Gorzki świat

Josef Škvorecký

Gorzki świat

fragment

Po raz pierwszy napełnia nas dzikim szczęściem Jimmie Lunce ford, którego pan Nakonec przez pomyłkę przywiózł z Pragi i umieścił w swej płytotece walczyków wiedeńskich i berlińskich szansonów. Puszczamy tę płytę raz za razem i jak zahipnotyzowani wsłuchujemy się w tygrysie skoki saksofonów Lunceforda, które dynamicznie cichną i rozbrzmiewają w precyzyjnej, trochę przestrojonej intonacji, w wyrafinowanie wydłużanych synkopach. Kiedy człowiek to słyszy, po prostu mróz biega mu po plecach.

Tego dnia rozstrzygnęły się moje losy.

I myślę, że tego dnia zadecydowały się losy nas wszystkich. Zaczęło się od tego, że Paddy – wtedy jeszcze Pavel Nakonec – uprosił ojca, żeby mu kupił trąbkę.

Wkrótce wszyscy nasi ojcowie przeżyli napór swoich synów. Na naradzie w willi Nakoneców ustaliliśmy bowiem, że na początek musimy mieć przynajmniej po jednym instrumencie każdego rodzaju. Nie przypuszczaliśmy, że w ten sposób automatycznie powstanie szkielet bandu, który istnieje do dziś, nosząc na wieczną pamiątkę nazwę swego leadera i najlepszego trębacza: Paddy’s Dixielanders.

Niestety, ojcowie odparli pierwszy napór, dlatego na debiutanckiej próbie w pokoju Paddy’ego zespół stawił się z tym, co dało się znaleźć w domu. Były więc jazzowa trąbka, fortepian i kontrabas, ale wokół tego jazzowego kręgosłupa reszta już całkiem przypadkowa: dwoje skrzypiec, mandolina, turecki bęben – znaleziony przez  Frantę Rozkošnego, syna kustosza, na strychu zamku miejskiego, jako pozostałość dawnej kapeli dworskiej – i wreszcie nowy ksylofon, nędzny rezultat mojej saksofonowej ofensywy (w duchu usiłowałem nazywać go wibrafonem).

Mój ojciec zdecydowanie odmówił kupna saksofonu, tłumacząc tę decyzję moimi słabymi płucami. Ponieważ jednak matka nie mogła dopuścić do tego, żeby jakieś moje życzenie pozostało niespełnione, więc dali mi przynajmniej ksylofon.

Takie były początki. Muzyka, która rozlegała się w willi Nakoneców, była naprawdę straszna – kocie, ksylofonowe wycie, w którym dominowały fatalne kiksy głośnej trąbki Paddy’ego. Rzępolący charakter nadawał jej zwłaszcza niepowtarzalny duet skrzypcowy, który usiłował wyrazić lekkość swingu za pomocą umiejętności zaczerpniętych z poradnika dla początkujących muzyków. Na tle ich przeciągłego zawodzenia słychać było łomot tureckiego bębna, natrętne brzęczenie mandoliny i moje bezradne, chaotyczne uderzenia w ksylofon. Rezultat był po prostu trudny do opisania.

Oczywiście wszystko to dalekie było od jakiejkolwiek muzyki, a tym bardziej od jazzu. Była to monotonna, mezzoforte marmolada dźwiękowa, która wprowadzała nas w stan euforii, a sąsiadów w czarną rozpacz. Naturalnie nie był to jazz, lecz mimo wszystko gdzieś na tej glebie wykiełkowało nasionko, które przetrwało atonalne ekstrawagancje ksylofon-bandu Paddy’ego.

I tak oto mniej więcej około 1940 roku niczym meteoryt rozbłysnął wielki swing-band z piątką saksofonów, trzema trąbkami, trzema puzonami, pełną sekcją rytmiczną i z Suzi Braun jako solistką.

Ten ostatni numer inwentarza zwabił do orkiestry Paddy Nakonec. Dziewczyna była sierotą, jej rodzice na początku 1940 roku trafili do Oranienburga. Ani Żydówka, ani Niemka, lecz – jak często w takich wypadkach bywa – Czeszka. Do K. przywiózł ją pan Nakonec, ponieważ jej ojciec pracował jako majster na budowach projektowanych przez biuro pana Nakoneca. Suzi do tego czasu mieszkała w Pradze, a jej pojawienie się w K. wywołało natychmiast sensację. Od razu zaczęła się koło niej kręcić gromada typków z gimnazjum i skądinąd, ale najbliżej dotarł sam Paddy, który miał jednak wyraźne fory, bo Suzi zamieszkała u Nakoneców i pracowała jako kreślarka w biurze jego ojca.

