Zawsze przychodzi noc

Willy Vlautin

Zawsze przychodzi noc

fragment

Kenny złapał ją obiema dłońmi za kostkę i zaczął wywlekać z łóżka. Lampka na komodzie skąpo oświetlała pokój, a on stał nad siostrą w koszulce z Supermanem i spodniach od piżamy. Była zima, przenośny promiennik pośrodku sutereny niewiele dawał, z ust Kenny’ego wydobywały się krótkotrwałe obłoczki.

Lynette rozbudziła się nagle, spojrzała na budzik na szafce nocnej: trzecia rano.

– Mam jeszcze piętnaście minut snu. Więc proszę, do tego czasu nie dotykaj mnie ani się nie odzywaj.

Miała trzydzieści lat, wstała z łóżka w dziesięcioletnim dresie i wełnianych skarpetach, zgasiła lampkę na komodzie i znów schowała się pod pościelą.

W ciemnościach zaczął oddychać głośniej.

– Wracaj na górę – krzyknęła.

Zaczął łkać.

– Proszę – błagała go, ale nie przestawał. Szlochał coraz głośniej, włączyła więc lampkę przy łóżku, obok budzika, i spojrzała na niego. – Tylko mi tu nie becz, Jezuuu. Jeszcze za wcześnie, ja jestem wykończona, wiesz, że jestem wredna, jak jestem wykończona. Ale i tak złazisz tu co rano, choć wiesz, że masz tego nie robić. Każdego ranka w kółko to samo.

Twarz mu poczerwieniała, z oczu lały się łzy.

– Ej, hej, przestań. Nie mam siły na twój płacz. Musisz dać mi się wyspać. – Naciągnęła sobie na głowę prześcieradło, dwa koce, kołdrę. Spod tego wszystkiego mówiła dalej: – Pamiętasz zasady. Musisz czekać, aż zadzwoni budzik. Taka jest zasada. Kiedy zadzwoni budzik, możesz zejść na dół. Nie wcześniej. Mówiłam ci milion razy. Po prostu czekaj u góry na schodach. Czekaj, aż usłyszysz budzik. Rozmawialiśmy o tym tyle razy. Nie pamiętasz?

Jej brat pokręcił głową.

– Pamiętasz, pamiętasz, poznaję nawet po tym, jak oddychasz.

Kenny pokręcił głową, ale zaczął się uśmiechać. Przez pościel capnął jej nogę.

Odrzuciła okrycia.

– Dobra, okej, Jezuuu, wygrałeś. Ale umyj zęby, bo inaczej nie wstanę.

Pokręcił głową.

– Rypie ci tak, że mógłbyś zabić oddechem. Nawet w tym zimnie to czuję. Załóż czyste dresy, które ci przygotowałam, umyj zęby i daj mi się przygotować do pracy. Dobra?

Pokręcił głową.

– Za pięć sekund znów będę wściekła.

Wskazała na schody i Kenny w końcu ruszył ku nim. Nie ruszając się z łóżka, odprowadzała go wzrokiem. Miał trzydzieści dwa lata, z roku na rok przybierał na wadze. Sylwetką przypominał już gruszkę. Miał metr siedemdziesiąt osiem wzrostu, ale chodząc, kolebał się jak kaczka. Wśród rzednących brązowych włosów na czubku głowy robiła mu się coraz rozleglejsza tonsura. Co miesiąc dostawał ataków, nie umiał mówić, czasem tylko wydawał dźwięki przypominające słowa. Lekarze twierdzili, że ma umysł trzylatka. Czasami wydawało się, że ta ocena jest zawyżona, a czasami – że zaniżona.

Kenny potarabanił się schodami na górę, a ona wstała.

 

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: julita@czarne.com.pl.