Bombel

Fragment:

Lada chwila przyjdzie Pietrek i muszę zacząć szybciej mówić, żeby zdążyć się sobą nacieszyć. Bo coś bym jeszcze poopowiadał, mój głos przyjemnie brzmi, odbija się od ścian przystanku i wcale nie wylatuje dalej, tylko dudni o drewno, jest suchy i stłumiony, poważniejszy, niż kiedy mówię normalnie. Jest teraz głęboki, z podwójnym dnem, jak ksiądz, który odprawia liturgię, odwrócony, majestatyczny, ogromny, i częściowo niezrozumiały. Bo czasami to, co wypowiem, mi umyka. Chlapnę coś i jestem zdziwiony. Ale o tym już wspominałem. Ten głos krzyżuje się ze sobą i rozchodzi się jak światło. To zauważyłem już dawno. W szparach między ścianami, gdy świeci słońce albo gdy w szopie taki pojedynczy snop wpada przez dziurę po sęku i odkrywa cały kurz zawieszony w powietrzu, wszystkie drobiny drewna, bo ten kurz jest drewniany i drobniejszy od wszystkiego, tak drobny jak powietrze. I dzięki tej dziurze po sęku, dzięki tym szparom wiem, że światło rozchodzi się po liniach prostych. Tak samo, jak teraz mój głos. Tylko jak się opiję, to wszystko się zagina, nie przerywa, no może czasami, ale najogólniej się zagina, jak guma albo linoleum.
Co jest? Pietrek powinien już być, a ja chyba się pocę i robi mi się słabo, jak myślę o tym, że może nie przyjść, bo jakby się tak zastanowić, to skąd we mnie wzięła się taka właśnie myśl, że on ma przyjść tak rano? Sam sobie wmówiłem, żeby tu dalej siedzieć, marznąć i mieć nadzieję. Bo niby dlaczego miał przyjść? Wszystko mi się pomieszało.
Najlepiej byłoby, gdyby przyszedł przed ósmą, jeszcze przed przyjazdem autobusu. A potem, gdybyśmy mieli szczęście, może jakiś mój anioł stróż mógłby pomyśleć akurat: biedny ten Bombel, miał straszne życie, matka go nie kochała, ojciec bił, a żona okazała się kurwą, całe jego życie to pech, zrobię dla niego coś dobrego, bo tak naprawdę ten biedny Bombel był mi zawsze obojętny, załatwię mu ten jeden raz dobrego kierowcę, który ze względów chrześcijańskich przymknie oko na jego brak biletu. I wszystko stałoby się zupełnie jasne. Wchodzimy do autobusu, ja i Pietrek, skromni, ale dumni, dzień dobry, dzień dobry, ładny dzisiaj dzień, no ładny, ale trochę jakby za dużo chmur, potem siadamy, a przed nami jakieś dwie schludne kobiety, którym mówię, że mają ładnie dobrany bukiet zapachowy dezodorantu z szamponem, a one na to dziękują i pytają, czy mogą usiąść mi na kolanach, bo jestem taki uprzejmy. A kierowca puszcza sobie spokojnie muzykę, wszyscy dookoła się uśmiechają, jest pięknie i nikomu nie przeszkadza, że nie mamy biletów. Mogłoby tak być.
Gorzej, jak cham poczuje, że od niego coś zależy, przypomni sobie wtedy, że w domu czeka na niego gruba żona z ogromnymi półdupkami, a każdy jeden taki bochen jest jakby osobną dupą, i że z nią odpadają już na wstępie wszelkie sprawy o delikatnym zabarwieniu seksualnym, a wszystko to za sprawą tłuszczu, który chroni lepiej niż żelazne majtki na klucz. I może wszystko byłoby w porządku, gdyby na każdym kroku nie widziało się kobiet zesłanych prosto z nieba. Bo one są już wszędzie: na obrazkach, w gazetach, telewizorach, kalendarzach. I takiemu w sumie biednemu kierowcy wtedy się wydaje, że największy grubas na świecie należy do niego, a on jest tym ostatnim i musi tańczyć z wilkami, i kiedy przypomni sobie to wszystko, wielki, kurwa mać, kierowca autobusu PKS, pan i władca, pan życia i śmierci, przeznaczenie z wąsami, to wtedy pyta: „A gdzie bilecik? Miesięczny czy sprzedać?”, a pajac widzi, że nie ma do czynienia z milionerami. Ale gdyby wszystko ułożyło się po mojej myśli, moglibyśmy podjechać pod granicę i kupić tani alkohol, tanią wódeczkę, bo Pietrek miał przynieść trochę grosza, a jak nie wódkę, to chociaż wino, bo tańsze, lepsze i większe.
