Długi marsz w połowie meczu

Ben Fountain

Długi marsz w połowie meczu

fragment

– Fajnie być w domu – powiedział przy śniadaniu, na które były cheerios, jajka na boczku, grzanki cynamonowe z rodzynkami, sok pomarańczowy, kawa i pączki z kremem. Na lunch miała być domowa grochówka, sałatka Waldorf, kanapki ze smażoną mortadelą i ciasteczka czekoladowe prosto z piekarnika. Na kolację – powoli dochodzący diabelski kociołek z wieprzowiną, marchewkami, ziemniakami i szalotką, do tego duszone brukselki, sałatka owocowa z cytrusów w galaretce oraz ciasto czekoladowe z podwójnym kremem i lodami Blue Bell. Denise wzięła sobie dzień wolnego od pracy, „na ten wyjątkowy dzień”, jak wciąż mówiła przy śniadaniu, a za nią echem Kathryn, omdlewającym głosem prosto z zajawek telenowel, ale na koniec Ray wywalił dzbanek z kawą i spokojnie wyjechał do swojego pokoju, zostawiając bajzel do posprzątania pozostałym. Kiedy miotali się po kuchni ze ścierkami i papierowymi ręcznikami, z telewizora ryknął sygnał kanału Fox News.

– On to ogląda przez cały dzień? – zapytał Billy.

Mama i siostry spojrzały na niego oczyma, z których wyzierały miesiące katuszy. Witamy w naszym świecie.

Po śniadaniu Billy zabrał małego siostrzeńca na dwór, na zabawy. Był pogodny jesienny poranek, błękitna kopuła nieba, dobrze napięta, rozpościerała się wysoko, w powietrzu była ta słodka woń późnych jabłek, miodowy, czemuś melancholijny zapach fermentującej roślinności i nielegalnie palonych liści. Billy zakładał, że przetrzymają z dziesięć, może piętnaście minut, nim nuda go zmoże, ale minęło pół godziny, a wciąż się bawili. Na podstawie swych mocno ograniczonych doświadczeń z małymi dziećmi Billy zawsze postrzegał te w wieku przedprzedszkolnym jako stworki z kategorii niespecjalnie interesujących zwierząt domowych, toteż nie był przygotowany na fenomenalną różnorodność zabaw, jakim oddawał się siostrzeniec. Cokolwiek wpadło mu w rękę, młody wymyślał jakiś sposób, żeby tego użyć. Kwiatki? Powąchać, pogładzić. Piach? Kopać. Płot z drucianej siatki? Szarpać, grzechotać, gramolić się, żuć drut w zębach. Wiewiórki? Terroryzować za pomocą patyków rzucanych słabymi rączkami.

– Ciemu? – pytał wciąż głosem jak słodki dzwoneczek, tak czystym, jakby szklane kulki turlały się w kryształowej misie. – Ciemu on tam na dziewie? Ciemu on tam ma gniaźdo? Ciemu źbiela ozieśki? Ciemu? Ciemu? Ciemu?

A Billy odpowiadał na każde z tych pytań najlepiej, jak umiał, jakby mniejsze starania były oznaką lekceważenia tej głębokiej, może wręcz boskiej siły pchającej jego małego siostrzeńca ku wiedzy absolutnej.

Jak to nazwać: iskrą bożą? Instynktem samozachowawczym? Podrasowanym komputerem, najlepszym mózgiem, jaki powstał po eonach badań w laboratoriach doboru naturalnego? Niemalże było widać, jak młodemu pod czaszką odpalają neurony. Jego ciało – sama sprężystość i moment siły, pęczek szybko kurczliwych mięśni, emanujący lekko kwiatową wonią dojrzałych gruszek. Tyle perfekcji w takim drobnym ciałku – Billy co jakiś czas musiał szkraba przechwytywać, przewracać go, piszczącego, na ziemię, żeby tylko potrzymać tego ślicznego huncwota, takiego klasycznego, uroczego dwuipółlatka o wielkich niebieskich oczach czystych jak chlorowane baseny, z pieluchami wystającymi nad elastyczny pasek dżinsów. Więc to o to ludziom chodzi, kiedy mówią o świętości życia? Kiedy Billy wziął to pod rozwagę, wojna w tym nowym świetle jeszcze zyskała na ohydzie, aż z ust wyrwał mu się cichy jęk. Och. Uch. Iskra boża, obraz i podobieństwo, pozwólcie dzieciom przychodzić… kiedy słowa dotyczą konkretnego obiektu, jest w nich prawdziwa moc. Tak potężna, że miał chęć siąść i płakać. Dotarło do niego, o tak, więc kiedy na dobre wróci do domu, będzie musiał sobie nad tym pomedytować, ale tymczasem najlepiej będzie, jak to mówią, wetknąć to do osobnej przegródki, i może w ogóle się wokół tej przegródki nie kręcić.

Z domu wyszła Patty, osłaniając oczy przed słońcem. Usiadła na ogrodowym foteliku na krawędzi patia.

– Dobrze się bawicie?

– Jasna sprawa. – Billy turlał Briana, jakby panierował filet z ryby, okrywając sweter chłopca brązowymi liśćmi. – Niesamowity z niego koleś.

Patty prychnęła śmiechem wokół papierosa, którego właśnie zapalała. Niegdysiejsza rozrabiaka, która rzuciła naukę w liceum i jeszcze przed dwudziestką poszła do ołtarza – pięć lat później wyhamowała najwyraźniej na tyle, żeby zacząć się nad tym wszystkim zastanawiać.

