Idzie tu wielki chłopak

Mistrzostwo literackie polega tu na umiejętnym operowaniu napięciem, które sprawia, że dostajemy opowieści przygodowe, pełne zwrotów akcji i czarnego humoru.

To literatura dopracowana i dojrzała, skierowana do wymagającego odbiorcy, którego nie satysfakcjonują podawane wprost, pozbawione niejednoznaczności, historie. Bo niejednoznaczności i konkretu ocierającego się o groteskę jest w niej pod dostatkiem. […] No i ten precyzyjny język! W oszczędnej prozie Grzegorza Bogdała każde słowo ma swoje ekonomiczne wręcz uzasadnienie. Czytajcie zatem jego najnowszy zbiór opowiadań. Warto!

Pozazdrościć Grzegorzowi Bogdałowi wyobraźni! Co też się w najnowszym tomie jego opowiadań wyprawia! […] Czarny humor spotyka się tu z opowieścią egzystencjalną, w powietrzu stale coś wisi, bohaterowie czekają na uderzenie, choć nie mają pewności, z której strony nadejdzie. Przestrzeń czasem jest aż nadto gęsta, czasem zionie pustką. A czasem pojawia się w niej ktoś przebrany w kosmiczny skafander…

Świetna rzecz, zarówno we fragmentach, jak i w całości, bo choć każde osobne, to wszystkie łączą się w wielowarstwową opowieść o współczesności, jej absurdach, ograniczeniach, przeciwnościach, zawartych w małych, codziennych klęskach.

Grzegorz Bogdał pisze świetnie, precyzyjnie i jakoś ciepło. Nie ma u niego ckliwych nutek, jak często w historiach o zawiedzionych nadziejach i marnym życiu tzw. zwyczajnych ludzi, ale słowa żarzą się i świecą od wewnątrz, przydając każdej historii trudno uchwytną aurę.

W tych opowiadaniach jest życie. „Idzie tu wielki chłopak” to na pewno jedna z najważniejszych książek tego roku.

Mistrzostwo. Grzegorz Bogdał oczarowuje i przeraża w zbiorze opowiadań „Idzie tu wielki chłopak”. Zbiorze, który - jestem o tym przekonany - znajdzie się wysoko na waszych listach najlepszych książek tego roku.

Bogdał unika konwencjonalnych rozwiązań, co sprawia, że każde opowiadanie pozostawia po sobie trwały ślad […]. Grzegorz Bogdał nie boi się eksperymentować z formą i treścią […].

Bogdał wydaje się rozumieć anatomię opowiadania, jego strukturę, jego wewnętrzne życie. […] Wszystkie teksty z książki Idzie tu wielki chłopak są szalenie prezycyjnie skonstruowane; jakby nie chodziło o pisanie, ale o rozpinanie bohaterów na tajemniczych linach; schematy, obudowane przez słowa, działają bardzo dobrze.

Napisane z pewnością siebie, z elegancją własnego »Bogdałowego« języka, nie sposób się od tych opowiadań odkleić.

Rzeczywistość, w której pojawia się „Wielki chłopak”, nie jest wesoła, raczej szara niż kolorowa, czasem wręcz przerażająca. Klimat? Mglisty, deszczowy, wilgotny. Ale za to jak opisany!

[…] „Idzie tu wielki chłopak” to literatura najwyższej próby. Warto czytać ten niewielkich rozmiarów zbiór niespiesznie, żeby w pełni się nim rozsmakować.

Grzegorz Bogdał wydobywa słowa ze skorupy, rzadko wsadza jej tam znów, zatem wirują one w blasku letniego przesilenia. Jak lotki z okładki książki.

Największą siłą opowiadań Bogdała nie jest niezwykłość postaci, tylko właśnie szarość, bezbarwność życia oglądanego choćby z perspektywy dźwigu na budowie. Jednocześnie okazuje się, że to życie oglądane pod pewnym kątem jest jak film przygodowy. Bogdał umiejętnie wytrąca czytelnika z równowagi i zaskakuje. Jego siła literacka polega też na umiejętnym operowaniu napięciem, które sprawia, że dostajemy opowieści przygodowe, pełne zwrotów akcji i czarnego humoru.