 

Teraz muszę powiedzieć, że Paddy nie był Aryjczykiem. A jeśli był, to tylko w połowie. Jego matka nieboszczka nazywała się Sommernitz, a jej o dwadzieścia lat młodszy brat Harry Sommernitz działał w tym czasie poza granicami Tysiącletniej Rzeszy jako pilot myśliwca (bynajmniej nie niemieckiego). Sam Paddy odziedziczył po ojcu czeskie nazwisko, a po matce semickie rysy twarzy. Kiedy z tego powodu wylali go z gimnazjum, pracował jako kreślarz w firmie konkurenta ojca – Mojmira Ströbingera, też oczywiście Czecha – i żył w dość dziwnej sytuacji, jak wszystkie osoby rasowo podejrzane.

Dlatego tym bardziej uczepił się trąbki jazzowej i tym intensywniej kręcił się koło Zuzanki. Dzięki temu Suzi, nasza słodka Suzi, ściśle związała się z bandem i odkryła w sobie przyjemny, uroczo ochrypły alt, a także genialne wyczucie synkopowanego rytmu.

No więc śpiewała w czarnym, gimnazjalnym ubranku z białym kołnierzykiem; kołysała biodrami, ręce podkreślały rytm, a w jej oczach odbijała się fascynująca, dzika i słodka dusza jazzu.

 

Serce w synkopach wali

ja jednak śpiewam dalej

Bo ciało me i duszę

rytm swingu porwał jak czart.

 

Miasto, szczególnie jego młodszą część, ale również niektórych starszych mieszkańców, ogarnęła gorączka muzyczna. W secesyjnej kawiarni na rynku można było usłyszeć takie nazwiska, jak Chick Webb, Andy Kirk, Duke Ellington, Mary Lou Williams, Count Basie, Bob Crosby, Zutty Singleton, a także bez wątpienia niearyjskie – jak na przykład Benny Goodman, no i przede wszystkim Louisa Satchmo Armstronga. Noce spędzane przy radioodbiornikach drżały od synkopowanych rytmów ze Sztokholmu, który w czasach panowania wyłącznie aryjskiej muzyki szczególnie zasłużył się w szerzeniu tej trucizny, która dla nas – jeśli wolno mi tak powiedzieć – oznaczała życie.

Dla nas życie, dla nich śmierć. I dlatego właśnie nasza muzyka tak bardzo działała im na nerwy, a my tym chętniej ją graliśmy. Paddy nawiązał osobiste kontakty z królem czeskiej prowincji jazzowej, który swego czasu zasłynął z tego, że „nawet z zabandażowanymi palcami potrafił obsługiwać karabin maszynowy fortepianu w czasie gigantycznego koncertu w praskiej Lucernie” (jak napisała ówczesna, impresjonistyczna krytyka jazzowa), i który nazywał się Kamil Ludovit. Świętej pamięci Fricek Schwarz – pierwszy saksofonista altowy i aranżer Kamila – napisał dla naszej orkiestry specjalną aranżację St. Louis Blues i miał to być właśnie finałowy numer pierwszego koncertu naszego bandu w teatrze miejskim w K.

Koncert stanął jednak pod wielkim znakiem zapytania, bo sprzysięgli się przeciw nam absolutnie wszyscy możni tamtego świata: dyrektor gimnazjum, przewodniczący komitetu rodzicielskiego, Regierungskommissär Kühl oraz powiatowy szef antysemickiej organizacji Flaga i stały korespondent „Aryjskiego Boju” – pan Bronzoryp. Najbardziej zaciekłym wrogiem naszego bandu był jednak pan dyrektor Čermák (później przemianowany na Czermack) z państwowego gimnazjum realnego, gorący wielbiciel apostolskiej osobowości Emanuela Moravca[1], surowy strażnik nowego porządku. Ten wspaniały pedagog nie tylko sam przy wejściu do klasy unosił rękę w aryjskim pozdrowieniu i domagał się, by obecni błyskawicznie wstawali z miejsc (najlepiej stukając obcasami), ale zmuszał do takiego samego pozdrowienia nawet wielebnego księdza Melouna przed lekcją religii. Księżulek nie był jednak taki głupi, jak można by sądzić po nazwisku, i zawsze przedłużał ów aryjski gest, czyniąc z niego krzyż papieski. Stroił przy tym tak nieziemsko świętą minę, że nawet ów gorliwy czeski germanofil nie potrafił zdobyć się na protest.