– No, czego jak czego, ale energii to mu nie brakuje – zawołał Billy.

– Briny ma dwa biegi: błyskawica i kaplica. – Jej wargi uformowały dym w zwartą, lejowatą smugę

 – Co u Pete’a?

– Wszystko dobrze – odparła, wydawało się, z pewnym znużeniem. Pete, jej mąż, pracował na polach naftowych w okolicy Amarillo. – Wciąż szaleje.

– To dobrze?

Uśmiechnęła się tylko i odwróciła wzrok. We wspomnieniach Billy zawsze widział ją smukłą i zaczepną, teraz jednak dorobiła się bagażu na biodrach i udach, zapasowych oponek nad łokciami. Z nadmiarem wagi pojawiła się też wokół niej niemal namacalna aura wiecznych przeprosin.

– Kiedy wracasz?

– W sobotę.

– Jesteś na to gotowy?

– Cóż… – Billy po raz ostatni przeturlał Briana w liściach, wyprostował się. – Chyba równie chętnie zostałbym tutaj.

Patty się roześmiała.

– To mi zabrzmiało szczerze. – Billy podszedł do niej, usiadł w pobliżu jej fotelika na niskim murku okalającym patio. Brian został tam, gdzie zostawił go Billy, leżał na plecach i patrzył w niebo. Patty nieśmiało zerknęła na brata. – Jak to jest być sławnym?

Wzruszył ramionami.

– Żebym to ja wiedział.

– No dobra, to względnie sławnym. Bardziej sławnym, niż się to uda komukolwiek z nas tutaj. – Pociągnęła z papierosa, strzepnęła popiół. – Wiesz, w sumie to wielu ludzi tutaj udało ci się tym zaskoczyć. Chyba nie tego się spodziewali, kiedy postawili cię przed sądem.

– Wiem, że nie miałem tu najlepszej renomy, ale to nie ja byłem największym zjebem w mojej klasie.

Roześmiała się.

– A może po prostu…

– No, co?

– Po prostu tak nienawidziłem szkoły, wszystkiego, co choćby nią zalatywało. Zaczynam myśleć, że to właśnie było zjebane, o wiele bardziej niż ja, tak? Trzymali nas przez cały dzień pod nadzorem, traktowali jak małe dzieci, kazali wkuwać w chuj jakichś bzdur. Chyba trochę mi od tego odbiło

 Patty zachichotała, jakby z cicha odessała z zatok.

– No to im pokazałeś, nie? To, co tam zrobiłeś…

Billy wetknął kciuki w szlufki spodni, odwrócił wzrok.

– …to było coś. I wszyscy naprawdę jesteśmy z ciebie dumni, cała rodzina. No ale to chyba już sam wiesz.

Billy skinął głową w stronę domu. Tutaj ryk telewizora dobiegał już tylko jako warczenie, jakby stłumione wodą.

– On nie.

– On też. Tylko nie wie, jak to okazać.

– Bo to buc – stwierdził Billy, w trosce o Briana ściszając głos.

– To też – przytaknęła z wdziękiem. – Zauważyłeś, że jakoś nigdy nie kręciło mnie siedzenie tu, w domu? Teraz najbardziej to mi go żal. Ale w sumie nie muszę już z nim mieszkać, prawda? – Wzruszyła ramionami, przyjrzała się papierosowi. – A słyszałeś ostatnie wieści? W sensie o domu?

– Nie sądzę.

– Tak jakby się zjebało. – Znów wydała z siebie ten siorbiący chichot, taki nerwowy nawyk. Billy nie mógł już tego słuchać. Na podwórzu Brian machał rękami i nogami w górę i w dół, robił w liściach orła. – Mama chce wziąć kredyt pod zastaw domu. Mówi, że z hipoteki da się wyciągnąć ze sto, sto dziesięć koła, chce je wziąć na pokrycie rachunków za leczenie. Kathryn sprawdziła temat i mówi im: a w życiu, ogłoście upadłość i większość kwot za leczenie pójdzie do piachu, a na dodatek zostanie wam dom. Bo jeśli mama weźmie kredyt i nie da rady spłacać rat, stracą z ojcem dach nad głową. A nawet gdyby wzięli ten kredyt, wciąż zostanie im od metra rachunków ze szpitala do spłacenia.

Od metra. Ciekawe, ile ma taki metr. Billy aż się bał zapytać. Dobiegały do nich losowe odgłosy z sąsiedztwa: szczekanie psa, gdzieś trzasnęły drzwiczki samochodu, na ziemię zwalił się stos półsłupków.

– Jak myślisz, co powinna zrobić?

– Facet, co tu myśleć. Niech złoży wniosek o upadłość, zostanie z domem.

– Więc czemu tego nie zrobi?

– Bo się martwi, co ludzie pomyślą. A Kat i ja mówimy tak: a co to kogo, co ludzie myślą, o dom nie gra się w kasynie. – Patty rozdusiła papierosa o obmurowanie patio. – A wiesz, co powiedziała jej któregoś dnia po kościele Idis McArthur?

– Nie.

– Powiedziała, że nasza rodzina ma tyle problemów wyłącznie dlatego, że za mało się modlimy.

– O, jak miło.

– No, to chore miasteczko – przytaknęła Patty.

– Hej – Kathryn wytknęła głowę przez drzwi – ktoś chciałby piwo?  

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: zofia@czarne.com.pl.