Byłem przy tym, jak nagrywali to powitanie na pocztę głosową. Ona bardzo nie chciała powiedzieć tego tekstu, jakoś poważnie to przeżywała. Była jeszcze wtedy chrześcijanką. Rabin odebrał ją młodemu pastorowi z jakiegoś małego Kościoła, jednego z tych nowych Kościołów w stylu amerykańskim. Była dziewicą (wszystko trzymała dla pastora na “po ślubie”, to w ogóle było pojebane, a właściwie niedojebane środowisko). Pewnie myślała, że zbawi Rabina, bo ciągle próbowała go nawracać. On jej proponował, że przejdzie kompromisowo na buddyzm. Albo na islam, ale to już dla jaj. Zresztą w ogóle cały związek był raczej dla jaj, Rabina kręciła pojebana akcja. No i to, że odebrał narzeczoną pastorowi. Mówił, że kiedy myśli o tym, to wszystko się w nim kurczy, ale w bardzo przyjemny sposób. Jak gdyby całe jego ciało stawało się jedną wielką zaciśniętą pięścią.
Ponieważ komórka była wyłączona, spróbowałem na stacjonarny, ale włączyła się sekretarka, na której Rabin mówił po łacinie. Czasem tak miał, że nie odbierał telefonów. Czasem miał też tak, że wychodził z domu i krążył po mieście przez kilka, kilkanaście godzin, ale to nie działo się na wiosnę.
Przede wszystkim chciałem wiedzieć, co takiego wydarzyło się w jego życiu. Ale do tego celu on sam nie był mi tak bardzo potrzebny, bo wszystko, co się działo w jego życiu, było szeroko znane i komentowane wśród znajomych.
Zadzwoniłem do jego ojca.
— Halo? — zapytał smutny głos.
Był w domu, jak zawsze. Prawie nigdy nie wychodził. Twierdził, że widok ulicy jest o wiele bardziej przerażający niż każdy z jego obrazów. Pewnie miał rację, bo mnie nigdy żaden z jego obrazów specjalnie nie przeraził. Malował rzeczy, które nie miały tytułów, ale mogłyby się nazywać “Ziemia nadziewana trupami” albo “Zeszkielecenie niemowlęcia”. Był kurduplem o małych oczach.
— Halo! Dzień dobry, mówi Maciek!
— Dzień dobry — posmutniał jeszcze bardziej ojciec Rabina — Pan pewnie dzwoni w sprawie Michała?
— Tak, nie mogę się z nim skontaktować.
— Ja mam ten sam problem — ojciec Rabina mówił bardzo starannie — Dzwonię do niego od trzech dni, ale nie odpowiada. Nie miałem żadnego kontaktu, odkąd go widziałem po raz ostatni w czwartek. I powiem panu, panie Maćku, że jestem troszkę zaniepokojony.
— O, bez przesady, Michał lubi znikać.
— Wiem o tym lepiej niż pan, panie Maćku, ale jak go widziałem, zachowywał się trochę…
— Dziwnie? — zapytałem, uśmiechając się tak, żeby ten uśmiech było słuchać w słuchawce.
— Panie Maćku, on nie jest normalnym człowiekiem, podobnie jak ja. Zawsze robił rzeczy, które można uznać za dziwne. Ale tym razem robił coś, czego nie robił od dziesiątego roku życia.
— To znaczy?
— Kiedy przyszedł do mnie, był bardzo głodny. Usmażyłem mu dwa wielkie steki. Pożarł je całe…
— No, Michał zawsze lubił…
— A potem od razu poszedł do łazienki. Zaniepokoiłem się, że będzie wymiotował, chociaż widziałem, że nic nie brał. Poszedłem podsłuchać przy drzwiach, co tam się dzieje i usłyszałem, że on mówi sam do siebie. Tym drugim głosem.
— I co mówił?
— Coś w rodzaju “przez dziurę, przez dziurę”, jeśli dobrze słyszałem.
— Wie pan co — znowu przypomniało mi się, po co zadzwoniłem — coś rzeczywiście mogło się stać, bo pojawiły się nowe napisy, wie pan, jedne z tych. Na Dolnej widziałem napis: “Rabin 1972–2001” i…
— No to teraz naprawdę pan mnie przestraszył. Jadę do niego — przerwał mi ojciec Rabina.