Pan Czermack nie mógł się jednak pochwalić sukcesami w swych dążeniach do popularyzacji idei Nowej Europy. Legendarna stała się na przykład historia zbiórki złomu żelaza i metali kolorowych, z których miała być wykuta broń do walki z bolszewickimi hordami na Wschodzie. Dyrektor ogłosił to przez szkolny radiowęzeł i optymistycznie wyznaczył zbieracza w każdej klasie, lecz pod koniec pierwszego tygodnia akcji konto było w pełni zerowe. Zmusiło to dyrektora do tego, by z uniesioną prawicą i w towarzystwie woźnego z koszem na metale obejść wszystkie klasy. Wtedy właśnie w szóstej klasie zdarzyła się słynna afera. Po wysłuchaniu dramatycznego apelu dyrektora (połączenia ugrzecznionego fanatyzmu, boschowskiej fantastyki, zawoalowanych pogróżek i klasycznej głupoty) wstał z miejsca Franta Jungwirth – pianista naszego bandu – i głośno czkając, wyciągnął z obsadki mocno zardzewiałą stalówkę, którą wrzucił do podstawionego kosza, twierdząc, że chce w ten sposób wnieść swój udział do walki z bolszewickimi krwiopijcami. Pan dyrektor dostał w tym momencie ataku furii, która na szczęście dla Franty zakończyła się tylko karą dwóch tygodni karceru.

Szczególną awersję dyrektor odczuwał do naszej orkiestry, bo podejrzewał (skądinąd zupełnie słusznie), że jej członkowie są przyczyną różnych niemiłych niespodzianek, jakie od czasu do czasu go spotykały. Na przykład po nocy pełnej snów, na przemian wielkoniemieckich (w których spełniało się jego największe pragnienie: dostawał Order Orła Świętego Wacława) i kolaboranckich (w których był wieszany), przeraził się na śmierć, widząc za oknem, na tle jesiennego nieba, kosmatego goryla obserwującego go małymi, złośliwymi oczkami, najwyraźniej pragnącego wybić szybę i rzucić się na jego łóżko. Czynu tego istotnie dopuścili się członkowie orkiestry: goryl należał do wyposażenia gabinetu przyrody i w nocy został spuszczony na sznurze od bielizny z okna klasy czwartej b.

Pan dyrektor Czermack miał też wzorowego syna, aryjskiego młodziana, wyróżniającego się w nauce niemieckiego, łaciny i w donosicielstwie. Pewnego dnia spotkała go, nadzieję całej szkoły, przykra przygoda. Spacerował po parku i wczytywał się w ilustrowany reportaż Das Ende eines bolschewistischen Panzers z czasopisma „Signal”. Nagle został zaatakowany przez zamaskowanych bandytów, którzy zakneblowali mu usta i wciągnęli w krzaki obok pomnika Karela Hynka Máchy, gdzie pozbawili go wszelkiego zarostu z miejsc widzialnych i niewidzialnych. Potem przywiązali go do drzewa i pozostawili własnemu losowi, umocowując na przeciwległym drzewie wielkie lustro kuchenne. Dwugodzinne wpatrywanie się we własne, zeszpecone odbicie wprawiło syna dyrektora w stan takiej rozpaczy, że kiedy wreszcie udało mu się uwolnić z więzów, bez wahania użył tego samego sznura do próby samobójstwa. Wybrał jednak zbyt słabą gałąź, która złamała się pod jego ciężarem. To starczyło, by podjąć decyzję pozostania przy życiu, więc kiedy zapadł zmrok, młody Czermack przekradł się chyłkiem do gimnazjum. Wkrótce potem można było zobaczyć, jak do szkoły śpiesznie podąża fryzjer Kavanek z dużą torbą. Następnego dnia Adolf Czermack pojawił się z kędzierzawą czupryną, lecz Kristýna Hubálková, udając szczery podziw, zanurzyła w jego włosach niesforne palce i w ten sposób go zdemaskowała. Z tego powodu Adolf Czermack – zaufany Kuratorium, syn dyrektora i wzorowy uczeń – musiał przez miesiąc udawać chorobę, dopóki stan jego głowy nie pozwolił na dalsze funkcjonowanie wśród siódmoklasistów.

