Felix Austria

Anger-mydlarz czuł się jak czarownik, kiedy otoczony chmurą wyziewów statecznie i powoli mieszał mydło w kotle wielką kopyścią, wyjmował ją, wpatrywał się w mętną maź, badał krople, gęste, ciężkie niby roztopiony bursztyn, skapujące z końca kija na powierzchnię lśniącej masy.

Nigdy nie używał tłuszczu zwierzęcego, choć tak byłoby taniej, a gotowe mydło pieniłoby się obficiej. Ale robiło mu się niedobrze od zapachu smalcu i łoju: „Takiego mydła nie wziąłbym do rąk” – mawiał.

Bezustannie eksperymentował, by uczynić swoje mydło lepszym, bardziej wonnym. Zamiast wody dodawał mleka albo śmietanki, aromatyzował oliwę ziołami, dosypywał do gotowej masy garście suszonych, roztartych liści mięty, płatków róży, macierzanki, rumianków, kwiatów lipy. A potem, gdy kawałki mydła dojrzewały w chłodnej piwnicy, siedział nad nimi, wwąchując się i wpatrując, jakby miał nadzieję na własne oczy zobaczyć wszystkie te niewidzialne przemiany substancji zachodzące w każdej chwili wewnątrz mydlanych brył.

Podtykał mydło żonie pod nos i drżącym z napięcia głosem powtarzał: „Pachnie jak ciepły, uspokajający napar! Piana jest w dotyku jak aksamit! Skóra po myciu gładziutka jak u niemowlęcia!”

Za każdym razem, kiedy Anger-mydlarz wyczarował coś nowego, w milczeniu przynosił kawałek mydła żonie, usiłując nie okazywać zdenerwowania. Żona nie czuła większej różnicy między mydłami: wszystkie były brunatne – od najjaśniejszego do najciemniejszego odcienia, wszystkie miały słodkawy zapach, przywodzący na myśl aromat zgniłych owoców. Czyż jednak mogła nie sprawić mężowi przyjemności, przecież jego radość była jej radością, ich radością, Bożą radością.

Namydlała się długo i starannie, nie od razu spłukując gęstą pianę. Potem oblewała się podgrzaną w kotle wodą i wołała męża. Wchodził cicho, bardzo zdenerwowany: poznawała to po czerwonych plamach na białej, delikatnej skórze, po tym, jak ostrożnie, powoli i długo wciągał powietrze w nozdrza. Cicho obchodził ją i stawał z tyłu. Przez kilka pierwszych chwil czuła na karku jego gorący oddech, który jak lekkie piórko łaskotał ramiona i obojczyki. Mydlarz obwąchiwał ją, oddychając głośno i szybko jak jeż albo głęboko wciągając powietrze pełną piersią.

Potem przychodziła próba dotyku: opuszki palców pełzały po skórze płynnymi, krętymi ruchami, to zamierając, to znów niespodzianie zmieniając kierunek, to przywierając mocno – i nagle dotykając delikatnie rudawego puszku, od czego dostawała gęsiej skórki.

Anger-mydlarz uważnie podawał jej ubrania, powtarzając: „Tym razem zapach jest silniejszy niż kiedykolwiek. Na pewno długo wytrzyma, napar z kminku był bardzo skoncentrowany. I skóra niezaczerwieniona. To dobrze, to dobrze. A nie jest przesuszona?” – troskliwie i z zawodowym zainteresowaniem pytał żonę.

A ona chwaliła mydło, starając się za każdym razem zrobić to nowymi słowami. Nigdy jednak nie powiedziała mu, że wedle jej spostrzeżeń najdłużej na skórze i włosach trzymał się zapach mydła z brzozowego dziegciu.

Gorzej było z kupującymi. Mało dbali o zapach i delikatność piany, a jeszcze mniej o włożoną w mydło miłość. Mydło ze świńskiego łoju, trzykrotnie tańsze, nadawało się do prania – a do czegóż jeszcze miało się przydać? Czy to człowiek wodą się nie umyje?