— A myśli pan, że to coś ważnego… — zacząłem, zastanawiając się, dlaczego się tak bardzo zmartwił. I nagle gdzieś w najmniejszym, najciemniejszym zakamarku głowy pojawiła mi się pewna myśl.
— Jadę do niego — powtórzył ojciec.
— Wie pan co? Ja nie mogę, ale poproszę Adama, żeby podjechał. Tak na wszelki wypadek, nie chcę nic mówić, ale może trzeba go będzie uspokajać, przytrzymać — szybko powiedziałem, a potem zdałem sobie sprawę, że mówię bez sensu, bo to, o czym myśleliśmy, nie miało nic wspólnego z przytrzymywaniem i uspokajaniem. Dobrze, że było tak miło i bezpiecznie schowane w tym zakamarku głowy, do którego się raczej nie zagląda. Inaczej nie byłoby miło.
Coś miauknęło w moim komputerze. Dostałem maila. Szybko pożegnałem ojca Rabina i otworzyłem pocztę. Mail był od Criminetu. Odpowiedzieli. Ich szybkość była przerażająca. I nie tylko szybkość, jak się przekonałem, kiedy zacząłem czytać:
“Z przykrością musimy Państwa powiadomić, że nie jesteśmy zainteresowani Państwa propozycją. Ze względu na nasze zasady działania niedopuszczalne jest założenie, że moglibyśmy korzystać z informacji zebranych przez kogoś, kto nie jest naszym pracownikiem lub współpracownikiem. Równie niedopuszczalne jest założenie, że informacja, ktora pojawia się w Criminecie, mogłaby w tym samym czasie ukazać się w innym miejscu. Criminet jest źródłem, które ma wyłączność na podawane przez siebie informacje. Kiedy Criminet ma informację, nie ma jej nikt inny. Prosimy sobie przypomnieć, jak brzmi nasze hasło. Criminet. Zbrodnie. Wypadki. Niewyjaśnione Zjawiska. Tych informacji nie znajdziesz nigdzie indziej. Z poważaniem. Zespół Serwisu Criminet”.
Było niedobrze. To znaczyło, że nadaliśmy całą sprawę Criminetowi i oni już wiedzą. Teraz sami się tym zajmą, a że mają pewnie wszystkie dane — nazwiska, adresy zaginionych — szybciej doprowadzą sprawę do końca. A nam mówią, żebyśmy im nie przeszkadzali.
Zszedłem do naszej redakcyjnej kuchni, tam gdzie zwykle siedział Adam. Tym razem nie siedział, tylko stał odwrócony do mnie plecami, w kącie między ścianą a kuchenką, grzejąc ręce przy elektrycznym czajniku. Czajnik zawsze był ciepły, bo co dziesięć minut samoczynnie podgrzewał wodę.
Adam był moim researcherem, a wcześniej moim przyjacielem. Zaciągnąłem go do pracy w gazecie, bo kiedyś, kiedy jeszcze planowałem wspaniałą przyszłość dla wszystkich moich znajomych, Adam miał być moją prawą ręką w zarządzanym przeze mnie medialnym koncernie.
— Adam? — powiedziałem.
— Tak? — odpowiedział i odwrócił się, ale jakoś tak, że zrobił obrót o sto osiemdziesiąt stopni i znowu skoncentrował się na ścianie oraz czajniku.
— Adam, zamów taryfę i jedź na Służew do domu Rabina.
— Coś się dzieje?
— Może — powiedziałem — Chyba zamknął się w domu. A wcześniej zaczął mówić tym drugim głosem. Może trzeba będzie pomóc jego ojcu, wiesz, jak Rabin dostanie małpiego rozumu. On tam będzie.
— Kto? Ojciec czy Rabin?
— Ojciec na pewno, a Rabin nie wiem. Ale…
Przypomniałem sobie o robocie, bo cała ta sprawa z Rabinem mogła być tylko wymyślona, a robota, niestety, nie była dziełem imaginacji.
— Ale jak będziesz czekał na taryfę — kontynuowałem — zadzwoń do tej policjantki, której jesteśmy winni tequilę i poproś, żeby nam znalazła nazwiska i adresy domowe tych zaginionych osób.
