Waszyngtońska gorączka

Nad Waszyngton nadciągała zima, kończył się pierwszy rok nowej Nowej Normalności. Dzień po dniu coraz wcześniej zapadał zmrok, ludzie znów zaczynali chorować, siły antydemokratyczne krzepły. Może wciąż jeszcze dało się to wszystko odkręcić? A może było już za późno i tylko zbiorowo mydliliśmy sobie oczy? Cóż, tak czy inaczej coś trzeba było robić. Więc choć wszystkie znaki zwiastowały katastrofę, Leah Hunt-Hendrix urządziła przyjęcie bożonarodzeniowe.

            Dom miała po temu idealny, w wiktoriańskiej cegle, wart dwa miliony dwieście tysięcy. Wiśniowe deski podłogi przestronnego salonu płynnie wychodziły na otwarty pokój stołowy – idealny na eleganckie kolacje. A na większe okazje przydawał się duży taras na dachu, z widokiem na dzielnicę Logan Circle.

            Nie każda trzydziestoośmioletnia działaczka postępowa może sobie pozwolić na taki dom, ale też nie każda progresistka to wnuczka H.L. Hunta, nieżyjącego już króla nafty, niegdyś uważanego za najbogatszego człowieka świata. Hunt żył na bogato, zgodnie ze stanem konta. Był hazardzistą z Teksasu, pieniądze na pierwsze działki roponośne wygrał ponoć w pokera. Był też bigamistą ukrywającym dwie rodziny i prawicowym komunistożercą, który wielbił Josepha McCarthy’ego.

            H.L. Hunt był Amerykaninem z rodzaju tych, wokół których powstają teorie spiskowe: wiązano go (mimo braku dowodów) z zabójstwami Johna F. Kennedy’ego, Roberta F. Kennedy’ego, Martina Luthera Kinga.

            Tymczasem jego wnuczka nazwała swojego tyciego białego psiaczka na cześć Malcolma X. – To Malcolm. – Leah otworzyła drzwi domu i wskazała na czworonożny kłębek puchu ujadający gdzieś przy jej kostkach. – Moje maleństwo.

             Minął już niemal rok, od kiedy Donald Trump opuścił Waszyngton, a ja miałem za cel ustalić, co właściwie po sobie pozostawił. Właśnie dlatego w połowie grudnia zaliczałem kolejne imprezy świąteczne. W Waszyngtonie zawsze jest ich mnóstwo – to doskonała okazja dla rozmaitych instytucji, żeby podnieść pracowników na duchu i naoliwić potencjalnych klientów, a dla tych, co grają o władzę, żeby ściągnąć do domów Znaczne Nazwiska (to często używane w Waszyngtonie wyrażenie oznacza „ważnych ludzi”) i w ten sposób dodać znaczności własnym nazwiskom. Zawsze miałem wrażenie, że panuje na tych przyjęciach drętwa atmosfera, jakby szło się do roboty w niepłatnych nadgodzinach. To jednak dobra okazja, żeby wywęszyć, o czym ludzie plotkują i czym się martwią, więc wybrałem się na dwa przyjęcia. Dzieliło je tylko kilka kilometrów, ale zbierały ludzi z dwóch różnych światów. Jedno miało odbyć się w domu Matta i Mercy Schlappów, dwojga najzagorzalszych trumpiąt w osławionym waszyngtońskim Bagnie. Najpierw jednak zjawiłem się tu, pośród radykałów z hipsterlewicy.

            Płomienie trzaskały w kominku w salonie, a Malcolm w wersji maltipoo tropił okruszki sera, bo zebrani socjaliści dokonywali jego redystrybucji na podłogę. Tych cisnących się w  kuchni obserwował Corbin Trent, były rzecznik prasowy kongresmenki Alexandrii Ocasio-Cortez. Zaczął pracować dla tej socjaldemokratki, która z barmanki wyrosła na przywódczynię lewicy, po tym jak pomógł założyć parę organizacji postępowych, których celem było wymiecenie choć części próchna z  Izby Reprezentantów. W końcu jednak, rozczarowany przemianą Ocasio-Cortez w centrystkę, odszedł z Kapitolu i na nowo oddał się byciu outsiderem. Obecnie mieszkał w Knoxville w Tennessee (Waszyngton odwiedzał okazjonalnie), a za misję obrał sobie wyszukanie demokrapopulisty, który mógłby w kolejnych wyborach powalczyć o nominację z Bidenem. Raz po pijaku zadzwonił przez pomyłkę do Steve’a Bannona[1] z prośbą o poradę.

            W salonie był Ryan Grim, szef stołecznego biura lewicującego portalu The Intercept. Miał na sobie koszulkę z dużą fotografią i gawędził z przyrodnim bratem Juliana Assange’a – producentem filmowym, który przyjechał do Stanów, żeby działać na rzecz oswobodzenia założyciela serwisu WikiLeaks. Grim regularnie zjawiał się na takich imprezach. Natomiast stojący opodal Faiz Shakir, główny doradca strategiczny senatora Berniego Sandersa, tłumaczył właśnie gościom, że on na takie imprezy nigdy nie przychodzi.

            – Sarah mnie zmusiła. – Wskazał na żonę, Sarah Miller, byłą asystentkę w Departamencie Skarbu, obecnie pracownicę think tanku do spraw rozbijania monopoli. – A nasza opiekunka do dzieci mieszka u nas w suterenie, więc nie miałem wymówki.

            Shakir nie był może lwem salonowym, ale zręcznie nawigował pośród sprzeczności nieuniknionych na takich zgromadzeniach. Pracował kiedyś dla postaci z establishmentu, jak spikerka Izby Reprezentantów Nancy Pelosi czy lider większości senackiej Harry Reid. Uruchomił też własną postępową grupę medialną o nazwie More Perfect Union (Doskonalszy Związek), która produkowała profesjonalne filmy wspierające amerykański ruch związkowy i politykę gospodarczą. Był zarazem outsiderem i człowiekiem wtajemniczonym – przekaźnikiem między administracją Bidena a grupami, które chciały przeciągnąć prezydenta ku lewicy. Kimś takim chciała też zostać Leah.

            Ludzie tacy jak Shakir przychodzili na jej przyjęcia, bo ją lubili, ale też dlatego, że warto było ją znać. Organizacje postępowe mają niewielu organizatorów funduszy, którzy wywodziliby się z bogatych rodzin i bywali wśród multimilionerów. Leah pomagała zebrać środki na rozruch projektów wielu z jej gości, w tym również na More Perfect Union Shakira.

            Od porażki Hillary Clinton w 2016 roku bogaci, dobrze wykształceni liberałowie borykali się z myślą, że są oderwani od wyborców, bez których nie da się odeprzeć fali prawicowego populizmu. Dla Leah wyzwanie polegało na tym, że chciała pomóc w rozwiązaniu tego problemu, choć sama była jego częścią: bogata biała pani walcząca z nierównościami, pracująca nad poprawą odbioru demokratów w coraz bardziej różnicującej się klasie pracującej. Bardzo wcześnie zaczęła wspierać finansowo ruch Black Lives Matter, pomagała zbierać fundusze dla postępowych kandydatów do Kongresu w całym kraju – w tym wielu takich, którzy zobowiązali się na piśmie, że nie przyjmą żadnych pieniędzy pochodzących od przemysłu paliw kopalnych, a to przecież dzięki niemu rodzina Leah trafiła do warstwy sponsorskiej.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.