Osiem cztery. Bombel. Bocian i Lola

Mirosław Nahacz

Osiem cztery. Bombel. Bocian i Lola

fragment

Obudziły mnie dzwony i pomyślałem, że trzeba do kościoła na rezurekcję, bo jest Wielkanoc. Ale było ciemno, więc doszedłem do wniosku, że raczej na pasterkę, że tym razem nie Zmartwychwstał, tylko się Narodził. A potem zobaczyłem, że leżę na podłodze przyczepy kempingowej, Euzubiusz chrapie, a Muko, Andrew i Patol stoją nade mną i krzyczą coś, a jeden z nich się śmieje. Poczułem się malutki, jak dziecko w kołysce, nad którym pochylają się wredne ciotki. Prawe ramię miałem mokre. Przestraszyłem się, że ktoś mógł na mnie nasikać. Za nimi dowlekł się Todek. Jego historia jest całkiem całkiem. Załatwia nam palenie. W miejscu, gdzie rozmaici luzacy noszą kolczyki, w okolicach brwi, wystają mu dwa delikatnie skręcone druciki. Po jednym obok każdego oka. To prawdziwy wierzchołek góry lodowej, bo pod skórą buzi Todek ma niewiele prawdziwej kości. Głównie platyna. Część czaszki, zęby, kości policzkowe. Nie to, że potrącił go samochód, czy chodzi na mecze. Jechał na rowerze i zderzył się z innym rowerzystą. Todek był trzeźwy, a ten drugi nie. Todek wylądował w szpitalu, a ten drugi tylko się podrapał i poobijał. Pewnie gdyby jechał pijany, nic by mu się nie stało. Ale ten drugi facet też ma nauczkę. Przyjechała policja i pyta go, czy ma kartę rowerową, a on im na to oburzony: „Panie, jaka karta, ja mam prawo jazdy”.

Ewidentnie chcieli dalej palić, Muko miał jeszcze schowane. Nic nie mówił, bo zapomniał. Ale nadszedł czas, więc przyszli do przyczepy i natknęli się na mnie. Wyszło na to, że muszą się podzielić. Bo głupio, żeby nie. Byłem rozespany, nic nie wiedziałem, bolała mnie kostka, wnerwiało mokre ubranie, sen jeszcze się nie ulotnił, a dźwięki były za ostre. Usiadłem w kącie i zastanawiałem się, skąd mogę wiedzieć, że nie siedzę tam cały czas. Że to wszystko dopiero się zaczęło, cała impreza, że przed chwilą wziąłem pierwszego bucha i wszystko wydarzyło się w mojej głowie, czas nie minął, kilka sekund jedynie, tak naprawdę ciągle tutaj siedzę. Żadnego dowodu, poza pamięcią, która może przecież być wygenerowana przez palenie. Za mało danych, postanowiłem zapytać chłopaków, choć oni też mogli nie zdawać sobie sprawy.

— Siedzimy tu ciągle czy była jakaś przerwa, tequila i cała reszta, czy po prostu nic, właśnie przyjechaliśmy, bo ja się, kurwunia, zgubiłem? — wyrzuciłem w jednym zdaniu, szybko, żeby nie zapomnieć, o co mi chodzi. Popatrzyli całkiem nie tak, jak chciałem.

— Nie rozumiem nic z tego, co powiedziałeś, jak to, czy tu siedzimy, no siedzimy — Muko tak trochę ostrożnie zaczął, ciepło i niezrozumiale.

— Ale czy ciągle, czy była jakaś przerwa? — drążyłem, żeby nie uleciało.

— No, kurwa, jasne, że tak.

— Ale skąd wiesz, że też nie jesteś najebany i tylko ci się wydaje?

— No nie wydaje mi się, przecież, kurwa jego mać, pamiętam. Nie wydaje mi się nic. Wiem, że wiem.

— Ale może ci się, baranie, tylko wydawać, że wiesz. Nie kapujesz? Tak bardzo, że w to wierzysz. Gdybyś nie wierzył, nie wydawałoby ci się.

— Chuj.

— Nie chuj, tylko skąd wiesz, jakiś dowód, nie to, że pamiętasz, bo pamięć się nie liczy,

— No, rozpierdolona szafka, Euzubiusz śpi. Jakbyśmy przyjechali niedawno, Euzubiusz by nie zasnął. Więc musimy już tu siedzieć długo. Wystarczy?

— No dobra, ale możemy siedzieć długo tylko w tym miejscu, mogliśmy nie wychodzić.

— Patrz, jaki jesteś ujebany. Trawą i ziemią. Po pijaku się upierdoliłeś. Jak wychodziłeś, Jezu, ale ty jesteś tępy, ty baranie, filozofowania się zachciało, pomyśl, bucu jeden, a potem się odzywaj.

— No dobra, dobra, powiedzmy, że mnie przekonałeś — skłamałem, żeby już się odpierdolił. Wszystko mogłem sobie wytłumaczyć. Ściągnąłem i nie poczułem nic, potem jeszcze raz i zapaliłem fajkę. Namówiłem Andrewa, który wyglądał już normalnie, na przechadzkę.

 

Szliśmy w kierunku budowy, która wyłaniała się w samym środku drogi, między nami a granicą widzenia. Sprawiała wrażenie mitycznej budowli, jakiegoś magicznego zamczyska, gotyckiej warowni czy bastionu tajemnicy. A potem zaczęła przypominać ruiny i coś mnie dziwnie tknęło, że w ruinach mogą być demony. Przeczucie po prostu. Przypomniały mi się horrory i zrobiło się zimno, ciągnęło od kręgosłupa.