Podałem Adamowi wydruki z Criminetu.
— Kurwa — powiedział Adam tak beznamiętnie, jak gdyby mówił “Dworzec kolejowy” — A nie możesz ty tam zadzwonić?
— Ja już ją ponaciągałem na tyle rzeczy, że może mieć mnie dość.
— Nie chce mi się jechać. Nie chce mi się dzwonić.
— Bądź miłym chłopcem. Jak będziesz miłym chłopcem, na pewno ci się uda.
— Spadaj — powiedział chyba Adam, ale kiedy poszedłem na do siebie i zacząłem grzebać w serwisie Pogoda, telefon zadzwonił i to był właśnie on.
— Notuj! Masz czym? — krzyczał Adam przez komórkę — Marta Brzanka, Sebastian Rogowski, Bartłomiej Gryniak, Justyna Jasny, Herbert Iwanicki, Monika Sztajn! – wrzeszczał szybko, ale wyraźnie. Potem podyktował mi adresy. Był chyba już w samochodzie. Miał taką zaletę, że kiedy już musiał wyjść z redakcji, starał się załatwić wszystko jak najprędzej, żeby jak najszybciej wrócić.
— Jedziesz do Rabina? — zapytałem.
— No.
— To zadzwoń do mnie, jak tylko czegoś się dowiesz.
— Jasne.
Jeszcze zanim odłożyłem komórkę, zacząłem dzwonić ze stacjonarnego do Biura Numerów. Podając nazwiska i adresy, dostałem numery do rodziców. A potem wziąłem telefon i zacząłem wystukiwać numer państwa Brzanków.
— Halo? – zapytała przerażona kobieta.
— Dzień dobry, dzwonię z gazety...
— Proszę pana, ja nie będę z panem rozmawiać.
— Ale dlaczego?
— Proszę pana, bo nie ma o czym.
— Jak to? A córka?
— Córka, proszę pana, się znalazła. Ona razem z chłopakiem trochę niedobrze się w mieście czuła i tak nagle wyjechali. Pozwoliłam jej wrócić za tydzień.
— Zadzwoniła do pani?
— Proszę pana, nie będę z panem rozmawiać.
— Dziękuję bardzo.
Dzieciaki zawsze uciekały z domu, szczególnie jak się zakochały. Ogarnęło mnie takie uspokojenie, jak gdyby właśnie zaczynał się weekend. Prawdę mówiąc, nie bardzo chciałem pisać o tej sprawie, bo w ogóle nie czułem, żeby była jakaś sprawa. Strasznie przykro jest się mobilizować do rzeczy, która sama z siebie nie jest w ogóle mobilizująca.
Z poczucia obowiązku postanowiłem jeszcze sprawdzić, jak wygląda sytuacja u rodziców Bartka Gryniaka.
— Halo?! – natychmiast odebrała kobieta.
— Dzień dobry, nazywam się Maciej Niwiński, dzwonię z gazety...
— Aha. Nie, to niepotrzebnie pan dzwoni – powiedziała smutno kobieta.
— Dlaczego?
— Bo nic panu nie powiem.
— Chciałem tylko wiedzieć, czy syn się znalazł.
— A co to pana obchodzi?
— Zainteresowaliśmy się to sprawą.
— To proszę się odinteresować.
— Jak to?
— Tak to. Syn jest bezpieczny. W bezpiecznym miejscu ze swoją dziewczyną.
— Wyjechał?
— Tak. Wyjechał i jest w bezpiecznym miejscu. Do widzenia.
Wszystko potwierdzało się tak cudownie, że zamknąłem oczy i przez chwilę słuchałem tylko chlupotu za oknem.
Dopóki nie zorientowałem się, że coś mi jednak przeszkadza. Ja byłem wyluzowany i szczęśliwy, a matki nie. A powinny być szczęśliwe i wyluzowane jak ja, bo dzieci im się znalazły. Może były na nie wkurwione, że tak musiały się nadenerwować? A może ci goście z Criminetu tak je wkurwili swoim wypytywaniem? Dlatego tak reagowały na dziennikarza. Ale jednak powinny być bardziej rozluźnione. A były spięte, jakby zaraz miało się coś wydarzyć. I obie mówiły to samo, chociaż ich dzieci nie wyjechały razem, bo należały do dwóch różnych zaginionych par.
