Łyski liczą do trzech

Policjantom podobają się piękne, czarne kobiety. I ich aksamitne włosy przypominające krecie futerka. Policjanci patrzą na smukłe, ale pełne figury tych kobiet, patrzą na nadgarstki całe w złotych bransoletkach, na szyje zdobne złotymi naszyjnikami, na smukłe palce ze złotymi pierścionkami. Nie patrzą jednak – bo wiedzą, że nie mogą patrzeć – w te ich najczarniejsze, prawie granatowe oczy. Wiedzą, każdy z nich to wie, że niejeden od tego oszalał, że kobiety czarują oczami, że mężczyźni rzucają dla tych oczu swoje rodziny, oddają mercedesy i uciekają w pustkę, kołysząc się na wybojach czeskich dróg jak samotne pingwiny.

– Gdy wzrok samicy Caaaka, która właśnie menstruuje, spotka się z waszym, to już po was, kiła, mogiła, śmierć i kryminał – tłumaczył religioznawca i policjant zaproszony na zlińską komendę, aby przeprowadzić szkolenie z „podstaw bezpieczeństwa w kontakcie z kobietą caaakańską”.

– Potrafi to nie każda i nie zawsze – ciągnął – ale nie wolno wam ryzykować. Jeżeli akurat traficie na taką, która to umie, wasza wolna wola zostanie nieodwracalnie złamana. Caaakowie wierzą, że jesteśmy stróżami wielkiego ucisku, że służymy niesprawiedliwej władzy, że sami posiadamy jakąś władzę, niesprawiedliwie wykorzystywaną. I takie tam różne, chore, dzikie wizje. Dlatego chcą nas zaczarować i zabrać nam nasze przywileje, nasze dzieci i naszą pracę. Brzmi to oczywiście śmieszne, ten fragment o przywilejach i o pracy, he, he, no ale powtarzam wam to, co sobie ci złodzieje i lenie ubzdurali. Pod żadnym pozorem, podkreślam: pod żadnym nie wolno nam jednak ich lekceważyć.

Tu religioznawca zrobił dramatyczną przerwę, aby przestroga zawarta w ostatnim zdaniu wybrzmiała naprawdę groźnie.

– Ani na chwilę nie podnoście przyłbic – kontynuował. – Nie opuszczajcie gardy. Wszyscy pamiętamy historię podkomisarza Horáka, którego legitymowana przez niego samica Caaaków wzięła na sposób. „Ma pan rzęsę pod okiem, panie władzo – mówiła mięciutkim głosem. – Gdy zgadnie pan, pod którym – kusiła – spełni się pana najskrytsze marzenie”. Co zrobił ten zbałamucony, biedny mężczyzna? Bez zastanowienia odpowiedział, że pod lewym, byle szybko znów usłyszeć ten przyjemny i łagodny głos.

Zebrani w sali mężczyźni znali tę historię na pamięć, stanowiła ona część końcowego egzaminu w akademii policyjnej.

– Spójrzmy zatem – powiedzieli chórem wszyscy, naśladując miękki głos Caaaczki, tak jakby naśladowali głos podstępnego wilka z bajki. – Spójrzmy zatem, które oko skrywa sekretne marzenie.

Kobieta z opowieści podniosła podobno Horákowi przyłbicę i popatrzyła mu głęboko w oczy. Nic już się nie dało zrobić. Nie minęła minuta, a podkomisarz podarował Caaaczce obrączkę, kluczyki do mercedesa i kartę kredytową z pinem.

W dalszym ciągu tej historii omotany i opuszczony Horák miał wsiąść do fiata uno, który był samochodem jego żony, drugim w rodzinie, przeznaczonym, jak mówił, na zakupy, zderzenia i zadrapania, za kółko którego z własnej woli nigdy by nie wsiadł, bo wstyd. Więc już to świadczyło rzekomo o obłąkaniu policjanta. I Horák podobno odjechał owym fiatem w siną dal, uciekł w nieznane. Caaaczka natomiast miała sprzedać mercedesa i wyczyścić konto, a następnie otworzyć przybytek hazardu o nazwie „Kasyno ze 100ma Grami”.