Nic więc dziwnego, że tuż przed koncertem ukazało się rozporządzenie zabraniające uczniom uczestnictwa we wszelkich teatralnych, muzycznych czy innych publicznych imprezach odbywających się po godzinie siódmej wieczorem; a w wyjątkowych wypadkach należało wcześniej uzyskać zgodę dyrektora. W ten sposób Czermack pragnął raz na zawsze się z nami rozprawić.

Chmury zbierały się jednak jeszcze z innej strony. W piśmie „Reichszeitschrift für Volkstanzmusik” opublikowano instrukcję Reichsmusikführera dotyczącą muzyki rozrywkowej i tanecznej. „W ostatnich czasach w lokalach rozrywkowych niektórych miast Rzeszy rozpleniła się muzyka będąca pod zgubnym wpływem żydowsko-bolszewicko-plutokratycznego, murzyńskiego jazzu” – prawił dokument (cytuję z pamięci i nie ręczę za precyzję sformułowań, lecz gwarantuję ściśle aryjskiego ducha litery). Dalej pan Reichsmusikführer wymieniał nazwiska kilku germańskich bandleaderów (dla których zapewne było to biletem wstępu do obozu koncentracyjnego), których antypaństwowa, kakofoniczna muzyka przykro kontrastowała ze wzorowymi rasowo dokonaniami muzycznymi Petera Kreudera, na końcu zaś z całą mocą i stanowczością wyraźnie polecał:

 

1. Utwory w rytmie fokstrota (tzw. swing) nie mogą przekraczać 20% repertuaru orkiestr tanecznych i rozrywkowych.

2. W repertuarze tzw. typu jazzowego winny mieć pierwszeństwo utwory durowe przed molowymi oraz teksty głoszące radość życia (Kraft durch Freude) przed żydowsko-ponurymi.

3. Również gdy chodzi o tempo, należy przede wszystkim wykonywać utwory szybkie, a nie wolne (jak np. blues), lecz jednak tempo nie powinno przekraczać pewnego stopnia allegro, zgodnego z aryjskim poczuciem dyscypliny i umiaru. W żadnym wypadku nie należy dopuszczać do negroidalnych wybryków w tempie (tzw. hot-jazz) ani w utworach solowych (tzw. breaks).

4. Tzw. kompozycja jazzowa może zawierać najwyżej 10% synkop, a resztę winien tworzyć muzyczny ruch powiązany w sposób naturalny, płynny, bez histerycznych przejść rytmicznych, charakterystycznych dla muzyki barbarzyńców, pobudzających mroczne instynkty, obce narodowi niemieckiemu (tzw. riffs).

5. Surowo zakazuje się używania instrumentów obcych duchowi niemieckiemu (np. tzw. cow-bells, flex-a-tone, brushes itp.), jak również wszelkiego rodzaju tłumików, które zmieniają szlachetny dźwięk instrumentów dętych w żydowsko-wolnomularski zgiełk (tzw. wa-wa, in hat itp.).

6. Zabrania się wykonywania partii solowych na perkusji (tzw. drum breaks) dłuższych niż 1/2 taktu w rytmie cztery czwarte (z wyjątkiem stylizowanych marszów wojskowych).

7. W tzw. kompozycjach jazzowych zezwala się na grę na kontrabasie za pomocą smyczka, natomiast zabrania się gry palcami: cierpi na tym instrument oraz aryjskie poczucie smaku muzycznego. Jeśli ze względu na charakter utworu konieczne jest tzw. pizzicato, to należy przestrzegać, aby struna nie uderzała o gryf instrumentu, co jest surowo wzbronione.

8. Zakazuje się prowokacyjnego wstawania w trakcie wykonywania partii solowej.

9. Zakazuje się również muzykom pokrzykiwania w czasie wykonywania utworu (tzw. scat).

10. Zaleca się wszystkim orkiestrom rozrywkowym i tanecznym ograniczenie wykorzystywania wszelkiego typu saksofonów i zastępowanie ich wiolonczelami, altówkami lub odpowiednimi instrumentami ludowymi.

Podpisano: Baldur von Blondheim

 

W tej sytuacji zwróciliśmy się z prośbą o pomoc do naszego patrona Kamila Ludovita i w jego praskim mieszkaniu powstał plan.

Wkrótce potem na płotach w K. pojawiły się plakaty informujące, że orkiestra rozrywkowa Zamaskowanych Bandytów Rytmu z Pragi zaprezentuje miejscowym słuchaczom składankę wesołych melodii z całego świata. Czujny dyrektor Czermack dowiedział się z nich, że Zamaskowani Bandyci Rytmu to zespół o charakterze estradowym, występujący pod kierownictwem kapelmistrza Kamila Ludovita z Pragi-Žižkova i posiadający ważną licencję, więc musiał zamknąć gębę.

