z powietrza. Poza tym koka
pojawia się tylko na dużych wysokościach, tam, gdzie stężenie
tlenu jest niższe. Nie można jej sadzić w rzędach, bo istnieje ryzyko,
że zniszczą ją północnoamerykańskie samoloty zrzucające
środki chemiczne. Rośnie więc tylko na malusieńkich skrawkach
terenu. Co więcej, trzeba ją suszyć na słońcu, a nie w kuchence
mikrofalowej. I to dwa razy: najpierw liście, a później pastę.
Pastę tę wyciska się ręcznie, jak dawniej, a nie mechanicznie.
Bo producenci normalnej kokainy zwykle posługują się prasą
służącą do suszenia kaolinu, glinki ceramicznej.
Perła to przeciwieństwo pośpiechu. Ten zaś jest przekleństwem
wielkich handlarzy narkotyków: wszystko od razu, gotówką,
jak mawiają w Ameryce Południowej, al brinco rabioso.
Czy więc wchodzą tu w grę hurtowe macerowanie w kadziach,
dolewanie kwasu solnego i eteru, by zanieczyszczenia szybciej
się ulotniły? Dodawanie innych kwasów wyciągających alkaloid,
domieszki, wreszcie suszenie w kuchenkach mikrofalowych?
Co to, to nie. Perła, wyrabiana ręcznie na słońcu, jest potem
pakowana do torebek wraz z dodatkiem najczystszego oleju
jadalnego. Do wytrącenia alkaloidu i wytworzenia tlenu używa
się najlepszego wapna, które potem się usuwa. Zwykle w tym
celu stosuje się kwas solny i amoniak (to szybka metoda, która
pozostawia po sobie żółty kolor i niszczy część substancji
aktywnej), tymczasem w przypadku perły wykorzystuje się jedynie
aceton i eter. Aceton wypala to, co trzeba, czyli nieczystości,
a przy tym działa w sposób naturalny, pozostawiając po sobie
różowawy odcień. Eter z kolei sprawia, że część substancji wyparowuje.
W rezultacie kokaina uzyskuje perłowy odcień. Cały
ten proces zachodzi w paście. Po jego zakończeniu zostaje jakieś
sześć, może siedem procent substancji wyjściowej. Wtedy całą tę
procedurę należy rozpocząć od nowa z cierpliwością sędziwego
alchemika – pastę gotuje się, maceruje przez trzy dni i ponownie
suszy (na słońcu, naturalnie).
Jeśli produkujesz kokainę w ten sposób, potrzebujesz na to
co najmniej dziesięciu dni od chwili zerwania liści, podczas
gdy w warunkach masowej produkcji zajęłoby ci to trzy doby.
Mało tego, wytwarzasz wszystkie zapachy świata i jeśli twoja
fabryczka nie znajduje się na odludziu, pakujesz się w poważne
tarapaty. Wypuszczasz bowiem w powietrze niezwykle trujące
opary, zachowując dla siebie jedynie to, co najlepsze. Ponadto
ryzykujesz, że wyjdzie ci „czarny towar”, bo przy ręcznej obróbce
łatwiej o błąd, wskutek którego substancję zeżrą kwasy, a ona
sama stanie się czarna i stwardnieje na kamień. W takim razie
jesteś zrujnowany – zniszczyłeś cały zbiór. Z czarnej kokainy
uzyskasz co najwyżej crack bądź „wolną zasadę”, którą możesz
wciągać z ręcznikiem na głowie, jak gdybyś leczył przeziębienie.
To zabójczy towar, dobry jedynie dla czarnych z Los Angeles.
Albo dla Haitańczyków, którzy mieszają go ze smołą. Po prostu
paskudztwo. Stopień czystości wynosi trzydzieści, najwyżej
pięćdziesiąt procent. To odzysk z odpadów, których w hurcie
nikt już nie chce.
(...)