Właściciel najlepszego klubu dla gejów

Ten, kto przeżył prawdziwą rozpacz, zrozumie mnie na
pewno. Pewnego ranka budzisz się i nagle rozumiesz, że
wszystko jest źle, wszystko jest bardzo źle. Jeszcze całkiem
niedawno, powiedzmy wczoraj, miałeś możliwość
coś zmienić, poprawić, puścić wagony innymi torami, ale
teraz koniec – zostajesz z boku i już nie masz wpływu na
wydarzenia, które ścielą się dookoła ciebie jak prześcieradła.
Właśnie to poczucie bezradności, dystansu i oddzielenia
człowiek ma oczywiście przed śmiercią, jeśli dobrze
rozumiem koncepcję śmierci – niby wszystko robisz, jak
należy, wszystko miałeś pod kontrolą, więc dlaczego chcą
cię odłączyć od czerwonych pokręconych kabli systemu,
skasować jak plik i wyczyścić jak podskórną infekcję, dlaczego
życie, w którym dopiero co brałeś bezpośredni udział,
przetacza się jak morze w kierunku wschodnim, szybko
oddalając się i pozostawiając po sobie słońce powolnego
umierania. Niesprawiedliwość śmierci szczególnie ostro
odczuwa się za życia, nikt nie przekona cię do celowości
tego przejścia na terytorium umarłych, po prostu nikomu
nie starczy na to argumentów. Ale wszystko jest źle, nagle
sam zaczynasz w to wierzyć, uświadamiasz sobie i cichniesz,
i pozwalasz jakimś szarlatanom, alchemikom i patomorfologom
wyrwać twoje serce i pokazywać je na jarmarkach
i w gabinetach osobliwości, pozwalasz im przenosić je za
pazuchą, by mogli przeprowadzać wątpliwe eksperymenty
i odprawiać ponure rytuały, pozwalasz im mówić o tobie
jak o zmarłym i obracać w przepalonych palcach twoje
serce – czarne od straconej miłości, miękkich narkotyków
i nieprawidłowego odżywiania.
Za tym wszystkim stoją łzy, nerwy i miłość twoich rówieśników.
Właśnie łzy, nerwy i miłość, dlatego że wszystkie
kłopoty i problemy twoich rówieśników zaczynały się razem
z dojrzewaniem płciowym, a kończyły razem z krachem
państwa, i jeśli cokolwiek może zmusić te rozpalone
słowiańskie języki do milczenia, a te mocne, przepalone
płuca do zatrzymania w sobie powietrza – to tylko miłość
i ekonomia, biznes i namiętność, w swoich najbardziej
niesamowitych przejawach – mam na myśli i namiętność,
i oczywiście biznes, wszystko inne pozostaje poza nurtem,
poza ciemnym rwącym potokiem, do którego wszyscy skaczecie,
ledwie osiągnąwszy pełnoletność. Wszystko inne
zostaje jak szumowina, jak kręgi na wodzie, niekoniecznym
uzupełnieniem biografii, rozpuszcza się w tlenie, i chociaż
wydaje się tak samo niezbędne do życia, to naprawdę
wcale takie nie jest. Dlaczego? Dlatego że tak naprawdę
nikt nie umiera z braku tlenu, umiera się właśnie z braku
miłości albo z braku kasy. Kiedy pewnego razu budzisz
się i rozumiesz, że wszystko jest bardzo źle, ona odeszła,
jeszcze wczoraj mogłeś ją zatrzymać, mogłeś wszystko naprawić,
a dzisiaj jest już za późno i teraz zostajesz sam ze
sobą, i jej nie będzie przez jakieś najbliższe pięćdziesiąt lat,
a może i sześćdziesiąt, to na jak długo wystarczy ci jeszcze
chęci i umiejętności, by bez niej przeżyć. Uświadamiasz sobie
to i nagle ogarnia cię wielka i bezgraniczna rozpacz, i pot
występuje, niczym klaun na arenie, na twojej nieszczęsnej
skórze, i pamięć odmawia współpracy, chociaż od tego też
