Jest 14 stycznia 1967 roku, gdy po raz kolejny staje na scenie, która przejdzie do historii. Przekroczył już czterdziestkę i łysieje na czole, co rekompensuje sobie długimi włosami i bujną brodą. Dalej nosi okulary, ale strój niechlujnego akademika zamienił na przewiewne białe szaty, w których wygląda jak dalekowschodni guru. Strój godny mistrza ceremonii, którą Ginsberg zaraz zainauguruje buddyjskim zaśpiewem Om, podczas gdy towarzyszący mu Gary Snyder – poeta, bitnik, znawca Dalekiego Wschodu i wczesny prorok świadomości ekologicznej, już wówczas przepowiadający, że będziemy walczyć z plastikiem i przeludnieniem – dął będzie w rytualną muszlę, śankhę. Przed nimi stoi wielotysięczny tłum, który w to chłodne słoneczne styczniowe przedpołudnie zebrał się w parku Golden Gate na Human Be-In[i], by celebrować swoje – gdzieś w ówczesnym porządku rzeczy zagubione – człowieczeństwo. O Zeitgeiście tej chwili i całej epoki, która się wraz z nią zaczęła, Ginsberg napisze potem: „[było to] zgromadzenie ludzi młodych, świadomych, że oto znaleźliśmy się na drodze kosmicznego przeznaczenia, przesiąknięci nową świadomością i spragnieni innej, nowej społeczności opartej na modlitwie, muzyce, wspólnym życiu duchowym bardziej niż konkurencji, bogaceniu się i wojnie”.

Jeden z plakatów reklamujących Human Be-In nazywa je „zgromadzeniem plemion”, bo tego dnia spotkać się mają różne kontrkulturowe frakcje: radykalni, zaangażowani politycznie studenci, młodzi intelektualiści, dumający nad tym, jak urządzić świat inaczej, poeci z kręgu bitników, fani psychodelików, muzycy, artyści i cała lokalna bohema. Plakat zapowiada obecność między innymi Ginsberga, Snydera i Ferlinghettiego, a także kapłanów LSD Timothy’ego Leary’ego i Richarda Alperta oraz „WSZYSTKICH ZESPOŁÓW ROCKOWYCH Z SAN FRANCISCO”, co oznacza Grateful Dead, Jefferson Airplane, Janis Joplin wraz z The Big Brother and the Holding Company i Quicksilver Messenger Service. Każe także wziąć ze sobą: rodziny, dzieci, kwiaty, kadzidła, świeczki, pióra, flagi, banery, cymbałki, dzwonki, bębenki i flety. Nieco bardziej niszowa od „Time’a” publikacja, magazyn „San Francisco Oracle”, od paru lat będący trybuną skupionych w San Francisco środowisk kontrkulturowych, do przybycia zachęca słowami: „W robotycznym ciele starego narodziło się nowe: nowa wspólnota. Zostawcie na wejściu swój strach i przekroczcie próg przyszłości. Jeśli nie wierzycie, przetrzyjcie oczy i dojrzyjcie”.

Dla przeciętnego Amerykanina słowa te mogły brzmieć ezoterycznie, ale zgromadzeni w parku Golden Gate dokładnie rozumieli, w  czym rzecz. Mimo że byli członkami tego samego pokolenia, którego mocno wybrakowany portret leżał w  tym samym czasie na stolikach kawowych w salonach domów w całych Stanach, przeszli już na jasną (lub ciemną – zależy jak patrzeć) stronę mocy. Na Human Be-In zjawili się właśnie po to, żeby wypiąć się na wartości wyznawane przez amerykańską klasę średnią, na życie skupione na produktywności, przeżywane w garniturze bądź garsonce, między biurem a kanapą przed telewizorem. Chcieli żyć razem, a nie w rodzinie nuklearnej, do wspólnoty włączać, a nie z niej wykluczać, oddychać przyrodą, a nie ją eksploatować, być samowystarczalni, a nie uzależnieni od świstka z wypłatą, realizować siebie, a  nie oczekiwania społeczne, przeżywać, zamiast konsumować, a przeżycia te wyrażać za pomocą środków ekspresji spoza kanonu. Nosić kwiaty w  długich rozczochranych włosach, luźne wzorzyste ubrania, koraliki, piórka, kostiumy. Nie być straight, tylko być hip.

