Tequila Oil, czyli jak się zgubić w Meksyku

CZĘŚĆ PIERWSZA: WTEDY
I’m eighteen: I just don’t know what I want.
Eighteen: I gotta get away, I gotta get out of this place.
Alice Cooper, Eighteen

Nie jestem pewien, dlaczego to zrobiła. Może miała specyficzne poczucie humoru, może to przez mój brytyjski akcent albo z powodu wyznania, że nigdy dotąd nie leciałem nad Atlantykiem. A może poskarżył się na mnie któryś z pasażerów.
– Chodź, skarbie, usiądź w pierwszej klasie – powiedziała stewardessa.
Otworzyłem usta ze zdziwienia.
– Chodź, chodź, usiądziesz z przodu. Jest wolne miejsce.
Moje wahanie wynikało nie tylko z zaskoczenia, ale też z zażenowania. Wyglądałem koszmarnie: nie zdołałem spakować wszystkiego do plecaka, w ostatniej chwili poupychałem część rzeczy do reklamówek. Wszystko, co się w nich nie zmieściło, miałem na sobie. Tak więc na dwukolorową koszulkę i czarne rurki wymagane przez punkowy styl roku 1979 nałożyłem jeszcze mundur polowy z demobilu zakupiony w sklepie turystycznym.
Taki strój był w sam raz, gdy pośród brytyjskiej szarugi jechałem na lotnisko. Teraz jednak siedziałem w amerykańskim, dobrze ogrzanym samolocie. Od chwili startu stopniowo zrzucałem z siebie kolejne warstwy ubrań. Przez około dziesięć godzin, jakie nam zajął lot do Houston, zdołałem już porozrzucać wokół siebie tyle rzeczy, że teraz, gdy został nam ostatni odcinek podróży – do stolicy Meksyku – siedziałem z kolanami podciągniętymi pod brodę, w pozycji embrionalnej.
– Gloria, mam zabrać ze sobą rzeczy? – znałem jej imię z identyfikatora, a zdążyłem już wypić wystarczająco dużo buteleczek alkoholu, żeby przełamać onieśmielenie, jakie budziła we mnie jej wprost nierzeczywista amerykańska doskonałość (puszysta blond fryzura, ogromne piersi).
– A czemu nie? – spytała Gloria z uśmiechem zdolnym opromienić całą galaktykę.
Chwiejnym krokiem poszedłem za nią przez całą długość samolotu, szeleszcząc reklamówkami. Minęliśmy klasę biznesową i dotarliśmy w końcu do zacisznej oazy klasy pierwszej. Rzeczywiście, było tam zaledwie kilku pasażerów. Gloria usadziła mnie na nowym miejscu niczym cudowna pielęgniarka. Gdyby miała do dyspozycji szpitalną kołdrę, na pewno by mnie nią opatuliła. Doszedłem do wniosku, że się zakochałem. Rozsądek jednak podpowiadał mi, że to nie najlepsza pora na deklarowanie uczuć.
Gloria pomogła mi doprowadzić do porządku chaos szeleszczących reklamówek – jakimś cudem wszystkie zniknęły w rozmaitych przepastnych szafkach nad moją głową. Rozejrzałem się po nowo zyskanej przestrzeni: czułem się jak na jachcie.
W fotelu obok siedział Meksykanin. Był dobrze ubrany – później przekonałem się, że to typowy meksykański strój biznesmena: „sportowa” marynarka w poważnym, ciemnografitowym kolorze, amerykańskie spodnie i sygnet wielkości byczego jaja.
Pochylił się w moją stronę i spytał konspiracyjnym szeptem:
– Masz ochotę jeszcze się napić? – Choć na pewno było po mnie widać, że zdążyłem już co nieco wychylić, to owo „jeszcze” nie brzmiało wrogo. – Poczęstuj się moim szampanem.
Skorzystałem z propozycji. Przyniesiono nam ogromne, soczyste steki. Czułem się jak w raju. „Tak właśnie powinno wyglądać życie – pomyślałem. – Tak mogłoby wyglądać życie”.
 Kiedy popijaliśmy whisky, biznesmen spytał, jak dużo wiem o Meksyku.
– Tyle co z lektur – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.
–?Como se llama? – spytał.