Natychmiast złapałem za telefon i jeszcze raz zadzwoniłem do matki Gryniaka. Ale włączyłem nagrywanie rozmowy. Ona znowu podniosła słuchawkę natychmiast. Jeszcze nie wiedziałem dokładnie, co jej powiem. Na szczęście, siedziałem sobie tutaj i rozmawiałem z nią tylko przez telefon, bo patrząc jej w oczy, byłoby trudniej.
— Właśnie cię sprawdziłem – powiedziałem – Dobrze, że nie gadałaś z dziennikarzem.
Usłyszałem głos tej samej kobiety, ale już zupełnie inny, jak małej dziewczynki, tylko bardziej krzyczący:
— Ja bardzo pana przepraszam... To znaczy... Proszę, bardzo proszę powiedzieć mi, jak on się czuje, bardzo proszę... bardzo proszę... bardzo proszę... – powtarzała coraz głośniej, ale niepewnie, jak gdyby szukała czegoś innego do powiedzenia, ale znajdowała tylko to.
Sprawdziłem. Rozmowa się nagrywała.
— To, jak on się czuje, zależy tylko od ciebie – poczułem, jakbym zamiast języka miał w ustach coś bardziej suchego, drapiącego – Bo od ciebie zależy, kiedy wyjdzie.
— Ale my nie mamy tyle pieniędzy, ile wy chcecie! Nie damy rady ich zebrać nawet w rok! Proszę pana... Błagam pana...
— Nie myślę wcale o pieniądzach. Myślę o policji. Trzeba jak najszybciej zawiadomić policję, żeby ich znalazła, zanim zrobią coś złego.
Zachłysnęła się powietrzem, a potem zakaszlała. To zdumiewające, ile razy i jak bardzo może się zmienić ludzki głos przy jednej rozmowie.
— Kim pan jest? Pan coś o nich wie!
— Niestety nie, ale się dowiem, jak pani mi pomoże. A nazywam się Maciej Niwiński, dziennikarz, już się przedstawiłem. I wiem już, że pani syn został porwany, pani sama mi to powiedziała...
Wrzask. A potem sygnał telefoniczny. Zorientowałem się, że przez cały czas tej ostatniej rozmowy czułem się tak, jakby moje ciało było jedną zaciśniętą pięścią.
A potem wstałem, wziąłem kasetę z nagraną rozmową, zadzwoniłem po taksówkę, wziąłem kartkę z adresami i wyszedłem przed redakcję. Ochroniarz Artur z dużą głową stał na schodach i grzebał w przezroczystym pojemniku wyglądającym jak małe akwarium wypełnione śrubkami.
Musiałem trochę poczekać na taryfę, ale to wcale nie było przykre. Deszcz padał sobie dalej, a ulica była ciemna i cicha jak przedpokój, przynajmniej dopóki ta kurewska taksówka nie doczołgała się w końcu przed wejście do redakcji.
W środku można było poczuć się jak w łodzi podwodnej, bo było ciepło, za oknem pełno wody, a nieliczni ludzie, których mijaliśmy, też mieli coś rybiego w oczach. Mijaliśmy ich jak duży szybki rekin, jak jakiś żarłacz szary. Taksówkarz miał bezpłatną gazetę. Przyjrzałem się, bo te bezpłatne gazety ostatnio robiły nam koło pióra w sensie sprzedażowym, ale jedyną rzeczą, jaka mnie kopnęła, było wielkie ogłoszenie nowego specjalnego telefonu zaufania: “Gdy Chcesz Zrobić Coś Złego, Zadzwoń, Zanim To Zrobisz!”. Zwinąłem gazetę, żeby nie widzieć ogłoszenia, bo musiałem teraz zrobić coś, co wymagało koncentracji. Nie mogłem nawet mieć miejsca w głowie na wątpliwości, jakie jest to, co robię.
