Portrecista psów

W moim złodziejskim fachu istotne jest, aby zachowywać dyskrecję i nie szukać ofiar wśród bliskich, wyglądać niewinnie, być „apetyczną gospodynią”. Może podobnie widział mnie Dogs wówczas, gdy przestępował próg zakładu fotograficznego swego ojca.

– Dzień dobry, czy zastałem właściciela zakładu? – spytał z prawdziwie szelmowskim uśmiechem na twarzy.

Zaskakująco dobrze zniósł wiadomość o śmierci starego Dogsa, a nawet złożył mi kondolencje z powodu straty. Naturalnie od początku wiedział, że oszukuję, lecz widziałam w jego oczach, iż miał mnie za zagubioną gąskę, a nie niebezpieczną oszustkę. A tamtej nocy, gdy uratowałam go przed patrolem niemieckiego wojska, na pewno słyszał wszystko przez podłogę i był mi wdzięczny. Tak bardzo wdzięczny, że kontynuował swoją komedię, pozwalając mi z kolei grać własną, mimo iż już na samym początku dałam mu do zrozumienia, że jestem kobietą zepsutą, że nad towarzystwo mężczyzn przedkładam towarzystwo ładnych kobiet, że nie boję się znów tak bardzo o swoją reputację w jego oczach, słowem: byłam wobec niego względnie szczera. Nie powiedziałam mu naturalnie o okolicznościach śmierci jego ojca, o tym, że w przeszłości wykastrowałam, a później zabiłam swojego męża, za co miałam być potem sądzona, o tym, że od tej zbrodni zaczął się mój samotny pochód, podczas którego wykorzystywałam wszystkie swoje talenty i umiejętności, jakie wpoił mi mój podły tatuś, i że zdążyłam już narobić mnóstwo zła, skrzywdzić rzesze niewinnych osób, po równo kobiet i mężczyzn, jak śmierć, która także nie robi dla nikogo wyjątków. Ale w tych pierwszych dniach po opuszczeniu miasta przez niemiecką administrację, w atmosferze fety i rozluźnienia, na moment zdjęłam maskę „apetycznej gospodyni”, którą wkładałam dla mężczyzn w rodzaju pana Rogali, albowiem ja i Dogs, Dogs i ja, byliśmy wówczas parą zbiegów, połączonych wspólnictwem w słodkim sekrecie co do naszej prawdziwej tożsamości.

Jednakże, w przeciwieństwie do mnie, Dogs był jeszcze młody i niewinny. Pamiętam jego naiwne pytanie, gdy przekraczaliśmy próg burdelu. Zastanawiał się, czy zostanę tam wpuszczona, a potem, kiedy już zasiedliśmy nad kieliszkami, powiedział, że nie sądził, iż kobietom wolno przychodzić do takich przybytków. Było to nadzwyczaj zabawne, lokal bowiem wypełniały same kobiety lekkich obyczajów, i wtedy, wskazując na pierwszą lepszą dziwkę, odpowiedziałam: oczywiście, a czyjego towarzystwa szukałbyś w takim miejscu? I oboje roześmialiśmy się z tego, a śmiech nie ustawał także wówczas, gdy właścicielka burdelu, która była moją dobrą klientką, pochwaliła, jakiego przystojnego mam „syna”. Albo wówczas, gdy Dogs zaczął rozprawiać na temat piękna podarowanego mu przeze mnie ciała tamtej prostytutki, pomyślałam, że mężczyzna tak czuły, że nawet w kobiecie niemoralnej widzi piękno, a więc wartość absolutną, musi być dobry. Musi być dobry, a więc i smaczny, pozbawiony goryczy tkwiącego w nim zła lub grzechu, o ciele delikatnym jak mięso cielęcia, dzieciątka idącego na rzeź.

Od wizyty w burdelu nie widziałam nigdy, aby patrzył pożądliwie na jakąkolwiek kobietę. Kilka dni później przyłapałam go jednak na oglądaniu fotografii pewnej eleganckiej damy, i pomyślałam wtedy, że jest to jedna z klientek zakładu, która mu się spodobała.