Już możemy przekraczać granice państwa, wszystko już załatwione, prawo pozwala, paszporty są, wszystko jest. Minął rok od daty zero, kurwa, ale wtedy się działo, aż na samą myśl chce mi się trochę śmiać, a trochę płakać, z odrobiną strachu i do jednego, i do drugiego. Korci mnie coś, żeby zaraz o tym sobie opowiedzieć, usłyszeć wszystko, od początku, poprzez środek, aż do końca. Ale to było już dawno, rok to dawno, pół roku jeszcze nie, ale całe dwanaście miesięcy, tyle pór roku pomiędzy, tyle czasu, aż sam się dziwię, że człowiek potrafi pamiętać coś tak długo. Ale jak dni się nie różnią, jak w tym ciągu zmienia się tylko wystrój zewnętrza, temperatura i wszystkie inne amplitudy, trudno jest pamiętać cokolwiek, bo wszystko się zlewa. Jak piliśmy jeden dzień, drugi, trzeci i wszystkie następne, to po jakimś czasie cały komplet pamięta się jak jeden dzień.
Ale tamtą wyprawę z Pietrkiem będę pamiętał zawsze, komplet czy nie komplet, zlewa się albo i nie. Do teraz jak widzę kogoś czarniejszego, o brązowszej skórze dokładniej i mianowiciej, trochę mam w porach i zaczynam się rozglądać, czy nie ma ich więcej, czy za jakimś krzakiem nie kryje się jakaś tajna broń Hitlera, jakieś wspomożenie artyleryjskie, jakiś pięciu cygańskich obdartusów z nożami, pałkami i chuj wie jaką jeszcze bronią białą domowego wyrobu i użytku. Bo z czarnymi nigdy nic nie wiadomo. Mądrą miałem matkę, że w kołysce straszyła mnie Cyganami, bo do teraz została mi jakaś taka ostrożność, taki zmysł obserwacji czarnych, że jak się jakiś pojawia w kącie oka, od razu zapala mi się czerwona lampka na alarm generalny, biją dzwony i mam się na baczności. Czasami przyjadą do wsi sprzedawać dywan, który, kurwa, założę się o obcięcie ręki albo winko, wcześniej zajebali w jakiejś innej wsi, gdzieś daleko od nas, żeby się nie rozniosło. Ale i tak się roznosi, bo to są czarni, Cyganie, ktoś ich tak nazwał, nie? Tylko kobitki mają gorące, taką Cyganeczkę z czarnymi węglowymi włosami to ja bym używał prawidłowo i zgodnie z przeznaczeniem, zero by mi w kuchni robiła, ja nawet mógłbym gotować, prać i sprzątać. Przywiązałbym ją do łóżka, tylko nie za ręce, bo te by się jej przydawały. No, ale powracając do tego, o czym mówię, przychodzą z tym dywanem do nas, do naszej wsi, szukają niby kupca, niby tego tamtego, ładny i tani, normalnie, pani, okazja, człowiek się zastanawia, przy okazji jeszcze do tego dywanu dorzucą gratisowo pierścionek z nierdzewnego złota, człowiek się zastanawia, mówi wreszcie, że nie, bo nie, i już, Cyganom się nie będzie przecież tłumaczył, a oni, że niby już idą, niby się ociągają i pani, pani, kup pani dywan, bo okazja się nie powtórzy... kurwa, pewnie, że się nie powtórzy, bo ludzie już drugi raz sobie nie dadzą dywanu ukraść, no i wychodzą, dom był pełen ludzi, dzieci, mąż, synowa, szwagier, wnuki, sąsiadka na kawie, a tu się okazuje, że nie ma złotych łańcuszków, co to dzieciaki dostały na pierwszą komunię świętą połączoną z pierwszą spowiedzią, tak samo świętą albo nawet i bardziej, bo bez niej nie byłoby tego pierwszego, a te łańcuszki były schowane w kredensie. Nie ma czasami telewizora, akurat jak nikt nie oglądał, to wynosili, nie ma mężowej skórzanej kurtki i innych wartościowych dupereli.