Odezwał się jednak pan Regierungskommissär Kühl. Kapellmeister der Maskierten Banditen des Rytmus otrzymał pisany po niemiecku list z nadrukiem Regierungskommissära w K., w którym wspomniany przedstawiciel władzy żąda, aby w terminie pięciu dni przedstawił szczegółowy spis wszystkich kompozycji (łącznie z ewentualnymi bisami), które mają być wykonane owego wieczoru, z dokładnym określeniem ich tempa, tonacji, procentu synkop, składu zespołu oraz z informacjami na temat narodowości i rasy kompozytora. W przypadku nieotrzymania takiego spisu grożono bliżej nieokreślonymi, lecz łatwymi do przewidzenia konsekwencjami.

W trakcie nowego posiedzenia w mieszkaniu Ludovita powstał program, który – przynajmniej w formie, w jakiej był na papierze – nie obraziłby nawet najbardziej aryjskich uczuć samego Wodza i Kanclerza Wielkoniemieckiej Rzeszy.

Koncert rozpoczynał się utworem Skoczny wstęp, po którym miały zostać zaprezentowane dokonania jakiegoś Josefa Patočki, Františka Čecháčka i Güntera Fürnwalda o tytułach w rodzaju: Nie płacz, kochana (Keine Tränen, mein Liebling – piosenka powolna), Spłoszył nam się byk (Unser Stier wurde aufgescheuft – utwór szybki), Na pływalni (In der Schwimmschule – utwór charakterystyczny) czy Modlitwa wieczorna (Gebet am Abend – piosenka). W programie znalazły się też dwa slowfoxy i dwa fokstroty znanych i tolerowanych rzępołów, a wreszcie jakaś Pieśń o Koziej Wólce (Lied über die Kozia Wolka), określona jako nowość praskiego sezonu muzycznego. Josef Patočka, František Čecháček i Günter Fürnwald zostali scharakteryzowani jako Aryjczycy: w pierwszych dwóch przypadkach czescy, w trzecim – jako Aryjczyk wielkoniemiecki (grossdeutsch). Według programu orkiestra miała następujący skład: trzy puzony (strojone w C), trzy trąbki (strojone w B) i pięć klarnetów (też w B), zamienianych w niektórych nastrojowych utworach na dźwiękorogi Sachsa. Co to były dźwiękorogi Sachsa, tego program nie precyzował, liczyliśmy jednak, że pan Regierungskommissär nie będzie pytał, aby się nie kompromitować. I mieliśmy rację.

Program został w całości zatwierdzony. Tylko przy kompozycji Pieśń radosnego życia (Das Kraft durch Freude Lied) pan Kühl dopisał własnoręcznie: 5% Synkopen herauslassen![2].

 

Paddy Nakonec obawiał się jednak bardzo o skuteczność triku z maskami. Podejrzewał, że nie uchronią nas one przed wywiadem dyrektora Czermacka, i upierał się, aby tego wroga numer 1 zneutralizować w sposób znacznie skuteczniejszy.

Ostatecznie definitywną blokadę dyrektora przeprowadziła Suzi Braun. Z kobiecym sprytem zauważyła ważny detal: że dzień koncertu przypadkowo zbiega się z dniem zjazdu Kuratorium Wychowania Młodzieży w Protektoracie Czech i Moraw, a w ramach tego zjazdu najlepsi pracownicy zasłużonej instytucji mają zostać odznaczeni zaszczytnym Orderem Orła Świętego Wacława. Suzi – za pomocą swych dziewczęcych wdzięków, na które nie był obojętny pewien pracownik sekretariatu Kuratorium, niejaki Herbert Stařeček – zdobyła dla nas ostemplowany papier listowy Kuratorium.

Dzięki temu pan dyrektor wyrzekł się przyjemności zdemaskowania na koncercie uczniów swego gimnazjum. List, jaki otrzymał z głównego sekretariatu Kuratorium Wychowania Młodzieży w Protektoracie Czech i Moraw, komunikował mu bowiem, że w uznaniu zasług w działalności pedagogicznej i popularyzacji Myśli Aryjskiej i Nowego Porządku w ramach Wielkoniemieckiej Rzeszy, decyzją władz Kuratorium, przyznany mu został Order Orła Świętego  Wacława, który zostanie mu uroczyście wręczony na ogólnoprotektoratowym zjeździe w piątek, takiego a takiego dnia, w Sali Smetany Miejskiego Domu Reprezentacyjnego w Pradze.