Wysiadłem przed szaroczarnym blokiem, w którym mieszkali rodzice Bartka Gryniaka. Zadzwoniłem domofonem pod zupełnie inny numer i podałem się za listonosza. Sprawdziłem listę lokatorów, a potem bardzo ciasną i ciepłą windą pojechałem na trzecie piętro, gdzie od razu wysiadłem pod drzwiami mieszkania. Trudniej jest kogoś załatwić odmownie, gdy stoi pod drzwiami, niż przez domofon.
— Halo? — znowu odezwał się ten głos, tyle że jeszcze bardziej przerażony.
— Proszę pani… Proszę ze mną porozmawiać… Naprawdę mogę pani pomóc… — powiedziałem.
— Kto mówi? — krzyknęła kobieta.
— Rozmawiałem już dzisiaj z panią, Maciej Niwiński, z gazety.
— Proszę iść! — zakrzyczała kobieta.
— Proszę pani, chyba chce go pani uratować, nie? Pomogę pani. On potrzebuje pomocy, musimy pójść na policję.
— Proszę iść! Mówię, żeby pan poszedł! — krzyczało za drzwiami.
— Proszę pani, wiem, że pani jest zastraszona…
Drzwi huknęły, jakby ktoś w nie kopnął, ale wcale się nie otworzyły. Na wszelki wypadek odsunąłem się trochę. Zrozumiałem, że ona jest nie tylko przerażona, ale także zawiedziona i dlatego przyszło mi coś do głowy.
Usłyszałem za sobą parę podejrzanych chrobotów. To drzwi od innego mieszkania się uchyliły i przez szparę wyjrzały na mnie zza łańcucha wielkie, zezowate oczy staruszki, które zaraz potem znikły za drzwiami. Sąsiadka się zainteresowała, ale nie na tyle, aby ukazać mi swoją twarz.
Zjechałem na dół, wyszedłem z bloku i udałem się w stronę zarośli, które rozciągały się przy dużej kupie kartonowych pudeł. Schowałem się za całą tą konfiguracją na jakieś dwadzieścia minut. Byłem niewidoczny z okien bloku i gapiłem się na pudła. Deszcz moczył je nieustannie, dlatego pociemniały na brązowo i zmiękły, zupełnie jak toffi. Potem wróciłem pod blok Gryniaków. Tym razem zadzwoniłem domofonem.
— Mamo! Wpuść mnie! — zawołałem jak najgłośniej i jak najbardziej rozpaczliwie, tak żeby nie zorientowała się, że to woła inny głos niż ten, jaki mógł mieć jej syn. W domofonie rozległ się płacz, właściwie takie skowytanie. A potem trzasnęła słuchawką, chociaż byłem pewien, że uwierzy. Bo na pewno chciałaby uwierzyć.
Gdyby uwierzyła, pewnie otworzyłaby też drzwi od mieszkania, nie patrząc nawet przez wizjer. A gdyby wpuściła mnie do mieszkania, nie pozbyłaby się mnie tak łatwo.
Na szczęście bardzo blisko, w podobnym, tylko zielonym bloku, mieszkali rodzice Justyny Jasny.
Zacząłem dzwonić po mieszkaniach, żeby podać się za listonosza, ale nikogo nie było poza jakimś głuchym dziadkiem. Chciałem już zadzwonić do rodziców Justyny, kiedy w drzwiach klatki schodowej pojawiła się babcia, wychodząca z budynku. Nie chciała mnie wpuścić i nawet próbowała się szarpać pod drzwiami, ale nagle powiał wiatr w naszą stronę i babcia zaliczyła potężną, oślepiającą porcję deszczu prosto w twarz, a ja wbiegłem na klatkę.
Pojechałem windą na najwyższe piętro, bo numer mieszkania państwa Jasny był wyjątkowo wysoki. Okazało się, że mieszkają piętro niżej i musiałem zejść w dół wąską klatką schodową o ścianach z dużą ilością napisów. Nie były nawet napisane markerem, tylko wydrapane w farbie jakimś drutem czy rurką. Jeden z nich był ciekawy: “Tu wciągamy i jest nam dobrze”.
Drzwi państwa Jasnych były pokryte czymś, co imitowało przekrojony pień drzewa, ze słojami koncentrycznie rozchodzącymi się we wszystkie strony. Zadzwoniłem.