Przed wojną też tu byli, kilku na stałe, nie wiem na pewno, bo nie pamiętam, byłem za młody, powiedziałem, ile mam lat, wcześniej, a z tego wynika, że sam tego nie mogłem widzieć i nie wiem, jak to wszystko wyglądało przed wielką wojną. Ktoś mi o nich opowiadał, Kapitan kiedy się opił być może płakał nad ich losem, bo może to i czarni, może i ich nienawidzę i skopałbym od razu takiego, jakby mi bez pytania wszedł na podwórko, ale grunt to nie popadać w przesadę, a to, co się stało z nimi, to tylko płacz i zgrzytanie zębów. Czasami jak się opiję, to rośnie we mnie jak drożdżowe ciasto żałość na nich wszystkich, płacz, co bez pytania mi wyciska wodę przez oczy, i wtedy najlepiej przytulić się do przyjaciela i wypłakać mu się w ramię, mając przed oczami wszystkich czarnych, wszystkich ludzi, którzy kiedyś byli a teraz ich nie ma.
Mieszkali w domach, tak normalnie, i wtedy jeszcze nie chodzili z żadnymi dywanami i, to znaczy chodzili inni Cyganie, ale akurat ci, co u nas mieszkali, byli spokojni w takim złodziejskim sensie, co wcale nie znaczy, że nic a nic nie kradli. A jeśli nawet bali się kraść, bo ludzie bardzo pilnowali, żeby nic nie zginęło i uważali na czarnych, bo już dawno się na nich poznali, tysiące i setki razy, to na pewno chcieli komuś coś zajebać, na pewno ich korciło, albo przynajmniej kogoś oszukać lekko, na złoto czy na wróżby, na cokolwiek, nie wiem na co, bo nie znam się na tych ich sztuczkach. No i jak tak mieszkali spokojniutko w gruncie rzeczy, kiedy te kobiety z czarnymi jak czarne koty włosami, z idealnymi udami, z idealnymi wcięciami, z nosami perkatymi albo lekko zadartymi, kiedy te kobiety wiązały się czasami z jakimiś białymi chłopami, z normalnymi, którzy chodzili do kościoła i przyjmowali komunię świętą wtedy, kiedy trzeba.
I kiedy tak żyli sobie, kiedy Cyganki oddawały się co noc tym chłopom, wszystko szło jak najlepiej, bo rodziły się dzieci nawet już nie takie czarne, lecz tylko ciemne. Ale wtedy przyszła wojna i ci Cyganie, którzy mieli już pozakładane domy, musieli umrzeć, bo ta za ciemna skóra widocznie komuś nie pasowała, nawet pewnie nie chodziło o te dywany albo złote łańcuszki, tylko właśnie o ten kolor, o to naznaczenie i pomazanie mleczną sadzą.
Potem jakoś ucichło z tymi Cyganami i pamiętam dopiero ten czas, gdy matka mówiła mi o nich tylko wtedy, jak chciała mnie nastraszyć, mówiła, że przyjdzie Cygan i zrobi mi coś złego albo mnie ukradnie. Choć wtedy chodzili już rzadko i nie było tych kobiet, nie było ich nigdzie, nawet o nich nie wiedziałem. Dopiero później je zobaczyłem, jak już mogłem za granicę po winko wyskakiwać, bo tam tańsze i lepsze.
A jak już któryś z ich królów wpadł na pomysł z tymi dywanami i łańcuszkami, wtedy zobaczyłem ich po raz pierwszy w życiu i zapytałem chyba matkę, kto to jest i dlaczego czarni, a ona odpowiedziała, że czarni, bo Cyganie i że trzeba na nich uważać, co potem się sprawdziło.
