Rok Małpy

Patti Smith

Rok Małpy

fragment

Dokładnie naprzeciw hotelu mieścił się punkt spedycyjny. Ostatnia partia moich rzeczy pojechała w pudłach do Nowego Jorku, a ja przeszłam się na drugi koniec miasta, ku królestwu Jacka Kerouaca. Spacerując po Chinatown, całkiem niespodziewanie wpadłam na przygotowania do chińskiego Nowego Roku, który miał być Rokiem Małpy. Z nieba leciały barwne papierki, kwadraciki z czerwonym stemplem w kształcie małpiego pyska. „Parada 27 lutego”. Kroiło się niezłe widowisko, ale wiedziałam, że tak długo nie zabawię. Ciekawe, że to właśnie w Nowy Rok wyjechałam z San Francisco – teraz nadchodził kolejny, a ja znów szykowałam się do wyjazdu. Czułam już, że ciągnie mnie do domu, choć gdy się tam z kolei zasiedzę, zaczyna mnie ciągnąć wszędzie indziej.

Ławka z trzema mądrymi małpami była pusta. Usiadłam na parę minut, żeby zebrać myśli, bo zaskoczyły mnie te obchody. Pamiętałam, że jako dziecko na spacerze z wujkiem stanęłam kiedyś przed podobnym wizerunkiem trzech małp. Którą chciałabyś być? – spytał. Tą, która nic złego nie widzi, tą, która nic złego nie mówi, czy tą, która nic złego nie słyszy? Trochę mnie wtedy zemdliło, bo bałam się źle wybrać.

Znalazłam boczną uliczkę gdzieś na obrzeżach Chinatown. Pierożki na wynos, dwa stoły przykryte żółtą ceratą. Żadnego menu. Siedziałam, czekałam. Po chwili zjawił się chłopak z okrągłą buzią, ubrany w piżamę, niosąc szklankę herbaty i koszyczek pierożków gotowanych na parze, a potem zniknął za różowo-zieloną zasłoną w kwieciste wzory. Jakiś czas siedziałam, dumając, co dalej, aż wreszcie postanowiłam podążyć za impulsem, który weźmie akurat górę nad innymi. A więc za tym zwycięskim. Herbata była zimna i nagle zdałam sobie sprawę, że jestem zupełnie sama w jakiejś dziwacznej jadłodajni. To karykaturalne wrażenie narastało, aż poczułam się, jakby trzymało mnie tu jakieś pole siłowe, niczym mieszkańców zabutelkowanego miasta Kandor ze starych historyjek o Supermanie.

Parę ulic dalej słychać było serie petard. Rok Małpy już się rozpoczął, a ja nie bardzo wiedziałam, czego się po nim spodziewać. Skoro moja matka urodziła się w 1920, w Roku Metalowej Małpy, rozumowałam, więzy krwi mogą mnie ochronić. Chłopak wciąż się nie zjawiał, więc zostawiwszy na stole parę monet, wymknęłam się spod niewidzialnego klosza i ruszyłam z Chinatown do Japantown, z powrotem w stronę hotelu.

Rozłożyłam na łóżku niewielki dobytek: aparat fotograficzny ze zgniecioną harmonijką, dowód, notatnik, długopis, zdechłą komórkę i trochę pieniędzy. Postanowiłam, że niedługo wrócę do domu – ale jeszcze nie teraz. Z hotelowego telefonu zadzwoniłam do poety, który podarował mi kiedyś czarny płaszcz. Uwielbiałam ten płaszcz, ale potem gdzieś mi się zapodział.

–  Cześć, Ray, mogę na trochę wpaść?

–  Jasne – odparł bez chwili wahania. – Możesz spać u mnie w kawiarni. Właśnie robię zieloną kawę.

Zjadłam śniadanie po japońsku, podane w podłużnej lakierowanej skrzyneczce, a potem się wymeldowałam. Stary pokojowy, który od lat pełnił tam wartę, spytał, kiedy znów przyjadę.

–  Pewnie niedługo, jak będę miała tu coś do roboty.

–  Będzie inaczej – odparł ponuro. – Koniec z japońskimi pokojami.

–  Ale przecież to zawsze był hotel w stylu japońskim – obruszyłam się.

–  Zmiany, zmiany – mówił, gdy wsiadałam do taksówki.

 Lot do Tucson trwał dwie godziny i jedenaście minut. Na lotnisku czekał na mnie Ray.

–  To gdzie się poniewierałaś? – spytał.

–  Tu, tam. W Santa Cruz. W San Diego. A ty?

–  W Gwatemali, byłem po kawę. Potem na pustyni. Próbowałem się z tobą skontaktować – powiedział, mrużąc oczy.

–  Nic nie doszło – odparłam tonem nieco przepraszającym. – Telefon mi padł już jakiś czas temu, no i wiesz.

–  Ale nie przez telefon.

–  Aaa, okej – roześmiałam się. – To chyba jednak doszło, skoro tu jestem.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.