Po paru sekundach zaczęło cicho człapać. Otworzyły się drzwi i pojawiła się kobieta. Była niska, trochę gruba, z włosami ufarbowanymi na ciemnorudo. Za jej plecami rozciągał się przedpokój o ścianach obitych grubą, miękką, różową wykładziną.
— Słucham — powiedziała tonem, który byłby nieuprzejmy, gdyby nie był całkowicie martwy.
— Dzień dobry. Przychodzę w sprawie córki.
Za plecami kobiety nagle pojawił się mąż, z bródką. Musiał wyjść z któregoś pokoju, ale bardzo mnie zaskoczył, bo jakoś tak sobie założyłem, że całe mieszkanie składa się wyłącznie z tego pluszowego przedpokoju.
— Proszę do środka — powiedział, zbliżając sie do mnie. Co chwilę zmieniał minę, jak gdyby bał się pokazać swoją prawdziwą, normalną twarz.
Wszedłem. Przedpokój był ciasny i bardzo ciepły. Zaprowadzili mnie dalej, do pokoju, który miał ściany pokryte czymś futrzanym. Na meblach leżały poduszki lila, niektóre w kształcie serca. Z tego powodu wziąłem ten pokój za pokój Justyny, ale potem pomyślałem, że tutaj wszystkie pokoje mogą wyglądać podobnie. Na stoliku przy oknie stał dosyć nowy komputer.
Podchodziłem właśnie do krzesła z poduszką, kiedy nagle coś złapało mnie od tyłu za ręce. Pociągnęło mnie i poleciałem na ziemię. Zobaczyłem sufit, a facet z bródką przycisnął mnie do podłogi. Potem usiadł na mnie.
— Ty kurwo — powiedział — Gdzie ona jest?
— Przepraszam — spróbowałem się uśmiechnąć, chociaż w tej sytuacji to było trudne — Chciałbym właśnie państwu…
— Ty kurwo! — ryknął facet, a potem jego pięść pojawiła się gdzieś przy moim oku, ale na szczęście zatrzymała się parę centymetrów przede mną, zanim jeszcze zdążyłem pomyśleć, że zaliczę w twarz.
— Gdzie jest Justyna? — zapytał znowu i zrobił minę, jak gdyby przełykał coś kolczastego. Kątem oka zobaczyłem, że ma w ręku mały jasnoczerwony przedmiot, który zbliża do mojej twarzy.
— Nie wiem! — zacząłem wrzeszczeć — Proszę mnie puścić! Jestem dziennikarzem, mam legitymację w kieszeni. Puszczaj mnie, człowieku, chcę ci pomóc, ja też szukam waszej córki…
On cofnął rękę, ale mnie nie słuchał. To znaczy słuchał, ale tak, jak gdybym wrzeszczał cokolwiek, żeby wrzeszczeć.
— Dziennikarz – zaczął szybko — Jak żeście tutaj przedtem podglądali, planowali, to też byliście dziennikarze, nie?
Coraz mocniej opierał ręce na moim obojczyku. Niewiele brakowało do złamania, więc zacząłem go kopać kolanami w plecy.
— Siądź mu na nogach — krzyknął do żony.
Kobieta złapała mnie za nogi i przycisnęła je do ziemi, chociaż bardzo starałem się trzymać je w górze. Nie dałem jednak rady. W tej sytuacji to ona była mocniejsza. Potem usiadła mi na nogach. Teraz dopiero poczułem, jaka jest ciepła i miękka.
Brodaty facet znowu miał w ręku coś czerwonego. To była zapalniczka.
— Ja też umiem przypalać — usłyszałem.
To, co potem nastąpiło, to nie jest coś, co chciałbym jakoś opisywać. Pamiętam tylko, że rzucałem się na wszystkie strony, ale wcale nie miałem wrażenia, że się ruszam. Przeciwnie, czułem, że ciągle tkwię w tym samym strasznym miejscu i w tej samej strasznej chwili. On co chwilę próbował zapalić zapalniczkę, ale nie udawało mu się dotknąć mnie płomieniem. Ciągle gasło, bo ręce mu się trzęsły.
W którymś momencie wleciał mi do głowy jakiś dźwięk. Dopiero po paru bardzo długich chwilach zrozumiałem, że to komórka dzwoni. Moja komórka. On też się zorientował.
