Zamieć

Nienaganna stylizacja językowa idzie w parze z charakterystyką postaci. Oto idealistyczny lekarz, nie bacząc na przeciwności losu, rusza przez pustkowie rosyjskiej prowincji, by czynić dobro.

Podobnie jak w poprzedniej powieści Sorokina „Dzień oprycznika”, akcja książki rozgrywa się w niezbyt odległej przyszłości, zapewne w drugiej połowie obecnego stulecia. Mimo to zarówno realia społeczne, jak i stylizowany na archaiczną ruszczyznę język bohaterów (brawa za znakomity przekład!) przywodzą na myśl dziewiętnastowieczną prowincjonalną Rosję.

„Zamieć” czyta się wybornie z wielu powodów, a jednym z nich jest jej dzika, niczym syberyjska przyroda, nieokreśloność. Mniejsza o rozwiązania fabularne, te są tu tylko pretekstem do stawiania coraz to nowych pytań o Rosję i Rosjan. Nie ma na te pytania jednoznacznej odpowiedzi, za to Sorokin, na podobieństwo alchemika szukającego kamienia filozoficznego, zabiera nas w przedziwną, baśniową podróż po bezdrożach duszy rosyjskiej. Polecam. Nie tylko rusofilom.

Mroźny oniryzm Sorokina pokazuje świat obcy, dziwny, bez celu. Wszystko tu wyłania się w nieprzewidywalnym, groteskowym obrazowaniu z chaosu symbolizowanego przez śnieżycę.

Warto w czasach bezustannego pośpiechu na chwilę zatrzymać się nad „Zamiecią”, przyjrzeć całemu kalejdoskopowi postaci pojawiających się na zasypanych śniegiem rosyjskich traktach.

Sorokin, stworzył dzieło, które jest zarówno paralelą historiozoficzną, jak i pamfletem społeczno-socjologicznym. Dzieło o niemożności wyrwania się z zaklętego kręgu, którego granice od dawien dawna wyznaczają typowo rosyjskie – wspomniane już powyżej – przywary.

„Zamieć” to historia na jeden wieczór. Czyta ją się w dwie godziny. Rozmyśla o niej znacznie dłużej.