Bo Pietrka raz naszło na odwiedziny i dyplomację zagraniczną, dostał od urzędu nowiuteńki paszport, który był taki czysty, że jak Pietrek trzymał go w rękach, to wyglądało na sen, że albo Pietrek nie jest naprawdę, albo ten paszport, który był jaśniutki jak opłatek zamieniony już w ciało Chrystusa. Ja już miałem trochę starszy, ale też był w dobrym stanie, tyle że nie taki jasny jak ten Pietrka, który pachniał jak nowe pieniądze albo koszula, albo tak jak ogólnie cokolwiek nowego i ważnego. I wzięliśmy te nasze dokumenty, które stwierdzają ponad wszelką wątpliwość, że ja to ja, a Pietrek to właśnie Pietrek z tej a tej rodziny, że nie mieszka nie wiadomo gdzie, tylko właśnie tam, gdzie to jest napisane, a jakby było napisane gdzie indziej, a Pietrek mieszkałby całkiem nie tam, gdzie jest napisane, to znaczyłoby, że mieszka w złym miejscu i musi się przeprowadzić za wszelką cenę, żeby się zgadzało z wpisem, bo inaczej to tak, jakby go nie było, urzędy w takich rzeczach się nie mylą, dokumenty też, bo są za czyste i za nowe. Ale wszystko było w porządku i złożyło się na to kilka spraw, między innymi dobry kierowca zesłany przez anioła, który umożliwił nam dojazd za darmo i nie musieliśmy dymać piechotą, bo Pietrek i tak chciałby użyć paszportu, pokazać celnikom, że też ma, całkiem nowy i nieużywany, że może i jest pijakiem i głupim żulem, ale dokument ma, i w świetle prawa każdy równy. No i dojechaliśmy bez problemu i nie tracąc też sił, które mogły się przydać później, i mieliśmy odwiedzić kolegę Pietrka z nie wiadomo skąd, nie wiedziałem w ogóle, że on ma niby jakiś kolegów, do tego za granicą, i wyszło na to, że nie możemy tylko kupić winka albo wódeczki zaraz przy szlabanach, przy tej linii, która oddziela narody, ludzi i w ogóle, obok tej linii, która musi być bardzo ważna, skoro raz na ileś tam lat ludzie za nią giną, zabijają się, idą na pewną śmierć, a nawet i teraz często jeżdżą jakieś młode chłopaki na motorach z karabinami i wypatrują, czy ktoś aby nie chce przejść bez takiego dokumentu, jak my mamy, i do tego z więcej niż litrem wódki, dwoma winami i dziesięcioma flaszkami piwa. A jakby chciał, to nie, że od razu strzał w łeb i nie ma gadania, tylko strażnik podjeżdża i dzień dobry kulturalnie, tego tamtego, co my tu wieziemy, a dokumenciki, jeśli można, i to jest dręczenie psychiczne, bo przecież jak taki żołnierz zauważy jakiegoś gościa z torbą pełną spirytusu, to nie musi o nic pytać, tylko łapy do tyłu i w kajdanki, normalnie policjanci z majami, i parę razy po mordzie z kolby, a potem w papiery wpisać, że próba ucieczki i obraza pana komendanta i jego matki wraz z żoną, którą złapany nazwał dziwką i kurwą w podanej kolejności.
No, ale mam nie mówić o różnych takich i owakich, tylko na właściwy temat, który sam ustaliłem, bo jestem wolnym człowiekiem w wolnym kraju. Więc kupiliśmy jeden spirytusik i aż mnie zdziwienie naszło, skąd Pietrek ma takie pieniądze, a on mówi mi, że jak paszport ma, to kasę też musi, bo inaczej orkiestra nie gra. No i jeszcze po malutkim winku na podróż, bo musieliśmy skręcić w las, ale przedtem szliśmy trochę drogą, właściwie jej krajem, bo to wszystko jest tak urządzone, że na środku bardziej wieje. Jak weszliśmy w las, uspokoiło się pozornie, bo został tylko szum, sam dźwięk, huczący i jakby w środku tak pusty i głęboki, że strach go słuchać, bo można tam wpaść i się utopić. Ale nigdzie nie wpadłem, bo wtedy jeszcze nic nie piłem, szedłem i patrzyłem na spokój, nie zmieniało się nic, liść leżał nieruchomo na liściu, tylko jakby ktoś testował nowy zestaw stereo na okoliczność uwodzenia kobiet albo stwarzania atmosfery przydatnej do ściągnięcia ubrania z płci przeciwnej. Pietrek prowadził, a ja szedłem za nim, jakbyśmy nie mogli normalnie po ludzku wrócić do mnie do domu, zrobić sobie coś z tego spirytusu, nawet ewentualnie poczekać, aż się przegryzie albo i nie, bo teraz tak przesadzam, kiedy do siebie mówię, jak się nie przegryzie, też jest dobre, i po bożemu się napić, a potem pod ciepłą pierzyną marzyć o wszystkich młodych prezenterkach po kolei. Ale się nie odzywałem, bo on kupił tę flaszkę, gdybym to ja zrobił, nie byłoby gadania.