– To zdjęcie zrobił mój ojciec, kobieta z koronkową parasolką to moja mama. Umarła dawno – odparł, gdy zapytałam go o powód jego zainteresowania; odpowiedziałam, że była bardzo ładna, a on przyznał, że z wyglądu trochę ją przypominam. Wtedy odszukałam w zakładzie tę koronkową parasolkę ze zdjęcia i długo zastanawiałam się, stojąc przed lustrem, czy komplement chłopaka ma cokolwiek wspólnego z rzeczywistością. Portret był koloryzowany klasyczną metodą nanoszenia farby na wywołany obraz pierwotnie czarno-biały, więc przez myśl przeszło mi pytanie, czy ta kobieta również jest „jak żywa”, to jest: czy przedstawia osobę martwą.

Wspólnictwo, które łączyło mnie z Dogsem, trudno uznać za symetryczne, ja znałam jego prawdziwą tożsamość, lecz on nigdy nie poznał mojej. Zamiast powiedzieć mu prawdę, karmiłam go kłamstwami, w które on wierzył, albo i nie. Nie miało to zresztą znaczenia, powiedziałam mu przecież najważniejsze: że jestem zła i zepsuta, ale mogę udawać anioła, jeśli to okaże się przydatne w naszej wspólnej kryjówce, jaką był zakład fotograficzny. W zamian nie nalegałam, aby zwierzał mi się z powodów, dla których poszukiwał go patrol wojskowy z Schlochau, i w gruncie rzeczy dawałam mu to, czego najbardziej potrzebował: spokój niezbędny do robienia nieporuszonych zdjęć, dłubania w aparatach, pieszczenia soczewek, katalogowania oraz przerabiania przesłon i zapadek, ślęczenia w ciemni w cuchnących oparach wywoływacza.

Podejrzewałam nawet, że Dogs jest safandułą niezdolnym do nawiązania jakichkolwiek erotycznych kontaktów z kobietą lub mężczyzną, z kimkolwiek, kto nawet za pieniądze gotów byłby dogodzić mu w sposób dla niego najwłaściwszy. Wydawało się, że nie interesują go przybytki rozkoszy, gdzie „dziewki sprzedajne szafują hojnie swymi ciałami”, ale pewnego dnia dotarła do mnie wiadomość, jakoby Dogs zachodził często do burdelu. Tego samego, w którym podziwiał ciało tej pięknej Jezabel.

– Tak, owszem, byłem tam już wielokrotnie – powiedział, a potem wyjął z szuflady dziwaczny instrument optyczny podobny do maski weneckiej na trzonku. – To jest stary stereoskop Holmesa, służy do oglądania fotografii stereoskopowych. Spójrz teraz przez niego.

Moim oczom ukazał się przestrzenny obraz włoskiego ogrodu, w nim fontanna złożona z marmurowych figur nagich kobiet i mężczyzn. Potem, pośród gawędzenia Dogsa na temat zasad fotografii stereoskopowej, do komory aparatu zaczęły wpadać zdjęcia roznegliżowanych

dziewcząt bez gorsetów, lecz w pantalonach, z odsłoniętymi piersiami, w pozach przywodzących na myśl wizerunki rusałek albo nimf z pogańskich legend.

– To są starocie, które dawniej podobały się panom – mówił, wkładając do komory aparatu fotografie kolejnych ślicznotek. – Spójrz no tylko na moją robotę! – zawołał dumnie, wkładając ostatnie zdjęcie.

Była to fotografia Jezabel, kompletnie nagiej w pościeli, z nogami rozłożonymi lubieżnie, odsłaniającej podbrzusze i piersi ze sterczącymi sutkami, w objęciach mojej ulubionej dziwki Mony. Zdjęcie było niezwykle wyraźne, mogłam niemal dojrzeć delikatne włoski na ramionach Jezabel. Zagrało mi w lędźwiach i poczułam ogromne podniecenie, ponieważ nagle przyszedł mi do głowy naprawdę popłatny interes.

Wspaniały interes!

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.