Siomga

PAN ŚWIATŁA, WŁADCA WODY


I nawet tu, w tej dwumetrowej toaleto-łazience z prysznicowym brodzikiem i grzybem na ścianach, nie mogę czuć się bezpiecznie. Tak – tutaj nie ma okien i nie może mnie widzieć, a to, oczywiście, trochę przeszkadza mu walić konia, chociaż nie wiem, może dźwięki podniecają go nawet bardziej.
Siedzę na przykrytym błękitną plastykową klapą klozecie, słyszę, jak w kuchni z nie zakręconego kranu cieknie woda, baterii w laptopie zostało 68%, drzwi do łazienki nie mają zamka i jeśli postanowi wtargnąć do naszego mieszkania, żeby w końcu mnie zgwałcić, nie będę miała gdzie się schować, będę po prostu siedzieć na klozecie z laptopem na kolanach (dobrze przynajmniej, że nie na jajach!) i w milczeniu będę na niego patrzeć. Dokładnie sobie wyobrażam, jak się to odbędzie: będę sparaliżowana, nie zdołam nawet wypuścić powietrza, nawet przełknąć śliny, serce będzie łupać mi w mózgu, a oczy zrobią się idealnie okrągłe. On, myślę, będzie nie mniej przestraszony. On w ogóle jest taki strachliwy, wstydliwy i odludek. On się mnie boi, tyle razy słyszał, jak używam niezrozumiałych dla niego długich słów, widział, jak czytam książki, jak piszę coś na laptopie – wszystko to niepotrzebne i nieosiągalne dla niego, przeczytał tylko kilka przygodowych książek w dzieciństwie, a potem tyle samo broszur o rurach, kanalizacji i kranach. Teoretycznie mogłabym zaprosić go, żeby naprawił kran w kuchni. Praktycznie już na samą myśl o nim mnie zmraża i boję się wrócić do pokoju. Ściągnęłam sobie na głowę czarne kosmate wąsy.
Nasz pokój, dziesięć metrów kwadratowych – to jego telewizor. Albo akwarium. Albo klatka z chomikami. Misza poszedł palić trawę ze swoim dilerem i jego dziewczyną Anną-Marią. Dobrze przynajmniej, że nie Marią-Antoniną. Chociaż to prawie to samo. Przedtem myślałam, że takie imiona zdarzają się w najlepszym wypadku w historii, a w gorszym – w literaturze. Od niedawna wokół mnie zaczęło pojawiać się coraz więcej Frid Stern, Emanueli, Augustynów, Franciszków i Symeonów.
Sprzedawca trawy nazywał się jakoś bardzo prosto, nawet nie pamiętam jak. Handel gandzią – to jego hobby, zajęcie dla przyjemności. Pieniądze zarabia na tym, że kieruje zakładaniem angielskich parków dla bogaczy. Umie robić eleganckie skalniaki, ten Roma, czy jak mu tam. I dlatego jeździ czerwonym chevroletem i nosi garnitury od Michaiła Woronina, jest też wrażliwy i delikatny – zresztą, jak większość ludzi związanych z gandzią. Boi się oglądać horrory, po na widok krwi i poszarpanych wnętrzności ma nudności i nie może zasnąć. We wszystkim innym Roma nie jest szczególnie interesujący, skalniaki tłucze na jedno kopyto, nigdy szczególnie go nie pociągały, pociąga go natomiast Anna-Maria, chociaż nie wiem, co tak czarującego w niej jest, poza imieniem.
Misza poszedł do nich, mówiąc, że wymaga tego etyka – trzeba być w dobrych stosunkach ze swoim dostawcą. Dostawcą statków. Wymagają tego niepisane prawa żeglugi morskiej i ogrodnictwa.