się nie umiera, od tego przeciwnie – otwierają się wszystkie
krany i wylatują wszystkie pokrywy kanalizacyjne, mówisz,
wszystko dobrze, jestem w porządku, dam radę, wszystko
doskonale i za każdym razem boleśnie się uderzasz, trafiając
na te pustki powstałe w przestrzeni po niej, na wszystkie
te powietrzne tunele i korytarze, które zapełniała swoim
głosem i w których teraz zamieszkują potwory i gady jej
nieobecności, wszystko dobrze, mówisz, dam radę, jestem
w porządku, od tego jeszcze nikt nie umarł, jeszcze
jedna noc, jeszcze kilka godzin na terenach usianych czarnym
pieprzem, potłuczonym szkłem, na gorącym piasku
przemieszanym z gilzami i okruchami tytoniu, w ubraniu,
które nosiliście razem, pod niebem, które zostało teraz
tylko dla ciebie, używając jej szczoteczki do zębów, zabierając
do łóżka jej ręczniczki, słuchając jej radia, podśpiewując
w szczególnie ważnych miejscach – tych, w których ona
zawsze milczała, odśpiewując te miejsca za nią, szczególnie
kiedy w piosence chodzi o rzeczy ważne, takie jak życie
albo stosunki z rodzicami, albo koniec końców religię. Co
może być bardziej rozpaczliwe niż te samotne śpiewy, przerywane
od czasu do czasu ostatnimi wiadomościami, gdy
sytuacja układa się w taki sposób, że każda następna wiadomość
może tak naprawdę okazać się dla ciebie ostatnią.
Rozpaczliwsza może być tylko sytuacja z kasą. Wszystko,
co dotyczy finansów, biznes, który robisz, twoja osobista
stabilizacja finansowa zapędza cię w coraz to ciemniejsze
i bardziej ślepe uliczki, z których wyjście jest tylko
jedno – w kierunku czarnej, słabo zbadanej przestrzeni,
gdzie znajduje się województwo śmierci. Kiedy pewnego
razu budzisz się i rozumiesz, że do przeżycia potrzebna
ci jest pomoc z zewnątrz i wskazane, żeby była to pomoc
samego pana boga albo kogokolwiek z jego najbliższego
otoczenia. Ale jaka pomoc, zapomnij, wszystko w tym
życiu związane jest z tobą, a więc i wygrzebać przyjdzie
ci się samemu, dlatego uważaj – biznes i miłość, seks
i ekonomia, tak, tak, ekonomia – to zapalenie prostaty
dla klasy średniej, tachykardia dla pionierów giełd walutowych;
kilka nieudanych projektów legislacyjnych
i jesteś potencjalnym topielcem, to znaczy na pewno cię
utopią, najpewniej w cemencie, i śmiertelne cementowe
fale koloru kawy z mlekiem zamkną się nad tobą, oddzielając
cię od życia, a nawet od śmierci, dlatego że w takim
wypadku nie zasługujesz na normalną, spokojną śmierć,
wygrzebuj się albo się nie wygrzebuj, ale nic nie poradzisz,
zadłużenie finansowe wisi nad tobą jak księżyc w pełni
i zostaje ci tylko wyć do niego, zwracając uwagę urzędu
skarbowego. Ile młodych dusz pochłonęła niezdolność
dokładnego wypełnienia biznesplanów, ile serc rozerwała
polityka prywatyzacyjna; zmarszczki na suchych twarzach
i żółty metaliczny błysk w oczach pozostają po długiej
walce o przeżycie – to nasz kraj, to nasza gospodarka, to
nasza wspólna droga w nieśmiertelność, której obecność
odczuwasz, budząc się pewnego razu i uświadamiając sobie,
że w życiu nie ma niczego poza twoją duszą, twoją miłością
i twoim, kurwa, długiem, którego nigdy nie zdołasz spłacić,
przynajmniej nie w tym życiu. I właśnie o tym porozmawiamy. (...)