Muzyka dla duchów

An Yu

Muzyka dla duchów

fragment

Pokój wypełniało żółte światło. Zaczęłam grać. Ostatni raz siedziałam przy steinwayu jeszcze na studiach. Miał sztywniejsze klawisze, bardziej wymagające. Przyzwyczaiłam się do yamahy, więc kiedy dźwięki wychodziły spod moich dłoni tak barwne i subtelne, trudno mi się było dostosować. Próbowałam zrównoważyć miękkość i  płynność melodii stanowczością koniuszków palców. Wyobraziłam sobie nocną rzekę, spokojną i opanowaną w światłach miasta i mroczniejącą po wpłynięciu do lasu, tajemniczą, wijącą się po niezbadanych terenach. Kiedy skończyłam, obejrzałam się na Bai Yu. Stał bez ruchu.

Zawsze dziwiło mnie, że cisza zapada nie wtedy, kiedy kończy się muzyka, ale kilka chwil po tym, jak wybrzmi echo ostatniej nuty. Gdy powrócił dźwięk nocy, Bai Yu odezwał się pierwszy:

– Dziękuję. Obawiam się jednak, że nie było to wystarczająco dobre.

Zdenerwowałam się.

– Nie może pan oczekiwać, że będę grała tak jak pan – powiedziałam, wstając. Jedna z kartek sfrunęła z pulpitu.

– Nie chcę, żeby grała pani tak jak ja. Ja, prawdę mówiąc, nie mogę już grać.

Niezwykle troskliwie pozbierał kartki i ułożył je w odpowiedniej kolejności.

– Im więcej czasu spędzałem przy fortepianie – ciągnął – tym silniejsze miałem wrażenie, że moje dłonie nie należą do mnie. Że dźwięki nie pochodzą ode mnie. Przerażało mnie to do tego stopnia, że za każdym razem, gdy siadałem przed klawiaturą, czułem, że w ogóle nie ma „mnie”. Dlatego przestałem grać.

Zastanawiałam się nad tym przez chwilę.

– I teraz chce pan, żebym ja grała dla pana? – spytałam. – Zadał pan sobie tyle trudu. A co, gdyby znalazł pan kogoś, kto nawet nie umie grać na fortepianie?

– Ale pani umie – odparł, jakby to było oczywiste.

– Więc jak pan znalazł mój adres?

– Przypadkiem, jak sądzę.

Trudno było w to uwierzyć, ale miałam wrażenie, że mówi prawdę.

– Jaki jest pani zdaniem dźwięk życia? – spytał.

– Proszę?

Zamilkł na chwilę, jakby w myśli przypieczętowywał swoją decyzję, a potem oznajmił:

– Chcę, żeby pomogła mi pani znaleźć dźwięk życia.

Oboje spojrzeliśmy na nuty, które trzymał w rękach.

– Ten dźwięk tu jest – powiedział. – W tym fortepianie. Wiem to. Jest głośny i mocny. Słyszałem go już.

Jego dłonie były takie szczupłe – miały kolor świeżych nerkowców i wyobrażałam sobie, że są chłodne. Nie wiedziałam, jak mogłabym mu pomóc. Gdyby poprosił o cokolwiek innego, zrobiłabym, co w mojej mocy, żeby dać mu odpowiedź, której potrzebował. Zrobiłabym to dla swojego ojca, dla siebie, dla Bai Yu, po prostu dlatego, że chciałam mu pomóc. Nie miałam jednak pojęcia, jak miałabym wydobyć z fortepianu coś, czego nawet on nie potrafił znaleźć. Był pianistą doskonałym.

Odwróciłam się, żeby wyjść. Nie próbował mnie zatrzymać. Z podwórka znów spojrzałam w głąb domu. Zdawało mi się, że nuty w dłoniach Bai Yu zaraz obrócą się w popiół, że w popiół obróci się on i razem ulecą z wiatrem i znikną z tego świata.

Osoby zainteresowane przedrukiem tego lub innego fragmentu książki prosimy o kontakt z działem promocji: jakub.nowacki@czarne.com.pl