Piknik fryzjerów

1.Czeladnicy
Nie ma watpliwości, mój kochanek nie chce już dłużej przy mnie majstrować, czas rozejrzeć się za nowym czeladnikiem. Wyszłam na ulicę i zmarszczyłam nos, nie jestem biegła w sztuce opłakiwania. Udałam się do parku zdrojowego, są tam łabędzie. Spotkałam ogrodnika. Od razu wdaliśmy się w rozmowę. Odłożył nożyce, a uwolnioną od ich ciężaru rękę oparł na moim ramieniu, teraz bez wysiłku. Zaprosił mnie do obejrzenia parku, miałam oznaczyć rośliny, zwierzęta i spacerowiczów i po drodze opowiedzieć mu historię mojego życia.
Mój kochanek, zaczęłam, tłumaczy, że nie może już dłużej przy mnie majstrować, bo i tak nic ze mnie nie będzie. Czy to prawda? wykrzyknął zachwycony ogrodnik. To prawda, odpowiedziałam, brak mi trzech rzeczy: po pierwsze blasku sławy, po drugie blasku ducha, po trzecie blasku ciała. Ta lista, zawołał zachwycony ogrodnik, została sporządzona podług praw logiki, ale nie jest kompletna. I żeby wypełnić zdecydowanym czynem pustkę mojej opowieści, zaciągnął mnie
pod rosnący w pobliżu krzak, próbując mnie pod nim pocieszyć podług praw ogrodnictwa. Przeciwko pisaniu nie przemawia wiele. To ciepła, chroniona czynność. Nawet przy złej pogodzie zdarza się czasem czytelne zdanie. Oczywiście piszący skłania się do tego, by obstawać przy swoim, dlatego mój kochanek nie chce już dłużej przy mnie majstrować i zmusza mnie, żebym leżała bez nożyc pod krzakiem.
Moja historia zmęczyła ogrodnika. Zasnął wyczerpany. Wtem zbliżyła się do nas grupka rozbawionych spacerowiczów, sprawiali wrażenie tak radosnych, że postanowiłam nie rezygnować z ich towarzystwa. Wygładziłam sukienkę i uczepiłam się jednego z nich. Jak okazało się na zakręcie, był synem producenta napojów orzeźwiających i wiódł ucieszne życie. Od razu wdaliśmy się w rozmowę, ustaliliśmy, że łączy nas zamiłowanie do napojów orzeźwiających wszelkiego rodzaju i w końcu dotarliśmy do małego pawilonu, w którego wnętrzu opadliśmy na drewnianą ławkę, żeby odkryć przed sobą resztę naszych zamiłowań. Straci pan łączność ze swoją grupą, powiedziałam. Zatrzepotał rzęsami i zaprosił mnie na kolację do restauracji zdrojowej. Słońce nie zeszło jeszcze wystarczająco nisko, żeby się pożegnać. Ramię w ramię, z apetytem weszliśmy do małej restauracji. Syn producenta napojów
orzeźwiających był najwyraźniej mile widzianym gościem, bo aż trzech kelnerów podstawiło nam pod nos karty. Z tak małej odległości, mimo najlepszych chęci, nie mogłam się zdecydować. Po długim namyśle wybrałam trzeciego. Zniknęliśmy w sali bilardowej, gdzie opowiedziałam mu historię mojego życia przy wtórze mlaskania syna producenta napojów orzeźwiających dolatującego z sali jadalnej. Kelner okazał się rozsądnym słuchaczem. Ostrożnie stawiał to czy owo pytanie, nie zapominając o obowiązkach służbowych. Mogę powiedzieć, że tego wieczoru dobrze jadłam,
co doprowadziło do sprzeczki z synem producenta napojów orzeźwiających. Stali klienci koniec końców sprawiają same kłopoty, wysokie wymagania, wielkie rozczarowanie, powiedział właściciel restauracji, jest się zmuszonym do majstrowania przy nich, choć wcale się tego nie chce. Ach, gdyby pan wiedział, jak dobrze pana rozumiem, zawołałam, ale kelnerzy wzięli mnie na ręce. Wynieśli mnie w noc, obeszli syna producenta napojów orzeźwiających i staw z łabędziami, które nie wiedzą o czym mowa. Kiedy mijaliśmy mały pawilon muzyczny, w którym niewielka kapela usiłowała rozweselić pozostałych kuracjuszy, zeskoczyłam. Usiadłam na pomalowanym na żółto rozkładanym krzesełku w pierwszym rzędzie i przez resztę wieczoru niezmordowanie słałam całusy dyrygentowi. Zachwyciły mnie trzy rzeczy: po pierwsze rozmach jego gestów, po drugie ich natężenie, po trzecie opięty frak, zbyt opięty jak na blask jego ciała. Od tej pory chcę wieść życie u boku dyrygenta orkiestry zdrojowej, który wieczorem około dwudziestej drugiej odkłada pałeczkę, by zdecydowanym czynem wypełnić pustkę mojej opowieści.