Szedłem za nim tak z trochę i z dwadzieścia minut, równo stawiając stopy, spokojniutko, tak się wlekliśmy. Doszliśmy wreszcie do wiochy i Pietrek nie mógł od razu znaleźć tego domu, o który mu chodziło, a jak wreszcie mu się udało, od razu wiedziałem, że coś jest nie tak, bo to nie był taki do końca dom, że z cegły i pochyły dach, albo z drewna i z wbudowaną stodołą już w wersji podstawowej. Wyglądał całkiem inaczej, cały obwieszony jakimiś czerwono-niebiesko-brązowymi szmatami, wszędzie porozciągane sznurki, nie wiadomo nawet gdzie pozaczepiane, jakby wisiały zahaczone o powietrze, wydawało mi się, jakby ten dom, ta ciasna klatka w zasadzie, był zbudowany właśnie z tych szmatek, które okazały się ubraniami, jakby był wystawą wszystkich sklepów z odzieżą używaną w okolicy, taki nawet samoobsługowy hipermarket ze wszystkim, co można na siebie włożyć, w każdym rozmiarze, kolorze i fasonie, do którego zawsze w czwartki schodziły się baby ze wsi i okolicy, bo to był stały sklep, a nie obwoźny jak zazwyczaj, nachylały się nad tymi szmatami, które wisiały albo leżały pod domem, zanurzały w nich ręce i przebierały, dotykiem sprawdzając wszystkie możliwe parametry, rozmiar, czy pasuje na męża, czy podoba się kolor, one nawet, kiedy tak grzebią w tych ubraniach, wyglądają jakby były całkiem ślepe, jakby nie miały w ogóle oczu, bo liczy się dla nich tylko dotyk, nawet nie patrzą, tylko ściskają, gładzą i gniotą. U nas przyjeżdżają pod sklep, ale to zawsze tak jest, że przyjeżdżają pod jakiś sklep albo remizę. Nawet jak jest ogłoszenie, jak to które właśnie wisi przybite za moimi plecami i kiedy tak mówię do siebie, ono spokojnie tam widnieje, przygwożdżone, ukrzyżowane na tych drewnianych balach, rozpięte na cztery strony, obok tego, że dzisiaj po południu sprzedają kurczęta, małe pisklaki, ale za taką cenę, jaka jest tam napisana, to niech sobie lepiej z całego towaru rosół zrobią, bo i tak nikt nie kupi, niech nagotują rosołu dla całej wsi, tak jak w radiu mówili, że nagotowali tysiąc litrów żurku i zużyli tyle worków soli, tyle worków pieprzu i tak dalej, to musiało być strasznie słone i kto to w ogóle jadł? Ale co do ogłoszenia o tym, że przyjadą i będą sprzedawać znoszone przez Amerykanów ciuchy, to ono jest odbijane na ksero z wzorca, i w miejscu, gdzie ma być wpisana miejscowość oraz data, są trzy kropki, a dalej już nie ma pustego miejsca, tylko jest niepotrzebne skreślić, a do wyboru mamy: obok remizy OSP, szkoły, kościoła, plebanii.