— Co, koledzy dzwonią? — zapytał. Próbował się uśmiechnąć jakoś złośliwie, ale z ustami robiło mu się coś w rodzaju podkówki.
— Odbierz — powiedział — Odbierz, kurwo, powiedz kolegom, co się dzieje. Powiedz im, co się z tobą stanie, jak jej nie wypuszczą.
Uwolnił mi jedną rękę. Wyrwałem komórkę z kieszeni natychmiast, chociaż musiałem sięgać naokoło jego uda. Włączyłem i usłyszałem czkawkę, albo coś takiego, jakby człowiek się dusił.
— Maciek… — powiedział wreszcie ktoś, ale jakoś dziwnie.
— Kto mówi?! Kto mówi?! — zacząłem krzyczeć.
— Maciek, tu Adam — odpowiedział ten głos, który wcale nie brzmiał jak Adam. Bardzo szybko jednak musiałem uznać, że to on, bo to była moja jedyna szansa na uwolnienie.
— Adam, jestem u rodziców Justyny Jasny! Nie mogę wyjść, trzymają mnie! Przyjeżdżaj tu natychmiast i weź policję!!!
Krzyknąłem, bo ojciec wyszarpnął mi komórkę spomiędzy palców, a potem cisnął nią w stronę małego regału pomalowanego na jasnoczerwono. Usłyszałem jeszcze chlupot. Może tam było akwarium.
— Z kim gadałeś? — zapytał ten ciężki facet z czerwonymi oczami, który siedział na mnie i prawie mnie dusił.
— Z kolegą z gazety. Zaraz tu będzie policja.
— Żadnej policji — przestraszyła się kobieta.
— Musicie ratować waszą córkę.
— Żadnej policji.
— Policja pomoże uratować Justynę. Czy możecie ze mnie zejść? Widzicie, że nie jestem porywaczem.
Ojciec zaczął myśleć. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego, jak bardzo pachnie tanią męską perfumą.
— Jak odwołasz policjantów, to cię puszczę — odpowiedział mi wreszcie. Głos miał teraztrochę inny, cieńszy.
— Policja wam pomoże.
— Policja gówno pomoże — powiedział facet — Nikt nie może wiedzieć, bo będzie… Taki warunek, że jak tylko policja albo prasa, telewizja czy coś takiego… jak się dowiedzą, to oni…
Nie był w stanie tego powiedzieć, ale wiadomo było, o co chodzi.
— Skąd ty w ogóle wiedziałeś — zapytała kobieta.
— Słuchajcie, o Justynie piszą w Internecie… — zacząłem, kiedy mężczyzna i kobieta jednocześnie krzyknęli.
— Widzicie, to już się stało — musiałem to powiedzieć — To znaczy, ktoś już się dowiedział. Nie macie co liczyć na porywaczy i ich warunki. Jedyny sposób, to ich złapać.
— Nie, nie! — krzyczał mężczyzna, patrząc na mnie jakoś tak, jak na zamknięte drzwi, które nie chcą się otworzyć, albo coś podobnego — Może nikt tego tam w tym Internecie nie przeczyta. Pokaż to.
— Co? To miejsce w Internecie?
— Tak, szybko.
— To musicie ze mnie wstać.
Facet wstał i od razu pobiegł do przedpokoju, pewnie żebym nie uciekł. Usłyszałem, jak przekręca zasuwę. Na razie nie uciekałem, bo kobieta schodziła ze mnie bardzo powoli.
— W ogóle macie Internet? — zapytałem.
— Tak, Justyna sobie założyła, jak podłączaliśmy nową kablówkę — zawołał facet z przedpokoju. Jego głos znowu zrobił się strasznie zbolały — Ona to z Internetem daje sobie radę, my to nie bardzo.
Podskakiwałem na jednej nodze, bo potwornie zdrętwiały mi stopy, nogi i ręce, tak że śmiałem się od tych łaskotek, chociaż wcale nie było mi wesoło.
— Proszę usiąść do komputera — powiedziała surowo kobieta.