Przypadkiem tego samego dnia w K. odbywał się koncert radosnych melodii Zamaskowanych Bandytów Rytmu.

Pan dyrektor Czermack naturalnie usłuchał aryjskiego wezwania na ogólnoprotektoratowy zjazd pobratymców i popołudniowym pociągiem udał się do Pragi.

 

Zamaskowani Bandyci Rytmu zaczęli swój występ w sali teatru miejskiego w K. od utworu Skoczny wstęp (Wir fangen an mit dem Hopstanz), w którym znawcy bez trudu rozpoznali kompozycję Casa Loma Stomp i nagrodzili go drażniącymi nerwy oklaskami. Pan Regierungskommissär Kühl, który w swej loży bezskutecznie usiłował obliczyć procent synkop, zmarszczył czoło. Zaczął przeczuwać, że chyba nie jest to wiązanka radosnych melodii aryjskich. Na balkonie zajętym w całości przez żołnierzy miejscowej jednostki Wehrmachtu, którzy zgodnie z prawem wyższej rasy wykupili dla siebie wszystkie miejsca, zapanowało natomiast przyjemne podniecenie.

Po chwili, jakby unoszona w pieszczotliwym rytmie kojącej melodii, Suzi – w czarnej sukience z białym kołnierzykiem i w czarnej koronkowej masce na oczach – wstała z miejsca. Kołysząc biodrami i wykonując dłońmi ruchy podpatrzone u wszystkich widzianych i niewidzianych piosenkarek bluesowych, zaczęła śpiewać łagodnym i trochę drażniąco-ochrypłym głosikiem:

 

Czarne cienie kryją miasto

białych ludzi,

 już zasypiam ze zmęczenia,

kto mnie zbudzi

 Ooo ooo o

sama sobie na pociechę

podśpiewuję hot.

 

Przy ostatnim słowie, umieszczonym również na liście zakazanych pojęć muzycznych Reichmusikführera, pan Regierungskommissär zbladł i zdecydował się interweniować. Ale schizofreniczny ryk trąbki Paddy’ego zaatakował bębenki wstrzymujących oddech fanów i zagłuszył na chwilę śpiewaczkę, a z szeregów słuchaczy Infanterieregimentu dało się słyszeć okrzyki zachwytu. Suzi śpiewała więc dalej swym miodowym głosikiem:

 

Manhattan znów od lamp się jarzy

ja idę sama w mrok,

cień z wolna pełznie mi po twarzy

śledzi mój krok.

 

Pan Regierungskommissär wstał, lecz przestraszony natychmiast znów usiadł. Unisono instrumentów dętych zawyło fortissimo jakby wprost w jego stronę. Pociemniało mu w oczach, a w tym mroku przemknęło mu przez myśl straszne słowo z indeksu Reichsmusikführera: RIFF!!!

Zuzka Braun, kołysana kwileniem klarnetu i pobudzana piłującym poszczekiwaniem trąbki Paddy’ego (tzw. mute), wytężyła łagodnie ochrypły głosik w triumfalnym last chorusie:

 

Z radości rytmem swingu

serce mi wali

czarny Harlem synkopuje

gdzieś w oddali.

 Ooo, ooo, o

sama sobie na pociechę

podśpiewuję hot.

 

Rozpętała się burza barbarzyńskiego aplauzu, zwłaszcza na balkonie, gdzie wygłodzeni erotycznie członkowie wyższej rasy, omamieni duchem muzyki negroidalnej i wdziękami ciała niższej rasowo śpiewaczki, zapomnieli o wyczuciu aryjskiego umiaru i tupiąc nogami oraz wykrzykując całkiem nieodpowiednie (choć germańskie) słowa, domagali się bisu.

Pan Regierungskommissär uznał, że w tej sytuacji nie będzie jednak interweniował.

 

Tymczasem drżący z podniecającego niepokoju pan dyrektor Czermack siedział w pustawej Sali Smetany i uważnie wsłuchiwał się w przemówienie na temat konieczności walki z azjatyckim bolszewizmem oraz o historycznej misji narodu czeskiego w ramach Wielkoniemieckiej Rzeszy.

Przemówienie wygłaszał facet z głową podobną do dobrze zachowanej kuli bilardowej.

Po zakończeniu mowy przystąpiono do dekorowania zasłużonych Aryjczyków.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.