No i właśnie, bo przecież mówię teraz o zagranicy i o wycieczce, co ją mieliśmy z Pietrkiem, i o domu tego kumpla Pietrka, który, jak się okazało, nie był jego najbliższym przyjacielem. Gdy zobaczyłem ten dom, jak już wspomniałem, uderzył mi do głowy niepokój, bo te jaskrawe kolory z czymś mi się kojarzyły, te porozrzucane wszędzie szmaty, wiecznie schnące pranie na naciągniętych sznurkach. Z czymś z czasu, kiedy latałem jeszcze w majtkach i moja pamięć jeszcze nie działała tak jak powinna. Ale z czymś mi się kojarzyło, i kurwa, jak się okazało, dobrze się kojarzyło i nie w ciemię jestem bity, tylko normalnie ze mnie jest prawdziwy były ormowiec, jakbym przeszedł ćwiczenia na inteligencję, jakbym był naukowcem i profesorem w jednym. Bo mnie nie zawiodło przeczucie i jak sobie o tym myślę, to jestem tak cholernie z siebie zadowolony, że jestem taki mądry i w ogóle, nie zawsze, ale wtedy taki byłem, i teraz też trochę jestem, bo to nie może być tak, że najpierw się jest przez trochę, a potem nie, dup, nie wiadomo co się stało, i się przestaje. To nie jest ciąża, żeby mijało. Jest się albo nie, a ja najwidoczniej coś tam jestem. A z tego domu nikt nie wyszedł, podeszliśmy z Pietrkiem, a on zastukał i pamiętam dobrze, że mało drzwi nie odleciały, takie z blachy, jak garaże w mieście czasami, one nie trzymały się na niczym, nie widziałem żadnego zawiasu, jakieś czary albo chuj wie jaki inny galimatias. Ale ktoś je nam otworzył, a mnie odrzuciło od razu, jak je uchylił. I wtedy coś mnie tak ukłuło w środku, w duszy bardziej niż w sercu, i mi się moja matka świętej pamięci przypomniała, albo inaczej, wydało mi się, że stoi nade mną, i tak się nachyla, i pokazuje palcem na mnie, i mówi prosto do ucha, wyraźnie i głośno, ty pamiętaj, Bombel, uważaj na Cyganów, bo oni tacy czarni, Pan Bóg na prośbę dobrej Maryi pomazał ich na czarno, żeby dobrzy ludzie mogli ich odróżnić, żeby widzieli, że na nich trzeba uważać, bo to niebezpieczny naród i ani się człowiek obejrzy, a oni już mogą coś złego zrobić. To mi się przypomniało i jakoś bałem się tam wejść, bo ten facet, co otworzył drzwi, wyglądał jak prawdziwy Cygan, taki swojski co prawda, trochę inaczej niż ci, co przyjeżdżają z Rumunii i gadają tak, że za chuja się nie odróżni słów od siebie, człowiek stoi przed człowiekiem i czuje, jakby stał przed jakimś zwierzęciem, bo nie można się dogadać, nawet się wydaje, że jak ten drugi mówi, jakoś tak bulgocząc, to nie może przecież myśleć i nie jest do końca człowiekiem.