Zostałam, żeby zająć się pożytecznymi dla mnie sprawami. Początkowo rozłożyłam na podłodze kolorowy koc, potem czym prędzej otworzyłam na oścież lufcik, za którym dzień zaczął już kisnąć i blaknąć, i siadłszy na kocu i otwierając nogi niczym lufcik, zaczęłam się starannie rozciągać. Moje ruchy były płynne i miękkie, starałam się unikać bólu, a posmak lekkiego dyskomfortu tylko wzmacniał przyjemne ciepło w mięśniach i nagłe skurcze macicy. Tak, ociekając potem, jęcząc z wysiłku, w myślach rysowałam sobie każdy swój mięsień, zbity i silny, niemal gumowy, napięty, posłuszny, żywy. Skrzyp parapetu i głuche uderzenia w nasze kraty na oknach nadawały mi rytm, im bardziej przyspieszony stawał się mój oddech, im bardziej mokra stawała się podkoszulka, tym niżej pochylałam się głową i piersiami wzdłuż nóg, tym wyżej zadzierałam nogi, tym lepiej naprężałam piersi. Skrzypienie za oknem stawało się coraz bardziej przejmujące i coraz szybsze, jakieś konwulsyjne, egzaltowane, histeryczne, aż nagle uświadomiłam sobie, że to nie po prostu przypadkowe dźwięki z dworu, że to nie ptaszek usiadł na gościnnym skraju naszego okna, że to nie bezdomny łaciaty pies gryzie pod brzózką robaczywą świńską kość, że to nie sąsiadka z prawej szoruje „Gazetą po ukraińsku” okna przed Wielkanocą, i nawet nie sąsiad z lewej ostrzy noże kuchenne, śliniąc filtr swojego wiecznego pół spalonego papierosa. Położyłam się płasko na kolorowym kocu, wyciągając nogi i dotykając dłońmi do zewnętrznej strony ud. Zamknęłam oczy i głęboko oddychałam. Musiałam poczekać, aż krew w moich żyłach przestanie tak nieznośnie szurać w tę i z powrotem, niepokojąc wody Światowego Oceanu, aż ciśnienie znów spadnie do normy, kiedy serce przestanie rozdymać swoje miechy, płuca przestaną drżeć, a żółte i czarne koła w oczach znów schowają się w moich źrenicach. Za oknem jeszcze kilka razy gwałtownie skrzypnęło, szarpnęło i ucichło, zaczaiło się, chociaż wciąż czułam na sobie spojrzenie, które strącało z mojej skóry krople potu i one rozpryskiwały się bryzgami na wszystkie strony, spadając na nos niezadowolonemu kotu.
I wtedy ogarnęła mnie panika. On tam jest, za oknem, znów przyszedł, znów na mnie patrzy. Widzi mnie, słyszy mój oddech, ogląda rumieńce na moich policzkach i pasma mokrych potarganych włosów. Jego wzrok jest na tyle wyostrzony i wyczulony, że wyraźnie niczym przez szkło powiększające, widzi najdrobniejsze włoski na moim ciel i może z zamkniętymi oczami narysować na zaparowanej od jego oddechu szybie kontury bladego znamienia w kształcie motyla po wewnętrznej stronie mojego prawego uda.
Czuje mój zapach, może wyobrazić sobie odcień rogówki moich oczu, wie nawet, co dzieje się ze mną, kiedy moja macica zaczyna się kurczyć.
Powoli wstałam i odwróciłam się od okna: dla mnie najstraszniejsze jest go zobaczyć. Zobaczyć jego wąsy, jego niedogolony podbródek, półotwarte usta z wyschniętymi bladymi wargami, krzaczaste brwi i zastygłe spojrzenie okrągłych oczu. Umiem go sobie wyobrazić, umiem narysować każdą, najdrobniejszą rysę jego twarzy, zasmarowaną czapkę na splątanych gęstych włosach, wielkie popękane dłonie, zachlapane błotem i zadeptane brązowe trampki z mnóstwem wentylacyjnych otworków w kształcie rombów. Ale dalej klisza się urywa – moja wyobraźnia zastyga jak kropla sosnowej żywicy i tam wewnątrz, w bursztynie, zostajemy razem: jego szara twarz za lufcikiem, stróżka śmierdzącej śliny w kąciku ust, spojrzenie zwierzęcia, pochłoniętego przez instynkt, skamieniała dłoń w miękkim rozporku spodni – i ja z twarzą zwróconą do góry, z zastygłymi kończynami, sparaliżowana, przerażona, błagalna, idealna ofiara. I sposób uwolnienia z tego bursztynu nie jest mi znany, zdaje się, nijak nie można się z niego wyrwać, to takie piekło, tak pułapka, matnia, śmierć, wieczne życie – oto dlaczego unikam patrzenia w stronę okna, oto dlaczego poruszam się po pokoju bokiem albo tyłem. Majtki, jak na złość, zsuwają się z lewego pośladka i kokieteryjnie się marszczą. To teraz takie niedorzeczne, mechanicznie poprawiam miękka tkaninę i od razu rozumiem, jaką pomyłką był ten odruch. Powolne i ledwo słyszalne skrzypienie za oknem powraca, moje figlarne majtki wzburzyły życie w jego wielkich i brudnych, zapaskudzonych spermą majtkach.