Nowiny ze świata

Kapitan, Simon i Doris, całą trójką spiesznie maszerowali wśród mżawki w stronę dąbrowy. Pod sklepieniem rdzawych liści i rozpiętymi zasłonami bocznymi, wóz pozostawał niemal całkiem suchy. Dziewczynka przygotowała im na kolację placki kukurydziane, bekon i kawę, a teraz siedziała pomiędzy długimi ławkami, skrzyżowawszy nogi niczym hinduski jogin, z całą tą strawą rozłożoną przed sobą. W świetle latarni jasno zalśniły złote litery: „Wody Lecznicze”.

Pochylili się i weszli pod rozpięte płótno bocznej zasłony.

Witaj! odezwała się Doris, ściągając przemoczony słomkowy kapelusz.

Johanna spojrzała na kapitana, jak gdyby pytając, czy i on widzi tę zjawę płci żeńskiej, po czym bez słowa skierowała wzrok ponownie na Doris.

Ta niosła nieduży tobołek. Rozwinęła go i z promiennym uśmiechem pokazała dziewczynce, co było wewnątrz. Lalka z porcelanową głową i namalowanymi ciemnymi oczyma. Miała na sobie sukienkę w brązowo-zieloną kratę oraz szal, a na porcelanowych stopach namalowane czarne buciki. Johanna wysunęła spod swojego pledu jedną brudną dłoń i złapała lalkę za stopę. Przez chwilę obejmowała ją w talii. Była niczym święta figurka taina, którą odwijano tylko na Taniec Słońca. Przenikliwie zajrzała w oczy lalki. Potem oparła ją o jedną z bocznych ławek, pokazała jej obie otwarte dłonie i powiedziała coś w języku Kiowów.

Hmm, mruknął Simon. Stał pod rozciągniętym płótnem i mierzwił sobie włosy, strzepując wodę. Skrzypce zostawił bezpieczne, w swoim ciasnym pokoiku nad warsztatem wozowni. Nosił starą kurtkę piechura, z lat czterdziestych, z wysoką stójką. Oryginalny materiał zniknął pod rozlicznymi łatami, czasem zachodzącymi jedna na drugą. A niech mnie. Dałbym głowę, że ona chce z tą lalką rozmawiać. Skrzypek wyciągnął dłonie ku ciepłu bijącego od piecyka, rozwierał i zaciskał zesztywniałe palce, żeby rozruszać stawy.

Doris w skrzynce ze statkami znalazła talerze z grubego fajansu. Ona jest jak elf, powiedziała. Jak baśniowe stworzenie z czarodziejskiej księgi. Takie, które nie pasuje ani w jednym, ani w drugim świecie. Rozkładała talerze, gdzie tylko mogła znaleźć miejsce: na tylnej burcie wozu, na skrzynkach.

Simon przyglądał się światłości swego żywota z poważną miną. Wychodzi z ciebie Irlandka, i to w najdziwniejszych momentach, powiedział.

Nie gap się na nią, odparła Doris. Taka właśnie jest.

Myśli, że to jakiś bożek, stwierdził Simon. Kapitan pochylił się nad burtą wozu, szukając czegoś w sakwojażu, i przysłuchiwał się ich rozmowie.

Ano, możliwe, powiedziała Doris. Nałożyła porcje na talerze, na każdym kładąc też różne sztućce, które udało się jej wyszperać: wszystkie dwa widelce, nóż biwakowy, łyżkę do sosu, a potem uniosła głowę, by spojrzeć na dziewczynkę: tak samotną, po dwakroć schwytaną, niesioną przez wezbrane wody świata. Nagle w jej oczach zaszczypały łzy, uniosła rękę, by otrzeć je grzbietem dłoni. Ale chyba jednak nie. Lalka jest jak ona sama, zarazem nieprawdziwa i nie nieprawdziwa. Mam nadzieję, że wyrażam się zrozumiale. Jakkolwiek by ją ubrać, wciąż będzie tak samo dziwacznie wyglądać, bo została stworzona po dwakroć. Doris postawiła przed dziewczynką jeden z talerzy. Miała po irlandzku czarne włosy, połyskujące aż granatem, taka to była prawdziwa, rzadko spotykana czerń. Była drobną kobietą, o nadgarstkach powęźlonych od mięśni i ciężkiej pracy. Gdy zostajemy stworzeni po raz pierwszy, obracamy nasze dusze ku światłu, taką mielibyśmy nadzieję, odwracamy się od świata zwierzęcego, powiedziała. Niech Bóg będzie z nami. Kiedy zostajemy stworzeni po raz drugi, rozpruwa ono wszelkie dokonania pierwszego stworzenia, a czasem obala je ze szczętem. Rozpadamy się na kawałki. Ona pyta więc: gdzie jest skała, na której byłam zbudowana?