jebać sędziego
i całą rodzinę jego

15.02.04 (niedziela)

Kiedy miałem czternaście lat i swoje poglądy na życie, po raz pierwszy nawaliłem się alkoholem. Do spadu. Było bardzo ciepło i nade mną płynęły błękitne niebiosa, a ja leżałem i umierałem na pasiastym materacu i nawet nie mogłem zaklinować, dlatego że miałem dopiero czternaście lat i klinować jeszcze się, po prostu, nie nauczyłem. Przez ostatnie piętnaście lat miałem więcej niż dość powodów, by nie lubić tego życia, a życie od początku, kiedy tylko zacząłem je odbierać, okazało się rzeczą podłą i niewdzięczną, od razu nabrało obyczaju obracać się w takie obsrane sytuacje, o których wspominać się nie chce, ale które zapamiętuje się na długo. Chociaż ze swej strony nigdy nie zgłaszałem żadnych pretensji, oczywiście, wszystko w moich stosunkach z życiem dobrze – nawet mimo jego klinicznego palanctwa. Ogólnie rzecz biorąc, kiedy nie trafiały się kolejne ingerencje z zewnątrz, wszystko mnie urządzało — rządzały okoliczności, w jakich żyłem, urządzali ludzie, z którymi się adawałem, z którymi od czasu do czasu się widywałem, i z którymi przychodziło mi mieć do czynienia. Ogólnie rzecz biorąc nie przeszkadzali mi – ja im też nie. Co jeszcze? Urządzała mnie ilość kasy, jaką miałem, to znaczy – ilość jako taka, bo kasy, tak naprawdę, prawie nigdy nie miałem, urządzała mnie sama zasada jej krążenia dookoła mnie – w dzieciństwie zauważyłem, że banknoty pojawiają się właśnie wtedy, kiedy są ci potrzebne i w przybliżeniu w tej ilości, bez której się nie obejdziesz, zazwyczaj to działało, dokładnie działało, oczywiście jeśli nie do końca straciłeś sumienie i zachowałeś chociaż odrobinę jakiejś tam przyzwoitości, w rodzaju mycia zębów albo niejedzenia wieprzowiny, kiedy jesteś muzułmaninem, to z niepojętą dla ciebie regularnością zjawia się anioł w czarnych buchalterskich zarękawkach i łupieżem na skrzydłach, i zasila twój rachunek bieżący pewną sumą w ekwiwalencie pieniężnym, tak, żebyś z jednej strony całkiem kopyt nie wyciągnął, a z drugiej – przesadnie nie szpanował i nie spaskudził sobie reinkarnacji kupnem tankowców z ropą albo cystern ze spirytusem. Urządzało mnie to, w tej kwestii rozumiałem i popierałem anioły. Urządzał mnie kraj, w którym żyłem, urządzała ilość gówna, którym był wypełniony i które w najbardziej krytycznych momentach mego w tym kraju zamieszkiwania sięgało kolan i wyżej. Wiedziałem, że mógłbym się urodzić w innym kraju, znacznie gorszym, na przykład z ostrzejszym klimatem czy autorytarną formą rządów, gdzie przy władzy byłyby nie po prostu pojeby, jak w moim kraju, a jakieś przymulone pojeby, które przekazywałyby władzę w spadku swoim dzieciom wraz z zewnętrznym zadłużeniem i wewnętrzną pomroką. Tak, uważałem, że dosyć dobrze trafiłem, dlatego niezbyt się przejmowałem tymi rzeczami. Ogólnie rzecz biorąc urządzało mnie wszystko, urządzał telewizyjny obrazek, który widziałem za oknami mieszkań, w których mieszkałem, dlatego starałem się po prostu niezbyt szybko przełączać programy, bo zdążyłem zauważyć, że jakiekolwiek przejawy uwagi ze strony zmontowanej dookoła mnie realności zawsze kończą się z dużym wyprzedzeniem prognozowanymi podłościami czy po prostu drobnym życiowym skurwysyństwem. Rzeczywistość dowcipna jest sama w sobie, jednak całkowicie przesrana przy podliczeniu pomeczowych statystyk, kiedy analizujesz swoje i jej wskaźniki i widzisz, że fauli z jej strony było kilka razy więcej, a wykluczenia trafiały się tylko w twojej drużynie. Jeśli coś mnie jednak naprawdę przygniatało, to właśnie te ciągłe i namolne starania tego teleobrazka, by wejść ze mną w niezgodne z naturą stosunki płciowe, czyli mówiąc po prostu – wyruchać mnie za pomocą moich praw społecznych i chrześcijańskich obowiązków. Wesoło przeżyłem te swoje piętnaście lat dorosłego życia, nie biorąc udziału w budowie społeczeństwa obywatelskiego, nie chodząc do punktów wyborczych i skutecznie unikając kontaktów z wrogim narodowi reżimem, jeżeli rozumiecie, co właściwie mam na myśli; nie interesowała mnie polityka, nie interesowała ekonomia, nie interesowała kultura, nawet prognoza pogody mnie nie interesowała, chociaż to była jedyna w tym kraju rzecz, która budziła zaufanie, ale mnie ona i tak nie interesowała.
Teraz mam trzydzieści lat. Co zmieniło się przez ostatnie piętnaście lat? Prawie nic. Nawet wygląd tego jebanego prezydenta niezbyt się zmienił, w każdym razie jego portrety tak, jak retuszowano wtedy, tak retuszuje się teraz, nawet ja to zauważyłem. Zmieniła się muzyka w radiu, ale ja go, na ogół, nie słucham. Zmieniły się ubrania, ale lata osiemdziesiąte, o ile wiem, ciągle są w modzie. Nie zmienił się teleobrazek, wciąż taki jest lepki i żrący, jak rozlana na parkiecie lemoniada. Nie zmienił się klimat, zimy jednak są tak samo długie, a wiosny – długo oczekiwane. Zmienili się przyjaciele, czyli jedni na zawsze zniknęli, natomiast inni się pojawili. Zmieniła się pamięć – stała się dłuższa, ale nie stała się lepsza. Sądzę, że wystarczy jej jeszcze gdzieś na sześćdziesiąt lat trwałego bytowego pochuizmu i niezłomnej równowagi duchowej. Czego sobie życzę. Amen(...)