Idź za mną

Język sekciarskiego fanatyzmu

Najbardziej lubię opowiadać historię o tym, jak zostałam porwana przez scjentologów.

Miałam dziewiętnaście lat, spędzałam samotne lato w Los Angeles i miałam gównianą pracę na pół etatu, lekką depresję i niewiele mi pozostało poza kumplowaniem się z jedyną osobą, którą znałam w mieście: ambitną młodą aktorką o imieniu Mani. Poznałyśmy się na pierwszym roku na Uniwersytecie Nowojorskim. Mani przez wakacje mieszkała w Dolinie wraz z mamą i młodszą siostrą, brała udział w przesłuchaniach do reklam i występowała w filmach studentów Uniwersytetu Południowej Kalifornii. Mani była czarująca: miała długie blond włosy i kocie ukraińskie rysy, nosiła workowate tiszerty oraz kabaretki i miała domowego węża. Jej pełne imię brzmiało Amanda, tak jak moje, ale ponieważ była swobodna i nieokiełznana, wolała bardziej egzotycznie brzmiącą wariację. Spędzałyśmy dni razem i robiłyśmy wszystko, na co tylko miała ochotę. Mani wypowiadała słowo i – zahipnotyzowana w sposób, w jaki niepewne siebie nastolatki zawsze są pod wpływem tych pewnych siebie – robiłyśmy to: jechałam swoją hondą civic z Santa Monica do Studio City, żeby ją odebrać, po czym szłyśmy buszować w  ciucholandach, jeść w  nieznanych knajpach albo we wtorkowe popołudnia jeździć konno na wzgórzach (dwanaście dolarów za dwie godziny). Albo pewnego dnia, wbrew rozsądkowi, przyjąć zaproszenie na wykonanie „testu osobowości”, który miał się odbyć w kolosalnym kościele scjentologicznym w Hollywood.

Tamtego lipcowego popołudnia szlajałyśmy się z Mani po mieście w drodze po Jamba Juice, gdy dwóch dwudziestokilkulatków stojących na Sunset Boulevard, ubranych jak na występ szkolnej orkiestry (białe koszule, czarne spodnie), wyciągnęło ku nam po ulotce i zapytało: „Chcecie sobie zrobić test osobowości?”. Byłam pochłoniętą sobą nastolatką, która niczego nie kochała bardziej niż przechodzenia do działu z quizami w „Seventeen” i „Cosmopolitanie”, żeby dowiedzieć się, dla kogo w Kochanych kłopotach bije moje serce lub jaki jesienny trend w modzie powinnam wypróbować zgodnie ze swoim znakiem zodiaku. Ale spędziłam też dwa semestry w Nowym Jorku, podobnie jak Mani, więc możecie sobie wyobrazić moje zdziwienie, kiedy zamiast ostentacyjnie minąć tych chłopaczków, jakby należeli do podgatunku człowieka, Mani zatrzymała się, uśmiechnęła i powiedziała: „Jasne, może być FAJNIE”.

Kiedy przejrzałyśmy ulotki i odkryłyśmy, że mają scjentologiczne emblematy, pomyślałam, że Mani z pewnością postanowi trzymać się z dala od tych świrów. Kupi sobie smoothie. Pojedzie do domu. Ale nie, Mani była fajna, piękna i niczego się nie bała, więc wątek scjentologiczny ją zaintrygował. „Musimy to zrobić” – oświadczyła, trzepocząc rzęsami o długości gigaparseka.

Starając się bawić równie dobrze, jak Mani, zgodziłam się. Wstrzymałyśmy poszukiwania mrożonej fruktozy, wsiadłyśmy z powrotem do mojej hondy, przejechałyśmy cztery przecznice i skręciłyśmy w L. Ron Hubbard Way. Po zaparkowaniu na przestronnym parkingu podeszłyśmy do katedry o powierzchni trzydziestu pięciu tysięcy metrów kwadratowych, którą widziałam dotąd tylko z daleka. Być może ktoś z was natknął się na zdjęcia tego miejsca w  jakimś filmie dokumentalnym lub czarnej dziurze w Wikipedii – to ten słynny budynek z grecką fasadą i sporym krzyżem scjentologicznym (z  ośmioma punktami zamiast czterech). To mekka dwudziestu pięciu tysięcy scjentologów mieszkających w Stanach Zjednoczonych[1], z których większość mieszka (co niepokojące) w promieniu trzydziestu kilometrów od mojego obecnego domu w Los Angeles.

Tutaj, w LA, scjentolodzy ukrywają się na widoku: są twoimi baristami, twoimi nauczycielami jogi, twoimi ulubionymi drugoplanowymi postaciami z seriali sieci telewizyjnej CW, a zwłaszcza wszystkimi tymi przyjezdnymi z błyszczącymi oczami, którzy mają nadzieję, że osiągną sukces w Tinseltown[2]. Niedoszłe gwiazdy filmowe znajdują reklamy w numerach magazynu „Backstage” obiecujące szybkie kursy, dzięki którym zdobędą sławę w branży rozrywkowej, lub uczestniczą w warsztatach artystycznych dyskretnie wspieranych przez scjentologów. Inni przyjmują zaproszenia od odpicowanych naganiaczy do wzięcia udziału w teście osobowości. Niektórzy spędzają popołudnie na zwiedzaniu imponującego kampusu (jest on otwarty dla publiczności) lub w ramach zgrywy biorą udział w kursie wprowadzającym. Niektórzy robią to z autentycznie otwartym umysłem, a większość zwiewa długo przed tym, zanim naprawdę się wciągną. Ale kilkoro wybranych patrzy na celebrytów, takich jak Tom Cruise, John Travolta i Elisabeth Moss – maskotki scjentologii – i mówi sobie: To mogę być ja.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.