„Nic tak nie łączy ludzi jak rozpacz. Nic tak nie zbliża nas do
siebie jak smutek”. Powracający w książce cytat z Rączych koni Cormaca McCarthy’ego doskonale oddaje chicagowską codzienność. I choć „Wietrzne Miasto” nie mieści się nawet w pierwszej
dziesiątce najniebezpieczniejszych miejsc w Stanach, to właśnie ono
stało się symbolem społecznej degradacji.
Dziennikarz Alex Kotlowitz postanowił opisać chicagowskie lato 2013
roku. Chociaż jak na tamtejsze standardy był to okres stosunkowo
spokojny, statystyki i tak przerażają: od kul zginęły sto siedemdziesiąt dwie osoby, a niemal siedmiokrotnie więcej zostało
rannych. Do większości aktów przemocy doszło w biednych
częściach miasta, bo to właśnie tam, wśród opuszczonych i zrozpaczonych, agresja wydaje się jedyną strategią przetrwania.
Kotlowitz opowiada historię epidemii przemocy i równie wielkiej epidemii strachu. Rozmawia z młodymi członkami gangów, byłymi więźniami, policjantami, aktywistami i matkami w żałobie. Prowadzi
nas przez świat, w którym czas wyznaczają lata odsiadki i liczba
odniesionych ran, a wszystkich bohaterów łączy cicha nadzieja na
lepsze jutro. Amerykańskie lato to hołd złożony ofiarom ulicznej
przemocy i wyznanie miłości miastu targanemu bólem i bezprawiem.
Reportaż został wyróżniony Nagrodą Literacką im. J. Anthony’ego Lukasa i Nagrodą im. Harolda D. Vursella. To także jedna z najlepszych książek non-fiction 2019 roku według magazynu „Kirkus Reviews”.
W tej książce nie ma analiz, rozważań ekspertów, suchych statystyk. Jest samo życie: czasem brutalne, kiedy indziej chwytające za serducho, jak w opowieści o białym facecie, który wbrew rodzinie i zdrowemu rozsądkowi adoptował krnąbrnego czarnego nastolatka. I tak, jest śmierć: na ulicach, w parkach, ponurych blokowiskach Chicago. Ale – jak przyznaje sam Kotlowitz – „o śmierci nie da się opowiadać, nie czcząc życia”. Lektura obowiązkowa.
To bardzo rzetelna, bardzo bezpośrednia książka, która nigdy nie cofa się przed faktami, a przez to przeraża.
Sceny z ulic Chicago to krzyk rozpaczy najbiedniejszych i podzielonych rasowo dzielnic, to mroczne wołanie o pomoc, ale to również płomyk nadziei [...].
Zwiedzamy parne, letnie Chicago sprzed ośmiu lat. Liczymy rany postrzałowe i kłute, ofiary śmiertelne oraz świadków.
Kotlowitz mistrzowsko charakteryzuje bohaterów, widzi, jak łatwo niektórzy z nich mogliby zostać zakwalifikowani jako społecznie nieużyteczni kryminaliści niegodni odkupienia.
[...] Wszystkie fragmenty i relacje stopniowo układają się w jedną całość, poruszającą opowieść o ludziach, którzy potrafią żyć dalej nawet wtedy, gdy świat wokół nich zamienia się w gruzy.
Autor nie próbuje podsunąć rozwiązania społecznego problemu, skupia się na rejestrowaniu tragedii – tym większych, że obejmujących młodych ludzi.