Szliśmy, ale bezruch i czerń trzymały nas w szachu. Nie mogliśmy się przemieszczać. Droga równa się prędkość razy czas. Mnożenie przez zero daje zero. Staliśmy więc w miejscu. Andrew wyciągnął nie wiadomo skąd flaszkę czerwonej sophii i pokazał mi etykietkę. Była jakaś trochę inna, a pod spodem, już na butelce, zauważyłem wypukłą głowę lwa z grzywą i nos, który przypominał nos lwicy. Uspokoi­łem się i przestałem się bać. Andrew uśmiechnął się tajemniczo i powiedział :

— Jak już tam dojdziemy, będziemy mogli ją wypić. Ale musimy się sprężyć, bo niedługo kończy się noc i do dupy.

— Dobra, ale zero wylewania, wychodzimy na dach i siedzimy. Niedługo się zacznie, musimy zdążyć.

— Nikt za nami nie idzie?

— Nie, są tak pijani, że zaraz pójdą spać.

Czułem się trzeźwy, Andrew chyba też, przynajmniej tak mówił. Zmęczenie częściowo ustąpiło. Ale nadal nie mogliśmy się ruszać. Próbowaliśmy z całych sił. Nic się nie działo. Czerń była jak stwardniała smoła, a ziemia wydawała się rozpięta na wałkach, które obracały się, gdy po niej chodziliśmy. Przypominaliśmy sportowców ćwiczących aerobik.

— Rzuć tę butelkę w stronę budowy. Tam jest trawa, nie rozbije się.

— Jesteś pewien, że się nie rozbije?

— Nie do końca, ale jak tam nie dojdziemy, to i tak na nic się nie przyda.

— Dobra, rzucam — butelka oderwała się od rąk Andrewa i z wahaniem podążyła w stronę zamglonej budowli. Śledziliśmy krzywą, którą wykreśliła w przestrzeni.

— Poczekaj dwadzieścia dwie sekundy i spluń przez lewe ramię. Wtedy zaczynamy biec.

— Dobra, liczymy. — znowu zgodził się dziwnie bez zastrzeżeń.

Udało się prawie od razu. Widziałem, jak Andrew się poruszył, potem ja.

— Idziemy, teraz trzeba wytrwać, lewa prawa. — Andrew był stanowczy, podał mi rytm. Spojrzałem w tył. Wydało mi się, że widzę za nami czarnego psa, ale tylko przez chwilę, bo potem już się nie odwracałem. Budowla się przybliżała, zaczęła przysłaniać prawie cały widok, aż wreszcie stanęliśmy tuż przed nią.

— Weź sophię. Nie rozbiła się — Andrew schylił się i podniósł czerwone wino. Widziałem go wyraźnie, więc noc musiała się kończyć. Ziemia zaczynała odcinać się od powietrza, a powietrze od nieba.

— Dobra, mam ją już, teraz tylko na górę, dasz radę? Wchodzimy na razie do środka, a potem szybko na górę, dwie drabiny i czekamy na siebie — Andrew zachowywał się jak dowódca komandosów przed akcją. Precyzja i lapidarność.

W środku czułem się jak w gęstym lesie, zagubiony i szumiało. Andrew był kilka kroków przede mną, widziałem jego plecy.

— Ale na pewno zdążymy? Jesteś przekonany? — mimo wszystko trochę się bałem, że jak wejdziemy na górę, będzie już po wszystkim.

— Nie ma chuja, żeby nie. Została jeszcze godzina.

Nie odwracał się, jak mówił, ja też nie. Trochę się bałem, bo doskonale pamiętałem pewną bajkę, w której jak się kolo odwracał, to zamieniał się w kamień.

Kluczyliśmy przez labirynt. Przed nami otwierały się kolejne przejścia, Andrew szedł pewnie, ja już nie wiedziałem, gdzie wschód, a gdzie zachód.

— Może powinniśmy zostawiać za sobą nitkę, wiadomo byłoby przynajmniej, że się nie kręcimy.

— A chuj, pamiętam drogę, zresztą skąd weźmiemy nitkę?

— Mam sweter, mogę poświęcić.

— I co, myślisz, że się będzie tak łatwo pruł?

— No nie wiem, może.

— Pewnie nie, poradzimy sobie, pamiętam drogę.

— Jak to, szedłeś już tędy?

— W nocy nie.

— Teraz przecież jest inaczej niż w dzień.

— Trochę tak. Ale zasada jest ta sama. Raz w prawo i raz w lewo, sześć par, razem dwanaście, i jesteśmy. Potem drabina i znowu, tyle że trzeba zacząć od lewej.

— No dobra, śpieszmy się, bo ucieknie.

Echo kończyło się po sekundzie, bo to, co mówiliśmy, ucinało się od razu. Bez żadnej kontynuacji czy odbicia. Wreszcie na końcu kolejnego za długiego korytarza pojawiła się drabina. Zwykła, drewniana. Andrew zatrzymał się i powiedział, lekko dysząc:

— Dobrze, teraz pójdzie już łatwiej, po połowie zawsze robi się lepiej.

— Łyknijmy sobie wina. Zaschło mi w gardle.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.