To niezwykle udana proza, w której narrator oszczędnie, nieco z dystansu, opowiada o przedstawionych światach i opisanych ludziach. Grzegorz Bogdał pisze klarownie, ale kiedy ma ochotę, zdarza mu się zanurzyć w mniej komunikatywny język. Zamiast jednoznacznych puent chowa się za groteskę albo wybiera umowność, metaforę, odlot. Jednocześnie wciąż dobrze czujemy, o czym chce nam powiedzieć.

Bogdał nie oszczędza swoich bohaterów – to przecież historie na wskroś pochmurne. Ale tnie słowami jak kat, a czyni to w sposób perfekcyjny. […] Wyjątkowe. Najlepsze opowiadania polskiego autora anno domini 2023. Polecam absolutnie.

Autor […] mknie w swoim najnowszym zbiorze opowiadań w stronę zabawy literackiej i nie obawia się eksperymentów w treści i w formie.

Opowiadania Bogdała to proza dojrzała i trudna, trzymająca w napięciu pomimo mocnego zakotwiczenia w monotonnej codzienności i pogardy autora dla efekciarstwa. Pisarz niekiedy drażni sposobem opowiadania historii, jednak skutecznie zachęca do tego, żeby mimo ogólnego przebodźcowania informacjami znowu spróbować czytać powoli i uważnie. Bo to proza jednocześnie nowoczesna, jak i nieco niedzisiejsza. Wanitatywna, ale też oferująca jakąś marną otuchę wynikającą ze wspólnoty doświadczeń.

[…] bardzo ciekawa i niebanalna literacka podróż.

Piękne to historie, poruszające do głębi, pełne rozmaitych smaczków. Wspaniały, bardzo udany zbiór opowiadań.

Opowiadania krakowskiego pisarza są mniej więcej takie, jak tytuł całego zbioru – zapadają w pamięć i zaskakują, w przeciwieństwie do wielu innych tekstów o bohaterach w tak zwanym kryzysie męskości.

Nieuchwytność zespolona z dyscypliną wypowiedzi to największa zaleta tego – wyraźnie podkreślmy – udanego i wartościowego tomu.

Grzegorz Bogdał napisał książkę, która mi się podoba najbardziej.[…] Wyciągnąłem sobie [z książki] obraz transmisji – z ojca na syna, z matki na syna, i w bok, między partnerami, i na ukos poprzez pokolenia: właściwie wszyscy są w jakichś relacjach: nie ma samotnych wysp […]. To, w jaki sposób Bogdał pisze o związkach między ludźmi, wydaje mi się na tyle niezwykłe, że myślę, że niektórzy z Was będą mieli sporo radości z lektury.

Zbiór opowiadań, w którym czarny humor miesza się ze smutkiem, a groteska z całkiem poważną refleksją nad życiem. Bardzo porządna literatura!

Zbiór opowiadań, które z całą mocą pokazują talent autora do tworzenia światów pełnych napięć, dramatyzmu i poczucia humoru zaszytego gdzieś między słowami.

Same historie są jednak intrygujące i gęste. […] Chociaż tym, co je łączy, jest festiwal rozczarowań, niepowodzeń i samotności (lub lęku przed nią), to nie brakuje w nich humoru – zarówno na poziomie języka, jak i absurdu sytuacji – choć nieraz jest to śmiech obronny wobec grozy egzystencji.

To jedna z najlepszych i najważniejszych książek minionego roku. […] Porywający, wzruszający, zabawny zbiór dziesięciu opowiadań, z których cztery powiązane są poprzez tytułowego bohatera i jego bliskich, zaskakuje, myli tropy i prowokuje do własnych poszukiwań i interpretacji.

Proza nienarzucająca się, stonowana, ale przyciągająca z dziwną mocą. Zwycięstwo opowiadania.

Nie da się tej prozy zapomnieć, nie da się zdrapać tej warstwy grubego i kłującego jak wełniany koc smutku, z jakim idzie się zmierzyć, wchodząc z Bogdałową mroczną opowieść. Opisywać bez żadnych upiększeń tak siermiężną nierzadko rzeczywistość, nie zatracając przy tym czułości dla bohaterów, to wielka sztuka. Dodajcie do tego przewrotny czarny humor i czytajcie Bogdała, bo warto.

Na drugą książkę Bogdał kazał nam czekać kilka lat, ale z fantastycznym skutkiem.

Pokraczna rzeczywistość jest jednak lekko przysłonięta […] czarnym, z lekka surrealistycznym humorem.