Dzika rzecz

Polska muzyka i transformacja 1989-1993

[...] Może to był właśnie taki osobliwy moment historii, który

funkcjonował tylko na chwilę, aby zniknąć i pozostać we wspomnieniach? Może więc trzeba się pogodzić, że okres ten był nie tylko rzeczą dziką, ale i ulotną? Warto poszukać odpowiedzi na te pytania z tą książką.

Rafał Księżyk w bardzo szczegółowy i barwny sposób opisuje wszystkie aspekty życia kulturalnego: biografie zespołów[(nie tylko tych mainstreamowych], przełomowych koncertów, działalność grup artystycznych [Kormorany, Prafidata] i klubów [Fugazi, Sfinks, Filtry], programy telewizyjne [kultowy „Lalamido”], audycje radiowe, rynek prasy muzycznej. Dowiadujemy się także o procesie powstawania pierwszych,

profesjonalnych videoklipów.

„Dzika rzecz. Polska muzyka i transformacja 1989-1993” to fascynująca opowieść o erupcji artystycznej i obyczajowej wolności, która pozostawiła po sobie niezapomniane płyty, koncerty czy audycje.

Hucznie obchodzono rocznicę Jesieni Narodów, kiedy obywatele„demokracji ludowej" obalali reżimy w Pradze i Berlinie, zaś Rafał Księżyk przypomina, że polska alternatywa też mogła mieć w tym udział.

Głównymi bohaterami książki są muzycy, którzy niekoniecznie

zakosztowali dobrodziejstw kapitalizmu, ale tworzyli muzykę najbardziej wyzwoloną.

[...] „Dzika rzecz” stanowi rozległy, wielowątkowy fresk. Opowiada o czasie przemian ustrojowych z perspektywy studiów nagraniowych,efemerycznych klubów muzycznych, artystycznych domów kultury, tras koncertowych, nielegalnych miejscówek, szemranych kontraktów z „biznesmenami” przynoszącymi pieniądze w plastikowych torbach, alternatywnych komun wiejskich, przemytniczych pociągów do Berlina…Rafał Księżyk jest doświadczonym przewodnikiem po tym terytorium.

Jest to ciekawa lektura, za sprawą której jedni mogą przypomnieć

sobie ówczesne realia i sytuacje, a inni dowiedzieć się czegoś

nowego o tym pełnym chaosu i tytułowej „dzikości” okresie przemian.

Jednak nie oszukujmy się, „Dzika rzecz” nie fascynuje dlatego, że jest wartościową, kulturoznawczą pracą. To książka, która wciąga nieprawdopodobnymi opowieściami, zabawnymi anegdotami i budzącymi zazdrość wspomnieniami. Czysta frajda, motywująca do działania w równie dynamicznie zmieniającej się, ale bardziej smutnej współczesności.

W swojej barwnej „kronice” autor „Wywracania kultury” oddaje głos inicjatorom i uczestnikom opisywanych przez siebie wydarzeń muzycznych i okołomuzycznych. Ze względu na swoją wiedzę i potężne zaangażowanie w polską w kulturę lat 90. XX wieku Księżyk mógłby z pewnością sam poprowadzić narrację na cały cykl książek o kulturze niezależnej tamtego okresu.

Za najcenniejszą lekcję „Dzikiej rzeczy” uważam właśnie to, że pokazuje okoliczności, w których niedawno odległe od siebie prądy się tasowały, w których ludzie niemający wcześniej szans się spotkać rozmawiali, tworzyli i słuchali razem, bawili się.

Czas przełomu, wywołujący nadaktywność undergroundowych oraz erupcję alternatywnych artystów, doczekał się więc bardzo wnikliwego i kompetentnego kronikarza.

Księżyk zwraca uwagę na tych, którzy próbowali czegoś więcej, opisuje trójmiejską scenę muzyczną, wraca do Wrocławia, twierdzy polskiej alternatywy. Wskrzesza legendę warszawskich klubów, takich jak Fugazi. Przypomina performerów z grupy Kinsky, polskich twórców grunge'u z InCrowd [...]. Przygląda się powstawaniu i recepcji pierwszych hiphopowych albumów Kazika. Wspomina niesamowitą atmosferę koncertów Houk.

Rafał Księżyk [...] pisze o złotym czasie wybuchu polskiej muzyki alternatywnej. Czasie, o którym dziś młodsi mogą czytać z niedowierzaniem, ale i wypiekami na twarzy.

Gotowi na podróż sentymentalno-eksploracyjną? Dla niektórych książka Rafała Księżyka Dzika rzecz. Polska muzyka i transformacja 1989-1993 będzie ożywczym haustem wspomnień z młodości, dla wielu zaś odkrywaniem nieznanych lądów. Bez względu na punkt wyjścia – wyprawa to wciągająca.

Książka Rafała Księżyka jest potwierdzeniem tego, że prawdziwe zmiany systemu zaczynają się od kultury, nawet jeśli sobie nie zdajemy z tego sprawy. Lektura obowiązkowa!

Taka książka musiała powstać, bo lata 1989-1993 to najbardziej burzliwy czas w polskim rocku. Książka znakomita i bardzo interesująca nie tylko dla tych, którzy pamiętają szaleństwa zespołów Los Loveros czy Kinsky, ale też tych, którzy się interesują kulturą i tym, co w niej fermentuje.

Rafał Księżyk w Dzikiej rzeczy pokazuje czas wielkich szans i wielkich trudności. Czas działań, które z punktu widzenia dzisiejszego rynku i kultury muzycznej jawią się jako niemożliwe, romantyczne, buńczuczne, szalone, przy tym z gruntu kontrkulturowe.

Jeśli mielibyśmy zapamiętać jedną rzecz z tej lektury, to niech będzie to świadomość, że w czasach niepewnych, groźnych, gwałtownych może wyłonić się coś niezwykłego, wiekopomnego, co ma moc zmieniania oblicza kultury, ale i zarażania swoistą magią twórczości, artyzmu i performatywną siłą oddziaływania.

Księżyk odsłania kilka dykt i zagląda pod podszewkę Wielkiej Historii, by opowiedzieć nam o historii wielkiej, choć upychanej w worku z napisem „alternatywa”.

„Dzika rzecz” to książka zupełnie niesłychana. Księżyk łączy umiejętności badacza z doświadczeniem uczestnika, dzięki czemu dostajemy wybuchową opowieść o muzyce i obyczaju czasów transformacji.

To historyczny reportaż, który powinien przeczytać każdy fan polskiego rocka!

Rafał Księżyk drobiazgowo odtwarza mapę tamtego czasu, pokazując, jaki potencjał przepadł, rozmył się czy został zaprzepaszczony. I udowadnia, że nikt nie pisze lepszych scenariuszy niż rzeczywistość.

Odwiedzamy z Księżykiem knajpy, galerie, wiejskie komuny, przyglądając się, jak między wychodzącym z podziemia undergroundem i rządzącym się zasadami interesu społeczeństwem postkomunistycznym wytwarza się nowa dynamika napięć. Świat dzikiej rzeczy wciąga - pozwala uciec z polskiej krainy samoudręki.

Autor zebrał anegdoty o podziemnych imprezach, narkotykowych modach i pierwocinach przemysłu fotograficznego. Dzika rzecz o dzikich czasach.