Miłość Leny

Wiatr od rana zamiatał ulice, zakrywając słońce pojedynczymi chmurami. Piątek. Granatowy policyjny samochód skręcił z drogi, przejechał obok szatni i powoli dotoczył się do boiska. Zdziwiło to księdza. Samochód zatrzymał się niecały metr od niemieckiej bramki. Drzwi od strony kierowcy otwarły się. Napis podzielił się na pol i icja, a człowiek w mundurze w kolorze samochodu podszedł do bramki, o której słupek opierał się młody mężczyzna. Rozpieszczony młody mężczyzna, jak wczoraj nazwał go ksiądz. Przewiązany w pasie bluzą z kapturem. Policjant zagadnął go, spoglądając na trybuny. Na osypujących się kamiennych stopniach zebrali się ciekawscy, głównie dzieci, mali kibice z flagami. Za nimi garstka dorosłych, mężczyźni i kobiety w skórzanych albo skajowych kurtkach, prawie wszyscy z zapalonymi papierosami przeciwko piątkowemu zmęczeniu. Rozpieszczony młody mężczyzna sięgnął do kieszeni koszuli, wyjął paczkę i podsunął policjantowi. Ten poprawił czapkę, wyglądało jakby odchrząknął. Polski i niemiecki nos spotkały się nad paczką amerykańskich papierosów. Test the West. Pomyślał ksiądz. Znów jakaś chmura zakryła słońce, zaskakując boisko nagłym cieniem.
Z zapalonym papierosem w ręku policjant przeszedł sprężystym krokiem przez trawę. Młody mężczyzna został przy bramce. Mali niemieccy piłkarze rozdawali autografy nad niebieskim sznurem do bielizny, oddzielającym boisko na całej jego długości, biegło przez nie dziecko w zielonym anoraku trzymając w ramionach piłkę.
— Oby nie zaczęło padać – za plecami księdza rozległ się głos Leny.
— Co pani tu robi? – odwrócił się. – Interesuje się pani futbolem?
— A ksiądz, co ksiądz tutaj robi?
— Mnie zajmują głownie bramkarze.
— Bramkarze? Dlaczego? Znał pan jakiegoś?
— Są z zasady najbardziej zwariowani w całej drużynie.
— Co panu po wariatach?
— W domu ojca mego jest mieszkań wiele.
— Dobrze wiedzieć – odparła – ale ja już mam pokój, wyjeżdżam w niedzielę.
Jego wzrok padł na stopnie trybun. Trawa rosła w szczelinach. Chłopcy o twarzach stąd, twarzach, które u czternastolatków miały już lat czterdzieści, kucali obok siebie, wszyscy obcięci jakby od garnka, z rękami między nogami. Z tyłu za nimi, w pobliżu niemieckiej bramki, na drewnianych ławkach zadaszonych trybun siedziały dziewczyny. Były ładniejsze i większe od chłopców, tyły ich głów mniej płaskie.
— Więc nie powie mi pani, dlaczego tu jest?
— Mam pewien pomysł – powiedziała, uśmiechnęła się i odwróciła głowę przez lewe ramię. Uśmiechnęła się do niemieckiej bramki. Uśmiechnęła się żeby zwrócić na siebie uwagę? Młody mężczyzna wciąż jeszcze stał oparty o słupek. Rozpieszczony młody mężczyzna. Profil Leny był trochę za ostry, skóra na podbródku, gdy pochylała głowę, trochę zbyt wiotka. Wyglądała wtedy na zirytowaną. Ale gdy się uśmiechała wokół jej oczu pojawiało się ulotne ciepło. Nie dzieliła się nim jednak.
— Pomysł? – powiedział z naciskiem, by odwróciła głowę w jego kierunku, – pomysłów tu nie trzeba. To co tu się stało, wystarczy.
— Naprawdę? – zapytała – A co takiego?
— Brakowało jeszcze tylko kogoś takiego, jak pani – odparł.
— Pewnie chce pani o tym napisać – dodał. Jego nagłe rozdrażnienie nie miało nic wspólnego z tym, co mówił, raczej z tym, co myślał. Wiatr powiał mu w twarz, zdmuchnął jej z głowy kaptur. Spojrzał jej w oczy.
— Naprawdę? – Zerknęła na niego i naciągnęła z powrotem kaptur. Miękkim, spokojnym, pewnym ruchem, ten jeden gest sprawił, że na moment zyskała nad nim przewagę.
— Niech pan na mnie nie krzyczy – powiedziała – ja jestem zagubiona owieczka. Jak pan będzie tak krzyczał, zupełnie się zagubię. Jak pan to wytłumaczy swojemu Bogu?
Mężczyzna w czarnej, skórzanej kurtce odgwizdał początek meczu. Dziecko w zielonym anoraku rzuciło piłkę na boisko.
— Prawdą jest to – powiedziała Lena – że to miasto liczy 55 000 mieszkańców, ma słynną drużynę hokejową i najlepszych pływaków w Polsce. Najbardziej utalentowana para łyżwiarzy figurowych także tutaj trenuje.
— Jest pani dziennikarką sportową?
— Nie, aktorką i rzeczywiście miałam pewien pomysł, nie całkiem jeszcze konkretny, ale mi pan przerwał.
Uniosła kciuk. Spojrzał na boisko.
— To tutaj ma być wspólnym treningiem i grą żeby nie zapomnieć, tak? Zawsze myślałam, że żeby nie zapomnieć potrzeba przypominania, a nie piłki nożnej.
Kiedy odeszła padła pierwsza bramka.
„Oświęcim, zwycięstwo, zwycięstwo”, wołały dziewczyny, uradowani chłopcy przekręcili daszki bejzbolówek. Lena odwróciła się.
— Oświęcim, zwycięstwo, zwycięstwo? Co to znaczy?