Dużo osób w Zlinie, nie tylko policjantów, wierzyło w tę historię, choć wiele rzeczy się w niej nie zgadzało. Horák rzeczywiście zniknął, ale stało się to po tym, gdy oskarżono go o branie łapówek i pobicie przesłuchiwanego na komendzie caaakańskiego nastolatka. Jego żona nigdy nie miała fiata uno. A ponadto w Zlinie nigdy, nawet przez chwilę, nie istniał żaden lokal o nazwie „Kasyno ze 100ma Grami”. Horák nigdy się nie odnalazł, więc jaka jest prawda – nie wie nikt.

Szkolenie trwało cały dzień. Religioznawca był niezmordowany niczym teleewangelista.

– Twarz wam się zmienia na młodszą od razu, błyskawicznie, o tak, zademonstruję – mężczyzna rozciągał palcami skórę na policzkach. – Czoło jakby tężeje i zmarszczki się tak jakby wygładzają. Wtedy jeszcze macie około trzech minut, żeby zadzwonić do rodziny, pożegnać się z żoną i powiedzieć: „Daj mi teraz dzieci do telefonu”. Macie czas, żeby odebrać sobie pełnomocnictwo w bankach i dostęp do jakichkolwiek posiadanych dóbr. Po tym czasie zrobicie wszystko, ale to wszystko dla samicy Caaaków, co tylko będzie od was chciała, a może chcieć miłości i pieniędzy, więc radzę wam dobrze, strzelcie sobie wtedy w łeb, bo co nie zrobicie, będzie źle, tak czy tak będzie nieszczęście. Po trzech minutach zmieniają wam się oczy na czarne. Kiła, mogiła, śmierć i kryminał.

Dlatego policjanci w sytuacji potencjalnego zagrożenia, czyli w każdej sytuacji, w której mogliby się znaleźć w bliskiej odległości Caaaczki, mają obowiązek noszenia przyłbic ochronnych. Przezroczyste, kuloodporne, magiooodporne coś przed oczami. Obowiązkowy element wyposażenia funkcjonariusza na służbie. Częściowo zaparowane od szybkich, nerwowych oddechów i drobinek kurzu wzbijanego przez ruchy tańczących, uch, ponętnie tańczących kobiet caaakańskich. Pleksiglasowe osłony przed twarzą chronią też od kamieni, śliny, farby, łomów, cegieł i butelek rzucanych przez każdego, kto ma powód, żeby stać po stronie Caaaków.

Jest bardzo parno i bardzo duszno, policjanci mają przyłbice. Są bezpieczni. Jednemu z nich wyrasta z nosa ostry, gruby włos. Patrzy na pulchniejszą kobietę w kolorowej sukience i chustce na włosach. Takie mu się podobają. Zastanawia się, czy akurat ta chciałaby go zaczarować. Kusi go ta bezwstydnica, prowokuje. Drugi policjant stoi obok i bardzo chce mu się palić. Zdrętwiała mu lewa noga, więc przekrzywił się trochę i oparł na prawej. Lewą stopą kręci w powietrzu kółka. Myśli o dzieciach. Policjanci muszą mierzyć się z niechęcią, to praca nie dla każdego. Ludzie powtarzają głupie plotki, że jesteśmy darmozjadami, że jara nas władza, że z nas psychopaci. Z tym że, myśli sobie policjant, psychopaci to ci, przed którymi my niewdzięczników chronimy. Podział jest prosty. Są terroryści, czyli źli ludzie, i jest normalne społeczeństwo, któremu staramy się tę różnicę pokazać. A terroryści to te panki, ci anarchiści i Caaakowie. Zwłaszcza Caaakowie. Policjant cieszy się, że jest na to jedno słowo, dodatkowo słowo, które kojarzy się jednoznacznie negatywnie. Fajnie ktoś to wymyślił. A ludzie zawsze będą gadać: policja brutalna, policja to, policja tamto.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.