Straight po angielsku dosłownie oznacza „prosty”; dziś potocznie mówi się tak na osoby heteroseksualne. Ale zanim pojęcie to zaczęło oznaczać „zwykłą” orientację seksualną, oznaczało „zwykłą” orientację światopoglądową, ludzi płynących z głównym nurtem kultury, niezastanawiających się nad otaczającym ich porządkiem i niepróbujących go kwestionować. Jego przeciwieństwem było hip, sięgające pierwszych hipsterów, przekształcone w hippie i spopularyzowane przez starego, dobrego Herba Caena z „San Francisco Chronicle”. I znów (tak jak wcześniej w przypadku bitnika) opatrzenie przez niego zgrabną nazwą nowego, rodzącego się w konwulsjach zjawiska społecznego sprawiło, że zaczęto o tym ostatnim mówić – w dziennikach telewizyjnych, barach, taksówkach, na przystankach i przy kuchennych stołach. Nadanie nazwy bywa momentem zwrotnym w  rozwoju zjawisk  – zamknięcie złożonych idei i  procesów w  kapsułce słowa wytrychu sprawia, że rozprawiać o  nich można nawet bez zrozumienia głębszego sensu. Bez zbędnych przeszkód semantycznych można też przystąpić do oceniania.

W ten sposób hipis trafia na usta całej Ameryki. Dzięki mass mediom i przemysłowi muzycznemu wieść o tym, że w San Francisco dzieje się coś epokowego, rozchodzi się po całym kraju, a także po świecie. Tak jak gazety i telewizja łykają chwytliwe hasło, tak rozgłośnie radiowe podchwytują rzewną melodię San Francisco (Be sure to wear some flowers in your hair), w której Scott McKenzie śpiewa o „nowym pokoleniu z nowym wytłumaczeniem” i nadchodzącym „lecie miłości”. Piosenka stanie się hymnem pokoleniowym, choć powstała tylko po to, żeby promować komercyjne przedsięwzięcie: zaplanowany na kwiecień w pobliskim Monterey pierwszy wielki festiwal muzyczny (na którym zagrają nie tylko lokalne jeszcze gwiazdy, ale i Animalsi, Jimi Hendrix, Otis Redding, Ravi Shankar). Bilety kosztują kilka dolarów, impreza przyciąga kilkadziesiąt tysięcy osób.

Parę miesięcy później przybyłych do San Francisco można już liczyć w setkach tysięcy. Ciągnie tam każdy, kto czuje ducha czasów: zbuntowani młodzi, którym nie podoba się świat, w jakim żyją; studenci z dobrych domów, którzy mają wakacje i chcą napalić się trawki; dzieciaki z rozbitych domów, które nie wiedzą, co ze sobą zrobić; początkujący artyści; ciekawi świata i głodni przygody. Wszyscy kierują się do Haight-Ashbury  – dzielnicy u wylotu parku Golden Gate, do której z North Beach ze względu na tani wynajem w dużej mierze przeniosło się życie artystyczne miasta. Psychodeliki są tu na wyciągnięcie ręki, Janis Joplin w boa z piór przechadza się po ulicach, a Grateful Dead grają koncerty na balkonie i  polewają przechodniów wodą ze szlaucha. Turyści przyjeżdżają do dzielnicy specjalnymi autobusami i zza szyb oglądają hipisów w ich naturalnym środowisku jak egzotyczne zwierzęta na safari. To samo własnymi samochodami robili nawet zwykli mieszkańcy miasta – o czym można się dowiedzieć, pytając siwiejącego operatora hotelowej windy o to, co pamięta z lata 1967 roku.