Ten, co otworzył, miał nawet poczciwą mordę, przyglądałem mu się uważnie, aż chyba coś mu się wydało podejrzane, bo też na mnie popatrzył tak dziwnie. I już miałem pewność, bo przez sekundę on zapomniał, żeby panować nad swoim spojrzeniem i przez jego mordę przebiło się to słynne cygańskie spojrzenie, kiedy czuje się na sobie wzrok nie człowieka a diabła. Bo ja już wiedziałem wcześniej, że Cyganie są mistrzami w udawaniu, miałem się na baczności i nie wszedłbym tam do środka, do tego piekła na ziemi, ale jednak zajrzałem tam z dwóch powodów: powoli zaczynała mnie chwytać trzęsawica i zaczynało się robić jak zwykle, gdy nie piję, a po drugie, tam w środku tego kwadratu, w środku tego malutkiego pokoju, który był całym jego domem, w samym kącie na łóżku, na wpół leżała, na wpół siedziała kobieta z długimi i czarnymi włosami, i miała na sobie spódnicę z falbankami, ale tak się z nią porobiło, z tą spódnicą, że było widać nogę w tym miejscu, że mówi się na nią już udo, albo nawet nie wiadomo do końca, czy to już czasem nie jest tyłek, a nie żadna noga. I koszulkę koloru, jakby wszystkie kwiaty, jakie są, zebrał i wymieszał, i poczekał do jesieni, żeby posypać je liśćmi. I było widać przez nią piersi, które akurat się mieściły w tej koszulce, która była z cienkiego materiału, widziałem dokładnie, że z cienkiego, bo można było poznać, po kształcie tych piersi, i bez tej koszulki one wyglądałyby identycznie, miałyby identyczny kształt, tylko kolor po prostu inny. I od razu wyobraziłem sobie, jak ona ściąga tę spódnicę najpierw i zostaje w samych majteczkach i samej koszulce, żeby nie było jej za zimno, i jedziemy do mnie do domu autobusem, kładziemy się u mnie pod pierzyną, albo nawet nigdzie nie jedziemy, tylko czekamy, aż Pietrek z tym Cyganem zasną, i ona przytula się do mnie tymi udami, które są ciepłe, a na majteczkach robi się maluteńka plama, bo stała się już całkiem mokra, jakby trochę jej się chciało sikać i nie wytrzymała troszkę, no i ja czuję to wszystko na sobie, tę jej mokrość i w ogóle, a potem wszystko się toczy tak, jak ja chcę i ona też, tak bardzo, że trudno jest oddychać, i razem się kładziemy na sobie nawzajem. No i dlatego głównie udałem się z nimi do środka i piłem z tym Cyganem, który mówił prawie po polsku i jak na początku czasami nie rozumiałem jakiegoś dziwnego słowa, to później, jak już się trochę upiliśmy, wszystko było takie proste i oczywiste, że nie musiałem się go dopytywać, w ogóle nie potrzebowaliśmy słów, bo on tylko pokiwał głową, a ja od razu wiedziałem o co chodzi.
Ta jego kobieta siedziała obok, czujna i gotowa, a ja udawałem przed starym, że prócz jego i Pietrka nikogo w pomieszczeniu nie zauważam, dopiero potem z szacunku pozwoliłem sobie na jakąś uwagę, ale zrobiłem to tak chytrze, że ani trochę się nie zorientował. Potem i ona zaczęła z nami pić do czasu, aż ten Cygan, który nie wiem, ile mógł mieć lat, bo oni zawsze wyglądają na tyle samo, dopiero jak już są całkiem starzy, to po nich widać, a tak za cholerę nie mogę ustalić, po samej twarzy i po zmarszczkach nie dojdzie się prawdy, bo ci skubani oszukują nawet w tym, kłamią jak najęci swoim wyglądem, choć właściwie wcale nie wyglądają na żaden wiek. Więc ten Cygan potem ją odgonił od stołu i musiała znowu iść na to łóżko, ale nie pokazywała, jaka jest obrażona, jaka jest na niego zła, tylko poszła posłuszna, bardziej nawet kręciła tą piękną dupą, tym cudem na świecie, tym chodzącym dowodem, że Pan Bóg istnieje i ludzie to jego dzieci, tak żeby pokazać się na pewno nam, a jego, tego Cygana, wkurwić trochę, ale nie za bardzo, tak akurat wpasowała się swoimi ruchami w to miejsce, w którym jak coś się robi, to już wkurwia, ale jeszcze nie tak bardzo, żeby uderzyć. Bo to pewnie był jej facet, bo inaczej na pewno by tam nie siedziała, a jego córką nie była na pewno, bo czasami, jak siedziała tam jeszcze z nami i piła to, co przynieśliśmy, z twarzą pokerzysty, to Cygan łapał ją za piersi, i jak ją tak trzymał, to wtedy piersi zamieniały się w cycki, traciły kształt i stawały się obwisłe. No i klepał ją od czasu do czasu po tyłku, który był widocznie twardy, bo taki wydawał odgłos przy tych uderzeniach otwartej dłoni w pośladki. A ja musiałem siedzieć cicho, bo to w końcu była jego kobieta, i mogłaby mi się nawet nie wiem jak podobać, i tak nic bym nie zrobił, żadne akcje w stylu obrońcy honoru poniżonych kobiet, że spierdalaj ty głupi chuju i wpierdol mu.