– Hugo – odpowiedziałem. Podróże do na Półwysep Iberyjski nauczyły mnie, że imię Hugh jest nie do wymówienia dla osób hiszpańskojęzycznych.
– Hugo, pozwól, że coś ci powiem – rzekł Meksykanin, po czym na chwilę zawiesił głos dla zwiększenia efektu. – Coś ci powiem. Jesteś młodym człowiekiem (wyraz jovencito dosłownie oznacza młodzieniaszka, ale puściłem to mimo uszu). Chcesz tu zarobić trochę pieniędzy?
– Tak – odpowiedziałem niepewnie.
Mężczyzna spojrzał na mnie z wielkim smutkiem w oczach.
– W Meksyku jest dużo narkotyków i ludzi, co nimi handlują – użył słowa narcotraficantes, starannie je wymawiając, jakby badał jego smak.
To próba charakteru czy propozycja biznesowa? Zgodziłem się (na tyle trzeźwo, na ile zdołałem), że narkotyki z pewnością stanowią problem.
– Oczywiście, można sporo zarobić, podróżując z narkotykami, ale istnieje inny, łatwiejszy sposób.
A więc o to chodzi! Meksykanin przechylił się nad poręczą fotela w moją stronę i, choć dzieliła nas spora odległość, chwycił mnie za ramię.
– Jeśli weźmiesz samochód stąd – rzucił, niedbałym gestem wskazując chyba teksańskie równiny, nad którymi właśnie przelatywaliśmy – i przejedziesz nim cały Meksyk aż do Ameryki Centralnej – tu wykonał kolejny gest, wskazując ręką przed siebie, jakby rozwijał dywan lub belę tkaniny, po czym na chwilę zawiesił głos. – Mówię ci, przyjacielu. Ktoś ci za niego dobrze zapłaci. Ktoś ci za niego bardzo dobrze zapłaci.
– Dlaczego? – nie bardzo rozumiałem.
– Z powodu dolara. Nosotros no tenemos dólares. Ustedes, si. Así es. Ale również z powodu podatków – tutaj zmrużył oczy. – Musimy płacić za import samochodów. Ale nie tylko podatki! Jeśli chcemy przejechać samochodem przez granicę, to… Trrach! – uderzył dłonią w dzielące nas oparcie foteli. –!Nos muerden!
– Słucham?
– Ogryzają nas, odrywają mały kęs, mordida, czasem równowartość całego samochodu. Ale ty, gringo mówiący płynnie po hiszpańsku, ty mógłbyś to zrobić! – tu wykonał kolejny niejasny gest, otwierając szeroko ramiona, jakby chciał pokazać, że wszystko jest możliwe, jeśli ma się tylko dość odwagi. Po raz pierwszy w życiu ktoś mi powiedział, że mam odpowiednie kwalifikacje do jakiejś roboty.
– Po co zabierać samochód aż do Ameryki Centralnej? – moja znajomość geografii nie była imponująca, ale wydało mi się przesadą jechać przez cały kraj aż do Belize czy Gwatemali za południową granicą. – Nie można go sprzedać w Meksyku?
– My mamy tyle samochodów, ile nam potrzeba – powiedział mężczyzna z lekko protekcjonalnym uśmiechem. – Ale tam, na południu, ellos pobrecitos no tienen nada de nada. Kupią wszystko. Duży amerykański samochód zdobyty na czarnym rynku to dla nich przepustka do lepszego świata. A jeśli przewieziesz go przez dwie granice, a przy tym dwukrotnie unikniesz płacenia podatków i kontroli policji, zarobisz fortunę!
Ponownie rozparł się w swoim fotelu. Zanim jeszcze znaleźliśmy się nad Meksykiem, już spał. Nigdy się nie dowiedziałem, jak się nazywał.
W normalnych warunkach szybko zapomniałbym o tej rozmowie. Warunki jednak nie były normalne: siedziałem otumaniony w nierzeczywistej przestrzeni pierwszej klasy, z ciemności w dole pędził mi na spotkanie Meksyk, a w żyłach miałem tyle alkoholu, że nawet na ziemi zdawałoby mi się, że fruwam.
Miałem osiemnaście lat, niemal pierwszy raz w życiu byłem z dala od domu i miałem mnóstwo czasu do stracenia. Propozycja Meksykanina wydawała się najrozsądniejsza pod słońcem.
Postanowiłem tak zrobić.
(...)