Zabić smoka

Ukraińskie rewolucje

Antymajdan

Łarysa, Anna, Natalia

Trzy tygodnie po tragedii pod Domem Związków Zawodowych leżą kwiaty i znicze. Ludzi niewielu, przeważnie emeryci.

– Młodzi boją się przychodzić – tłumaczy Łarysa w żałobnej chustce. – Na młodych polują ukraińskie służby.

Mąż Łarysy zginął w toalecie na czwartym piętrze. Teraz ona niesie mu polne kwiaty. Służby miejskie otoczyły budynek metalowym płotem, milicjanci kręcą się między socrealistycznymi kolumnami, ale rodziny ofiar nadal mogą wejść do środka.

W środku ciemno, choć na zewnątrz świeci majowe słońce. Chodzić trzeba ostrożnie, by ominąć fragmenty metalowych konstrukcji, spalone drzwi, szkło, odłamki tynku, gruz. Na schodach kilkucentymetrowa warstwa popiołu unosi się chmurą przy każdym stąpnięciu.

– To prochy naszych ludzi – mówi Łarysa.

Ciężki zapach dymu i plamy krwi na posadzce. Na sczerniałych ścianach ktoś wydłubał ostrym przedmiotem: „Ukraina umarła”.

Łarysa opowiada:

– Dziesięć lat byliśmy małżeństwem. W cerkwi się zeszliśmy, ja pochowałam męża, on chorą na raka żonę. Umarła mu na rękach, w strasznych cierpieniach, bo nie mieli na łapówki dla lekarzy. Ukraina to bandyckie państwo. Żydzi piją krew naszą. Chcieli nas na siłę przyłączyć do Unii Europejskiej, zbałamucili Janukowycza, a gdy ten w ostatniej chwili przejrzał na oczy, zrobili mu rewolucję. My, prawosławni Słowianie, jesteśmy połączeni z Rosją węzłami chrztu. Poszliśmy z mężem bronić świętego sojuszu na Kulikowe Pole, jak przed wiekami nasi dziadowie. 2 maja byliśmy tu razem. Kiedy zaatakowali banderowcy, Wiktor odesłał mnie do domu.

Łarysa pokazuje obsypaną kwiatami podłogę, gdzie znaleziono jej męża. Przychodzi tu codziennie, rozrzuca nowe płatki.

– Nie chcę, by ludzie po nim deptali. Zamknęli się w budynku – mówi dalej – ale to była pułapka. Z piwnic wybiegł amerykański specnaz. Zabijali strzałem w tył głowy, mąż uciekł na samą górę. Tamci użyli napalmu. Setki osób zginęło, morze krwi wylane. Ciała wywożono nocą i spalono za miastem. Gdyby ludzie dowiedzieli się o rozmiarach zbrodni, powstałaby cała Odessa. To żydofaszyści nas zabijają.

*

Na zewnątrz spalonego budynku energiczny pięćdziesięciolatek w wygniecionym garniturze przemawia przez megafon do grupki emerytów.

– Mur berliński osłaniał nas od diabelskich sił. Ale okazaliśmy słabość i Belzebub wdarł się na Ruś. Są tylko dwa porządki na świecie: chrześcijański komunizm i syjonistyczny faszyzm. Dobro i zło. Żydzi wywożą do Izraela ekologicznie czyste ukraińskie dzieci, gdzie wyrywają im serca w celu transplantacji. Mojżeszowa rasa panów i ich zawszony pomiot, banderowcy, chcą zamordować prawosławną Ukrainę!

– To mądry człowiek, matematyk, filozof, wykładowca – zachwala po polsku Anna.

Anna ma Kartę Polaka, rodzinę pod Częstochową i dwóch dorosłych synów. Starszy z nich, trzydziestosześciolatek, walczył na Kulikowym Polu.

– Młodszy nie, bo miał pracę. Chciałam ich obu wysłać do Polski, bo co to za kraj ta Ukraina, skoro nawet Krym oddała bez walki? Ale zanim zrobiłam dzieciom papiery, Igor poszedł bronić miasta przed brunatną dżumą. Chcieliśmy, by na Ukrainie był federalizm jak w Niemczech. 2 maja stałam tutaj, na placu. Widziałam, jak zamaskowani bandyci rzucali w naszych obrońców koktajlami Mołotowa. Jak ludzie wyskakiwali z okien, jak ich dobijano pałkami. Zwabieni do budynku, by spłonęli tam żywcem. Straż pożarna przyjechała po czterdziestu pięciu minutach! Jeszcze kwadrans stali bezczynnie, a kobieta z czwartego piętra wzywała na pomoc. Jak ona krzyczała!

Syn Anny nie zginął w pożarze. Siedzi w areszcie w Winnicy, oskarżony o podpalenie budynku i spowodowanie śmierci wielu osób. Grozi mu od ośmiu do piętnastu lat.

– Czterdzieści osób aresztowano, wszystkich z Kulikowego Pola, choć na nagraniach widać wyraźnie, jak banderowcy rzucają koktajle Mołotowa. Wynajął ich odeski gubernator. I za jego zbrodnie ma odpowiadać mój starszy syn.

*

– Dlaczego mówią na nas separatyści? – dziwi się pięćdziesięciopięcioletnia Natalia. – Zawsze myślałam, że separatyści to Gorbaczow i Jelcyn, którzy rozwalili nasz kraj. Do 2 maja nie było w Odessie nienawiści. Jestem psychologiem, chodziłam na miejscowy Euromajdan pertraktować. Tłumaczyłam, że nie trzeba nam wojny. Tamci też do nas przychodzili. Na szachy. Tolerancję mamy we krwi. Nasza kochana Odessa od zawsze była wieloetniczna. Po mamie jestem Ukrainką, po tacie Polką, mój syn to w połowie Żyd. Czy mi nie przeszkadza, że przez megafon przemawiają antysemici? To przecież nie o naszych odeskich Żydach mowa, tylko o amerykańskich syjonistach. To obcy rozpętali wojnę w Odessie. My chcieliśmy po prostu, by zwykły człowiek miał w swoim kraju więcej do powiedzenia. W Związku Radzieckim władze też nas nie słuchały – nie przyjęto mnie do partii, bo protestowałam, gdy urzędnicy przywłaszczali sobie produkty dla dzieci z przedszkola. Ale wtedy przynajmniej człowiek miał pracę, na chleb i na mieszkanie. Gdy syn zachorował, za darmo go zoperowano. Teraz bez pieniędzy dadzą ci umrzeć pod płotem. Mam dwa fakultety, całe życie ciężko pracowałam, aż wypadły mi zęby. Nie mam za co ich wstawić. A szczerbatej nikt nie zatrudni. Wszystkie nieszczęścia Ukrainy z biedy się biorą. Ona z ludzi potwory robi.