Każdego dnia

Ptaki

Podajmy czas teraz, podajmy miejsce tutaj. Opiszmy obydwa, jak następuje. Miasto, raczej wschodnia dzielnica. Brązowe ulice, puste albo nie wiadomo czym wypełnione magazyny i zatłoczone ludzkie domy, biegnące zygzakiem wzdłuż linii kolejowej, uderzające o ceglany mur w nagłych ślepych zaułkach. Sobotni ranek, wczesna jesień. To nie jest park, raczej maleńki pusty trójkąt, tak zwana zielona wyspa, coś, co zostało na ostrym przecięciu dwóch ulic, niezagospodarowany kąt. Niespodziane podmuchy wczesnorannego wiatru – to z powodu układu ulic przypominającego kanion, takie socjalne szczęki – targają drewnianą tarczą starej albo tylko wyglądającej na starą karuzeli na skraju zielonej wyspy. Obok kołysze się luźna obręcz kosza na śmieci, kosza brak. Pojedyncze odpadki zawisły na pobliskich krzakach, które wstrząsane atakami dreszczy, próbują je z siebie zrzucić, ale najczęściej spadają tylko liście, plaszcząc o beton, piasek, kawałki szkła, wytartą trawę. Dwie kobiety, chwilę później jeszcze jedna w drodze do albo z pracy. Ścinają róg, szurając nogami, idą ścieżką rozdzielającą zieleń na dwa trójkąty. Jedna, korpulentna, popycha dwoma palcami tarczę karuzeli. Karuzela skrzypi, ten odgłos przypomina krzyk ptaka, a może to rzeczywiście był ptak, jeden z setek ciągnących po niebie. Szpaki. Tarcza obraca się, zatacza. Mężczyzna też wyglądał tak jakoś jak ptak albo jak wielki nietoperz, wisząc, czarne poły płaszcza falowały na wietrze. Najpierw pomyślały, zeznały później, że ktoś tylko zapomniał wierzchniego okrycia, na tym trzepaku albo co to tam jest, drabinka do wspinania. Ale później zobaczyły, że od spodu wystają ręce, białe dłonie, koniuszki zakrzywionych palców niemal dotykały ziemi. W sobotni ranek z początkiem jesieni na zapuszczonym placu zabaw w dzielnicy dworcowej trzy robotnice znalazły tłumacza Abla Nemę dyndającego głową w dół na drabince do wspinania. Stopy miał owinięte srebrną taśmą klejącą, długi czarny trencz zakrywał mu głowę. Kołysał się lekko w porannym wietrze. Wzrost: około... (bardzo wysoki). Waga: około... (bardzo chudy). Ramiona, nogi, tułów: wąskie, głowa: podłużna. Skóra: biała, włosy: czarne Twarz: pociągła, policzki: chude, oczy: wąskie, początki worków pod oczami, czoło wysokie, nasada włosów w kształcie serca, lewa brew opadła, prawa brew uniesiona – twarz, która z biegiem lat stawała się coraz bardziej asymetryczna, prawa strona czuwa, lewa jest uśpiona. Całkiem przystojny człowiek. Ale przystojny, to też co innego. Między gojącymi się starymi zranieniami kilka nowych. A poza tym: Coś się zmieniło, pomyślała jego żona Mercedes, gdy wezwano ją później do szpitala. Może wynika to tylko stąd, że po raz pierwszy zobaczyłam, jak śpi. Właściwie nie, odrzekł lekarz. Wprowadziliśmy go w stan sztucznej śpiączki. Dopóki nie dowiemy się, co z jego mózgiem. A ponieważ to także przestępstwo z użyciem siły, ostatecznie nie można samemu przyjąć takiej pozycji, niezależnie od tego, do czego by się było zdolnym, więc policja stawia pytania. Kiedy ostatni raz widziało się męża.Mercedes długo wpatruje się w twarz. Powiedziałabym: Jak się dobrze zastanowić: jeszcze nigdy się nie widziało. Ale potem odparła jednak: To było... Podczas naszej rozprawy rozwodowej.