Ale dopiero po dobrej minucie byłem w stanie to zrobić. Okazało się jednak, że nie mogę wejść stąd do Criminetu, bo to było płatne, gazeta przecież opłaciła mi domowy abonament. Mój password działał tylko na komputerach redakcyjnych oraz na moim Macu. Powiedziałem im, co było mniej więcej w doniesieniu na temat ich córki, i facet się trochę ucieszył. Albo raczej miał jakby małą ulgę, jeśli w ogóle mógł mieć w takiej sytuacji.
— To oni nie pisali, że została porwana?
— Nie.
— Dzięki Bogu. Oni to pewnie mają z policji, bo myśmy zgłosili zaginięcie. Dopiero potem zadzwonili tamci i powiedzieli…
— Słuchajcie, oni was straszą, żebyście nie nadali tego na policję. Ale jak policja się dowie, oni nie będą mieć żadnego interesu, żeby jej coś robić, bo w ten sposób tylko ryzykują dożywocie, jak policja ich złapie.
— Panie, to jest nasze dziecko — zaczął ojciec — Zostaw to pan w spokoju. To jest nasze dziecko. Nie mówmy nic policji ani prasie, to nic jej nie zrobią. Pan rozumie? To jest nasze dziecko. My wiemy, co trzeba robić.
— A macie pieniądze, jakie oni chcą?
— Panie! — krzyknął facet, jak gdybym coś mu zrobił — Gdybym miał, ona już by tu siedziała.
— No to wasza jedyna szansa to policja. To jej jedyna szansa.
Nagle popatrzyli na mnie tak, że się odsunąłem. Wyglądali, jakby znowu mieli się na mnie rzucić.
— Policja nic nie znajdzie — powiedziała kobieta.
— Im się, kurwa, nawet nie chce szukać! — krzyknął znowu facet.
— Będzie im się chciało, jak prasa będzie pisała. Boją się prasy, bo jak coś się nie uda i prasa o tym pisze, to oni dostają po głowie. Szkoda, żeście do nas nie przyszli od razu.
Mężczyzna patrzył na mnie uważnie i słuchał, co mówię, chociaż widać było, że nie bardzo ma na to siłę. Kobieta podeszła do biurka i zaczęła grzebać po szufladach. Wyjmowała stamtąd zeszyty szkolne, segregatory, jakieś wycinki z kolorowych gazet. Wtedy zadzwonił domofon. Kobieta oderwała się od biurka i poszła do przedpokoju.
— Chodź tutaj na chwilę — zawołała do męża.
Czasem zdarzają się takie intensywne sekundy, kiedy człowiek wie, co ma robić. Mąż wstał i zniknął w przedpokoju. Skoczyłem do parapetu, roztrącając kilka włochatych misiów, które tam siedziały. Otworzyłem okno i zacząłem wołać nad pustym osiedlem:
— Adam, jestem tutaj! Policja! Policja! Tutaj!
Ciekawe, że w ani jednym oknie nikt się nie zainteresował. Zapamiętałem, że było za nimi ciemno. Facet szarpnął mnie od tyłu, żeby ściągnąć mnie z okna, a ja nie walczyłem z nim, bo nie chciałem wypaść. A potem coś czerwonego uderzyło mnie w twarz.
— Zabiłeś, zabiłeś ją!!! — krzyczała kobieta, waląc mnie po głowie poduszką.
— Powiedzcie… wszystko… policji — próbowałem coś powiedzieć i równocześnie się zasłonić, bo poduszka miała twardy szpic, była w kształcie serca — Powiedzcie im, kurwa, wszystko, wszystko!
Facet odciągnął kobietę ode mnie i sam usiadł na mnie. Zacząłem się szarpać, więc położył się na mnie, tak że nawet nie widziałem jego twarzy, tylko czułem kłującą brodę.
Zamknęli mnie w łazience, ale zaraz żonie zachciało się sikać. Facet trzymał mnie w kuchni, kiedy ona sikała. W kuchni była książka Osiemdziesiąt Polskich Zup. Kiedy już miałem wracać do łazienki, coś zadzwoniło i to nie domofon, ale dzwonek do drzwi. Coś dzwoniło, stukało i ogólnie awanturowało się pod drzwiami. Ojciec poszedł do drzwi, coś zaczął mówić, ale tamci wciąż powtarzali, żeby otworzył. W końcu otworzył.